Να μην με σκεφτείς...

Και, σε παρακαλώ, να μην με σκεφτείς αργότερα...

Σε κανένα πιθανό σου μέλλον δεν (θέλω να) είμαι μια καλή χαμένη σου ευκαιρία.

Αφού επέλεξες να μην έχουμε κοινό παρόν,
να έχεις το θάρρος να επιλέξεις
να μην έχουμε και κοινό μέλλον.

Ούτε καν στο μυαλό σου.

Το μόνο που υπήρξε ήταν κοινές στιγμές.
Που ακόμα κι αυτές δεν αξίζουν να ονομαστούν κοινό παρελθόν.

Μετά από χρόνια από απόσταση και σε κάποια (δήθεν;) αδύναμη στιγμή σου θα είναι εύκολο να κρατηθείς από κάτι (και καλά) καλό που (και καλά) χάθηκε.

Σε αυτό το παρενθετικό «και καλά» που μπαίνει μπροστά και από το «καλό» και από το «χάθηκε», και που θα αρνείσαι τότε να δεις και να παραδεχτείς, κρύβεται όλη η ουσία.

Δεν πρόλαβε να υπάρξει τίποτα καλό.
Δεν πρόλαβε να βρεθεί τίποτα
και τίποτα δεν χάθηκε.

Να με αφήσεις να είμαι και τότε αυτό που πραγματικά ήμουν,
αυτό που πραγματικά με άφησες να γίνω στην ζωή σου.

Τίποτα.

Να μην αφεθείς, λοιπόν, σε αυτό το δήθεν «κάτι» του δήθεν παρελθόντος...
Να μην επιτρέψεις σε αυτήν την δελεαστική ψευδαίσθηση να σε παρασύρει...
Γιατί είναι άδικο και για εμένα και για εσένα τότε να με σκεφτείς.
Γιατί αυτό που θα σκεφτείς δεν θα είμαι εγώ.
Μα μια εικόνα που θα έχεις φτιάξει εσύ για εμένα.
Μια ιδέα που θα έχεις φανταστική, σε βεβαιώνω, όποια κι αν θα είναι, όπως κι αν θα είναι, καμία σχέση δεν θα έχει με την πραγματικότητα.

Θα με προσβάλλει το να με σκεφτείς τότε, σχεδόν το ίδιο όσο με προσέβαλε η τωρινή σου συμπεριφορά.

Αυτό είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για εμένα.
Σε παρακαλώ. Να μην με σκεφτείς αργότερα...
Απλά...
Να μην με σκεφτείς...

Να μην με αγαπήσεις…
Eκ των υστέρων και από απόσταση…
Να έχεις το θάρρος να ακολουθήσεις την απόφασή σου, να μην με αγαπήσεις ούτε στο μελλοντικό μυαλό σου...
Να έχεις την δύναμη...
Να μην με αγαπήσεις...

Γιατί αυτή η αγάπη από την οποία απεγνωσμένα θα κρατηθείς δεν θα έχει καμία σχέση με εμένα...

Να μην με αγαπήσεις...

Να μην αφεθείς...

Να μην με σκεφτείς...