Σε γνώρισα στο χθες...

(μήνες πριν...)


Σε γνώρισα στο χθες...


Σε γνώρισα στο χθες. Ήρθες απροειδοποίητα στην ζωή μου. Εμφανίστηκες από το πουθενά. Και μου είπες το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Με συγκίνησες. Πάντα με συγκινούν οι απλές συμπεριφορές. Αλλά εσύ δεν με ξέρεις για να το ξέρεις αυτό. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου είπες. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου έδωσες. Σε ευχαριστώ για αυτό που μου προσέφερες. Αυτή η τόσο αυθεντική κίνησή σου με έβαλε σε σκέψεις σε σχέση με ολόκληρη την ανθρωπότητα. Προσπάθησα να μην δακρύσω μπροστά σου για να μην καταλάβεις σε πόσο εύθραυστη στιγμή με πέτυχες. Το μυαλό μου έψαχνε απεγνωσμένα για να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Καμία λέξη δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική για να την αρθρώσω. Και έπειτα κάτι έγινε... νομίζω ήταν εκείνη η λέξη που είπες στην συνέχεια από την οποία ξεκίνησαν όλα! Τι συζήτηση! Ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να συζητήσω έτσι με κάποιον! Τι διάλογος! Έξυπνάδα, Ευστροφία, Ετοιμότητα! Και πώς πέρασε ο χρόνος! Πώς κύλησαν οι ώρες! Δεν κατάλαβα τίποτα! Και ήσουν τόσο χαμογελαστός! Ούτε που ξέρω από πότε έχω να δω τόσο χαμογελαστό άνθρωπο! Τόση ενέργεια, τόση αισιοδοξία! Είχα καιρό να λάβω όλη αυτήν την ομορφιά της ζωής από έναν μόνο άνθρωπο! Ξεχείλιζες από υγεία! Πόση ανάγκη έχει η εποχή μας από υγιείς ανθρώπους!

Βέβαια, δεν έχω ιδέα από ποιον πλανήτη ήρθες. Δεν είναι δυνατόν να προέρχεσαι από εδώ, δεν γίνεται. Ξέρω απ’ αυτά. Είμαι σίγουρη. Κάποιο άλλο αστέρι είναι ο τόπος σου. Κάπου αλλού βρίσκεται το σπίτι σου. Εκτός κι αν δεν έχεις σπίτι, αν είσαι περιπλανώμενος... Το σίγουρο είναι, από όπου κι αν προέρχεσαι, όποιος κι αν είσαι, πως γέμισες την χθεσινή ημέρα με καινούριες σκέψεις που διψάνε να εξελιχθούν σε καινούριες απόψεις. Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού μπήκε όσο καλύτερα θα μπορούσε να μπει.

Μου έδωσες θάρρος για να συνεχίσω.
Μου έδωσες δύναμη για να αντέξω.
Ό, τι χρειαζόμουν μου το προσέφερες.
Ό, τι είχα ανάγκη να ακούσω, απλά μου το είπες.
Τώρα όλα φαίνονται πιο όμορφα, πιο εύκολα, πιο λαμπερά.
Και το πιο ωραίο είναι πως θα σε ξαναδώ.
Αυτό είναι το ωραιότερο σημείο από όλα.

Τι άλλο να ζητήσω από την ζωή;

Όσο μου φέρνει τέτοιους ανθρώπους η πίστη μου στην ανθρωπότητα θα γίνεται πιο ισχυρή από ποτέ και ο δεσμός μου με αυτήν την πίστη ακλόνητος.
Θα συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους.
Με όλη μου την ψυχή.
Και ας συνεχίζουν οι άλλοι να γελάνε γύρω μου θεωρώντας πως αυτά για τα οποία μιλάω είναι ανύπαρκτα, αδιανόητα, άφταστα, ακατανόητα...

...

Και ας με αντιμετωπίζουν σαν να μην έχω καμία επαφή με την πραγματικότητα...
Εγώ γνωρίζω πόση επαφή χρειάστηκε με την πραγματικότητα για να καταφέρω να δημιουργήσω πραγματική επαφή.
Χωρίς να πατάω γερά στην γη... δεν θα είχα περπατήσει ποτέ.
Απλά αυτό δεν μου αρκεί...
Βλέπω και μία άλλη εικόνα, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι ακόμα, κάτι παραπάνω... Και πρέπει να βρω τρόπο να μεταδώσω αυτήν την εικόνα, να επικοινωνήσω με αυτήν την εικόνα...
Και όταν συναντάω ανθρώπους σαν και εσένα, που βλέπουν κι αυτοί μια άλλη εικόνα του κόσμου και των ανθρώπων, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς ίδια με την δική μου εικόνα, δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι, απλά συγκινούμαι.

Με συγκίνησες.
Και Σε ευχαριστώ για αυτό.
Ήταν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν.
Ήσουν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν.
Σε ευχαριστώ.