Πρόβλημα Υγείας.

Πριν κάποια χρόνια μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα υγείας. Όπως όλα τα προβλήματα υγείας με ενόχλησε, με στενοχώρησε, με εκνεύρισε, με τρόμαξε, με άγχωσε, με προβλημάτισε, με υποχρέωσε να ζήσω μαζί του.

Τον πρώτο μήνα θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε ένα μήνα από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.».

Πέρασε ο μήνας, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Τον επόμενο μήνα, μετά τον ένα μήνα, θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελείωσει η θεραπεία σε τρεις μήνες από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.»

Πέρασαν τρεις μήνες, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Τον επόμενο μήνα, μετά τους τρεις μήνες, θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε έξι μήνες από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.»

Πέρασαν έξι μήνες, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Και κάπου εκεί μετά τον ένα, τους τρεις, τους έξι, τους οχτώ μήνες... τον ένα χρόνο...

Αποφάσισα πως δεν μπορώ να περιμένω για να ξεκινήσει η ζωή μου...

Τα φάρμακα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στον οργανισμό μου...
Οι γιατροί δεν είχαν καμία λύση για το πρόβλημά μου...
Και εγώ έπρεπε να βρω τρόπο να ζήσω με αυτό...

Και πρέπει να παραδεχτώ πως ακόμα... υπάρχω μαζί του...

Έρχεται ένα σημείο... που καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται... αυτή είναι η τωρινή σου κατάσταση και πρέπει να την αποδεχτείς... και η ζωή σου συμβαίνει στο τώρα... και δεν γίνεται να την αφήνεις απλά να περνάει από δίπλα επειδή έχεις εστιάσει σε ένα ενοχλητικό, εκνευριστικό, μελαγχολικό σημείο της. Υπάρχουν κι άλλα σημεία... Λιγότερο ενοχλητικά, λιγότερο εκνευριστικά, λιγότερο μελαγχολικά... Και υπάρχουν και σημεία... που είναι όμορφα, ήρεμα και λαμπερά... Απλά εσύ δεν μπορείς συνήθως να τα δεις όταν υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη συννεφιά πάνω από το κεφάλι σου ή μέσα στο κεφάλι σου.

Αποδέχτηκα κι εγώ, λοιπόν το πρόβλημά μου... Και άρχισα να ζω με αυτό...

Πριν κάποιους μήνες μου παρουσιάστηκε ένα καινούριο πρόβλημα υγείας. Όπως όλα τα προβλήματα υγείας με ενόχλησε, με στενοχώρησε, με εκνεύρισε, με τρόμαξε, με άγχωσε, με προβλημάτισε, με υποχρέωσε να ζήσω μαζί του.

Κάπου μέσα μου χωρίς να το καταλάβω είχα ορίσει (ανθρώπινο λάθος που προκύπτει από την ανθρώπινη ελπίδα) πως αφού έχω ήδη ένα πρόβλημα υγείας με το οποίο ήδη είμαι υποχρεωμένη να ζω, δεν «κινδυνεύω» από το να έχω ένα ακόμα διαφορετικού τύπου καινούριο πρόβλημα υγείας με το οποίο, επίσης, πρέπει να συνυπάρξω. Δεν έγινε συνειδητά αυτή η σκέψη... Δεν ήταν καν σκέψη... Ήταν περισσότερο αίσθηση... Κάπου μέσα μου είχα ορίσει ότι αφού υπάρχει αυτό... δεν θα υπάρξει άλλο... Λες και γίνεται να γίνει καμία τέτοιου είδους συμφωνία με την ζωή... Λες και το ένα πρόβλημα αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα σου συμβεί και κάτι άλλο...

Έπιασα, λοιπόν, τον έαυτό μου να ενοχλείται, να στενοχωριέται, να εκνευρίζεται, να τρομάζει, να αγχώνεται, να προβληματίζεται, ακόμα περισσότερο και ακόμα περισσότερο επειδή του συνέβηκε κάτι παραπάνω.

Έπιασα, τον έαυτό μου, να θυμώνει με την ζωή.

Και μετά γέλασα με τον έαυτό μου. Και μετά γέλασα και με την ζωή.

Δεν είναι δυνατόν πραγματικά να περίμενα ότι αφού συμβαίνει το ένα δεν μπορεί να συμβεί και το άλλο! Μα αυτή είναι η ζωή!!! Μπορεί να συμβεί και το ένα και το άλλο και το τρίτο! Μπορούν να συμβούν όλα μαζί! Σε εσένα. Μερικές φορές μπορούν να έρθουν όλα τα θετικά μαζί. Μερικές φορές μπορούν να έρθουν όλα τα αρνητικά μαζί. Άλλες φορές έρχονται ανακατεμένα, σε δόσεις ή όλα μαζί!

Χαμογέλασα, λοιπόν, και πήγα να πω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε ένα μήνα από σήμερα...»

Και σταμάτησα εκεί. Έκοψα την φράση μου... Δεν πρόλαβα να την ολοκληρώσω... Κατάλαβα τι πήγαινα να κάνω. Πόσο επικίνδυνο ήταν το σημείο που στεκόμουν. Ήταν το σημείο που είχα την ευκαιρία μου να μην επαναληφθώ. Ήταν το σημείο που μπορούσα να αποδείξω ότι έμαθα το μάθημά μου. Ήταν το σημείο που είχα την δυνατότητα να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου.

Πώς μπορούσα να ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα μήνα; Πώς μπορούσα να είμαι σίγουρη αν θα πάω καλύτερα ή δεν θα πάω καλύτερα; Μπορεί να πήγαινα καλύτερα, μπορεί και να μην πήγαινα... Και γιατί έπρεπε με βάση αυτό το γεγονός να βάλω τον έαυτό μου σε μια διαδικασία αναμονής; Γιατί έπρεπε να πω στην ζωή μου για μια ακόμα φορά να περιμένει; Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει μέσα στον επόμενο μήνα...! Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει την επόμενη ημέρα...! Κανένας δεν ξέρει...

«... θα ξεκινήσει η ζωή σου... ;».

Τι υποτίθεται πώς σημαίνει αυτό;

«... ΘΑ ξεκινήσει η ζωή σου... ;»

Η ζωή σου έχει ξεκινήσει. Από όταν γεννήθηκες έχει ξεκινήσει.

Αντί «Μετά θα ξεκινήσει η ζωή σου...» «Τώρα θα συνεχίσει η ζωή σου...» Αυτό θα έπρεπε να λέω στον έαυτό μου...

«Τώρα συνεχίζει η ζωή σου...»

Γιατί όσο ζεις η ζωή συνεχίζει... ο μόνος τρόπος να μην συνεχίζει είναι να μην ζεις...

Δεν είναι όλα τα προβλήματα υγείας ίδια. Δεν μπορούμε να βάλουμε όλα τα προβλήματα υγείας μαζί. Υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο σημαντικά. Αλλα είναι πιο σοβαρά και άλλα δεν είναι και τόσο σοβαρά... Και είναι πολύ πιο δύσκολες οι διαδικασίες που πρέπει να γίνουν στην πρώτη περίπτωση. Και το κάθε πρόβλημα έχει τον δικό του χαραχτήρα και τον δικό του τρόπο για να αντιμετωπιστεί. Και ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο να ζήσει με το δικό του πρόβλημα μέχρι αυτό να λυθεί ή να μην λυθεί.

Αλλά έχω την αίσθηση πως σε όλα τα προβλήματα υγείας, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό, ισχύει πως το νόημα είναι το να καταφέρεις να συνεχίσεις να ζεις.

Και τώρα που το σκέφτομαι... Δεν μιλάω καν μόνο για τα προβλήματα υγείας... Αν κάνω τις προεκτάσεις... Θα μπορούσε αυτό να ισχύει και για άλλου τύπου προβλήματα...

Αλήθεια...

Πόσες φορές έβαλα τον έαυτό μου σε μια διαδικασία άδικης αναμονής;

Πολλές.

Και η απάντηση δεν θα έπρεπε να είναι ούτε καν αρκετές ούτε καν λίγες.

Πόσες φορές ένιωσα πως τα πάντα σταματάνε επειδή συνέβηκε κάτι;

Έχω την αίσθηση πως αυτή η αίσθηση της μη συνέχειας δεν πρέπει να συνεχίσει...

Το νόημα είναι...

Συνέχεια να συνεχίζεις την συνέχεια με μόνη εξαίρεση τις ασυνέχειες που εσύ επιλέγεις συνειδητά...

Αλήθεια...

Πόσες φορές έβαλες τον έαυτό σου σε μια διαδικασία άδικης αναμονής;

Πόσες φορές ένιωσες πως τα πάντα σταματάνε επειδή συνέβηκε κάτι;

Πόσες φορές είπες στον έαυτό σου

«Θα κάνεις αυτό και μετά όταν τελειώσει αυτό σε ένα χρονικό διάστημα από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.» ;

Ε, λοιπόν, αυτό το αυτό, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε καθυστερεί από το να ζήσεις την ζωή σου.

Τα προβλήματα θα έρχονται πάντα θα έρχονται... Θα σε ενοχλούν, θα σε εκνευρίζουν, θα σε τρομάζουν, θα σε αγχώνουν, θα σε προβληματίζουν, θα σε υποχρεώνουν να ζήσεις μαζί τους...

Μα όσο ζωντανά κι αν τα νιώθεις μην τους επιτρέπεις να ζουν και να σε εμποδίζουν από το να ζεις... Μην τους επιτρέπεις να ζουν αντί για εσένα...