Από την λογική στην τρέλα... Από την τρέλα στην λογική...

Νομίζω πως τρελαίνομαι...

Αυτό το κουτί που βρίσκεται απέναντί μου, το αγαπημένο μου τεράστιο τετράγωνο μαύρο χάρτινο κουτί, που είναι γεμάτο - αλλά σχεδόν άδειο - μόνο με τα μικρά μου τετραδιάκια, το βλέπω να κινείται.

Ίσως να ευθύνεται για αυτό που έγραψα πολλές ώρες χωρίς καμία διακοπή, που βούτηξα στην φαντασία μου και μου επέτρεψα να ζήσω εκεί απομακρυσμένη από όλους και όλα, για πολύ θα θεωρούσαν οι άλλοι, λίγο θα θεωρούσα εγώ, χρονικό διάστημα.

Ωραία! Τώρα θα αρχίσω να βλέπω τα αντικείμενα του δωματίου μου να ζωντανεύουν! Ξεκινώντας από αυτό το κουτί! Ίσως αυτό να είναι σημάδι πως πρέπει να σταματήσω το γράψιμο και να βγω μια βόλτα στον έξω κόσμο. Τον δήθεν πραγματικό. Να αφήσω πίσω την φαντασία μου και να επιστρέψω σε αυτήν μια άλλη ημέρα. Αύριο ή μεθαύριο ή ακόμα και σήμερα πιο μετά...

Το κουτί κουνιέται, πραγματικά κουνιέται! Και βγαίνουν ήχοι από αυτό. Τι μου συμβαίνει; Ελπίζω αυτό να μην σημαίνει ότι «αρρωσταίνω», ότι το μυαλό μου αρχίζει να επιλέγει πιο παρανοϊκούς δρόμους. Ψευδαισθήσεις. Παραισθήσεις. Αισθήσεις. Οι αισθήσεις μου ευθύνονται για αυτό. Ψυχραιμία. Η κούραση θα φταίει, η εξάντληση θα ευθύνεται. Ψυχραιμία.

Ας πάρω μια βαθιά ανάσα. Μια ωραία, γεμάτη, καθαρή, ανάσα.
Ας σταματήσω να σκέφτομαι και να γράφω.
Ας ανοίξω το παράθυρο.
Ναι, αυτό είναι μια καλή ιδέα, θα ανοίξω το παράθυρο!
Αέρας! Τι ωραία!
Να ηρεμήσει λίγο το μυαλό...

Το κουτί...
έρχεται προς το μέρος μου.
Σιγά σιγά μετακινείται και έρχεται προς τα εμένα.
Όλα αυτά που έχω γράψει, κατα καιρούς, στα μικρά μου σημειωματάρια έρχονται προς τα εμένα!

Μα τι να σημαίνει αυτό;

Τι θέλει να μου πει το συνειδητό μου; Ή μήπως το υποσυνείδητο; Σε ποια ζωνή βρίσκομαι τώρα; Μήπως δεν είμαι στο συνειδητό επίπεδο; Μήπως βρίσκομαι στο υποσυνείδητο; Μήπως αυτό είναι ένα όνειρο;

Σκέψου. Σκέψου. Σκέψου. Θυμάσαι να κοιμήθηκες;
Όχι, δεν θυμάμαι να κοιμήθηκα.
Κι έπειτα όλα μοιάζουν τόσο πραγματικά.
Καθόλου ονειρικά.
Οι λεπτομέρειες του δωματίου μου, όλες μου φαίνονται τόσο πραγματικές. Τα αντικείμενα μου φαίνονται τόσο ζωντανά... Προφανώς, παρά είναι ζωντανά... Αν κρίνω από αυτό το κουτί που συνεχίζει να κινείται... Όχι... Δεν νομίζω ότι βρίσκομαι σε όνειρο. Αλλά και πάλι πολλά όνειρα έχουν την ιδιότητα του να σε πείθουν πως δεν βρίσκεσαι μέσα σε αυτά. Αλλά το ξέρω, το νιώθω... Δεν είμαι σε όνειρο. Είμαι στην αλήθεια.

Φοβάμαι ότι τρελαίνομαι.

Ίσως αυτή είναι η αρχή της τρέλας, το ξεκίνημα της παρανοϊκότητας. Το φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό, απλά δεν το περίμενα τόσο νωρίς.

Δεν κινείται τίποτα άλλο γύρω μου.

Θα περίμενα ήδη τα σκονισμένα βιβλία να είχαν αρχίσει να πετάνε βγαίνοντας από τα πολυκαιρισμένα ράφια τους, οι μαρμάρινες νεράιδες να γυρίζουν γύρω από τον έαυτό τους βγάζοντας μουσική και άλλα τέτοια όμορφα... Οι μαριονέτες να κινούνται χωρίς κλωστές και οι μάσκες να εμφανίζουν πρόσωπα πίσω από αυτές ή ίσως και ολόκληρους ανθρώπους. Το καλλιτεχνικό μου δωμάτιο θα μπορούσε άνετα να μεταμορφωθεί σε μια τεράστια σκηνή. Αφού το μυαλό μου άρχισε να σαλεύει γιατί τουλάχιστον η φαντασία μου δεν αφήνεται στο να ξεφύγει ολοκληρωτικά μα περιορίζεται μόνο στο κουτί των αφορισμών μου; Γιατί το μυαλό μου εστιάζει μόνο στο σημείο που βρίσκονται τα γραπτά μου; Τι απογοητευτικό! Περιορισμός ακόμα και στην τρέλα!!! Δεν μας έφτανε η φυλακή που δημιουργεί η λογική... Πρέπει ακόμα και στα πιο τρελά πλαίσια να υπάρχουν κάγκελα...

Το κουτί συνεχίζει να κινείται...
Κι εγώ συνεχίζω να τρελαίνομαι...
Αυτό ήταν.
Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτό.
Σε αυτό το κουτί θα περιοριστεί το σπάσιμο των ορίων.
Η διαχωριστική γραμμή περιορίστηκε σε αυτό το κουτί.
Από την λογική στην τρέλα και από την τρέλα στην λογική...
Δεν μπορεί να είναι αυτό!
Δεν μπορεί έτσι απλά να τρελαθώ από την μια στιγμή στην άλλη!
Δεν είναι δίκαιο!
Δεν έχω καν τελειώσει την τελευταία μου ιστορία.
Θα μείνει ανολοκλήρωτη και αυτή η ιστορία και η δική μου.
Και η φανταστική και η πραγματική.
Όλες οι ιστορίες θα μείνουν μισές.

Αν προσπαθήσω να ακινητοποιήσω αυτό το κουτί; Αν το κάνω να σταματήσει να κινείται; Αν το μυαλό μου κάνει την υπέρβαση του; Αν τα καταφέρει; Υπάρχει περίπτωση να γλιτώσω; Να επιστρέψω στο «φυσιολογικό» μου όποιο κι αν είναι αυτό; Μα όσο κι αν προσπαθώ αυτό συνεχίζει να κινείται. Δεν σταματάει με τίποτα. Δεν μπορώ να το σταματήσω!

Κουνιέται. Μεταφέρεται. Χοροπηδάει.
Σχεδόν χορεύει.
Αυτό μόνο το δικό μου κουτί θα μπορούσε να το κάνει! Το να χορεύει με τόση απλότητα!
Να στριφογυρνάει. Να αλλάζει κατευθύνσεις.
Ακινητοποιήθηκα εγώ. Όχι το κουτί.

Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνει κανείς σε μια τέτοια περίπτωση; Ίσως πρέπει να ειδοποιήσω τους δικούς μου... Ότι άρχισαν να κινούνται κουτιά, να τα χάνει το μυαλό μου... Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό... Αφού δεν μπορούσα να το βρω θα το έχανα... Αφού δεν μπορούσα να με βρω θα με έχανα... Ωραία, και τώρα; Και τώρα τι; Το κουτί κινείται κι εγώ έχω ακινητοποιηθεί. Τι υποτίθεται πως πρέπει να γίνει; Ποια υποτίθεται πως πρέπει να είναι η συνέχεια;

Θα δω άραγε λέξεις να βγαίνουν μέσα από το κουτί; Θα παρακολουθήσω άραγε τις φράσεις μου να γίνονται ένα με τον αέρα;

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Και περιμένω να βγουν οι λέξεις από τα χείλη μου.
Οι μαγικές λέξεις που θα κάνουν τους αφορισμούς μου να πετάξουν.

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Και νιώθω πως βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού.
Δαγκώνω το χείλος μου. Αν πηδήξω, αυτό ήταν. Αν βγουν οι λέξεις μου από αυτό το κουτί, αυτό ήταν.

Κοιτάζω το χείλος του κουτιού...
Όταν βλέπω να βγαίνει κάτι.

Μια ουρίτσα. Μια ουρά.
Μια μαύρη ουρά με μια άσπρη άκρη.

Έπειτα μπαίνει μέσα η ουρά απότομα κρύβεται και βγαίνει ένα κεφαλάκι. Στρογγυλό και μαυρόασπρο. Ο γατούλης μου. Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε εκεί. Μέσα στο κουτί μου. Αυτός υποτίθεται πως ήταν στο διπλανό δωμάτιο...και η πόρτα μου είναι κλειστή... Ή τουλάχιστον ήταν κλειστή... Να! Ακόμα είναι... Μάλλον θα είχε μπει πιο πριν... Ποιος ξέρει; Τώρα εμφανίζει και εξαφανίζει το κεφαλάκι του παιχνιδιάρικα. Κάνει παραλλαγή μέσα στο μαύρο μου κουτί και τονίζονται μόνο τα άσπρα του σημεία. Τονίζονται και τα δικά μου άσπρα σημεία μαζί με τα δικά του. Με κοιτάζει, τον κοιτάζω. Εξαφανίζεται το σκοτάδι. Η γραμμή διαγράφεται και πάλι. Δεν είμαι τρελή. Αυτό δεν σημαίνει πως είμαι λογική. Αλλά δεν είμαι τρελή. Τον κοιτάζω, με κοιτάζει. Μοιάζει παραξενεμένος με το ύφος μου! Δεν έχω ιδέα ποια είναι η έκφρασή μου! Είναι σαν να είδα φάντασμα και, ταυτόχρονα, είμαι ενθουσιαμένη με αυτό...

Δεν είμαι τρελή!
Μπορώ ανενόχλητη να μπαινοβαίνω κι εγώ παιχνιδιάρικα στους κόσμους μου χωρίς να φοβάμαι!
Δεν είμαι τρελή!

Μαζεύω τα χαρτιά μου.

Σηκώνομαι.

Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να βγω απαραίτητα και υποχρεωτικά στον έξω κόσμο. Ο γατούλης μου πηδάει στο πάτωμα βγαίνοντας από το κουτί τρέχοντας. Κι εγώ πηδαώ στο κενό βγαίνοντας από την φαντασία περπατώντας...

Αρκετά...
Για σήμερα...
Αύριο πάλι...