Μα είναι αυτό φυσικό;

Τρέμω και στην ιδέα ότι έρχεται ο Σεπτέμβριος...

Τα ερωτήματα «Ποια είμαι;» και «Πού πάω;» συχνά με κυνηγάνε εκείνες τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου... Λες και χτυπάει ένα εσωτερικό κουδούνι μέσα μου... μια φωνούλα που μου φωνάζει... «Πρέπει να ωριμάσεις, πρέπει να πάρεις την ευθύνη της ζωής σου ολοκληρωτικά, πρέπει να σταματήσεις να αποφεύγεις την ουσία, πρέπει, επιτέλους, να βρεις μια λύση στα αδιέξοδά σου...»

Τότε η σκέψη μου, περνάει ακριβώς από τα ίδια μονοπάτια... Υπέρ, κατά, υπέρ, κατά, υπέρ, κατά, σε κάθε μονοπάτι για κάθε επιλογή... Γυρνάει γύρω από τον εαυτό της, στριφογυρίζει, εξαντλείται, και, μετά, κάθεται σε μια γωνία μαζεμένη και κλαίει...

Δεν θα ακούσετε ποτέ την σκέψη μου να κλαίει...

Γιατί ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ακούσει μόνο τα συναισθήματα της δικής του σκέψης...

Εγώ ακούω την σκέψη μου να κλαίει...

Είναι εκείνες οι στιγμές που έχω εκείνη την περίεργη έκφραση στο πρόσωπο μου που παραδέχεται πως νιώθω αβοήθητη απέναντι στα τωρινά διλήμματά μου...

Αυτήν την έκφραση μπορείτε να την δείτε...

Γιατί όλοι μπορούμε να δούμε τα σημάδια που αφήνουν τα συναισθήματα της σκέψης στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου...

Στο πρόσωπό μου θα διακρίνετε την σκέψη μου να κλαίει και ας μην μπορείτε να την ακούσετε... Είναι αυτή η έκφραση... απογοήτευσης και θλίψης και στενοχώριας... αυτή η έκφραση απόλυτης απόγνωσης...

Εγώ δεν μπορώ να δω την σκέψη μου να κλαίει... Μόνο την ακούω...

Πόσο θα ήθελα να σταματήσει να κλαίει... Πόσο θα ήθελα να είχα τις λύσεις!

Πόσο θα ήθελα να γεννηθούν οι απαντήσεις και να γίνουν με τον πιο φυσικό τρόπο
αποφάσεις;

Χωρίς να χρειάζεται να εκβιαστούν καταστάσεις...

Χωρίς να νιώθω ότι γίνεται τίποτα βιαστικά ή πρόχειρα...

Όμως αυτή η φυσικότητα, στην οποία πίστευα σχεδόν σε όλη μου την ζωή, είναι αδύνατον να συμβεί... Γιατί τίποτα φυσικό δεν μπορεί να έρθει... μετά από τόσες αφύσικες στιγμές...

Είναι σαν να ζητάω το αδιανόητο... Και σαν να μην παραδέχομαι το αυτονόητο...

Δεν μπορεί να γεννηθεί το φυσικό μέσα από το αφύσικο.

Τουλάχιστον, όχι με φυσικό τρόπο.

Πρέπει να το πάρω απόφαση και να διεκδικήσω το φυσικό, να μην το περιμένω να γεννηθεί από μόνο του, μπας και επισπεύσω τις καταστάσεις... Αλλά είναι πιο δύσκολο το να βρεις τι είναι φυσικό για εσένα αν αυτή η επιλογή δεν έχει γεννηθεί με φυσικό τρόπο...

Τώρα νιώθω πως τίποτα δεν θα γεννηθεί φυσικά...

Φυσικά! Αυτό είναι!

Με αφύσικο τρόπο πρέπει να βρω την φυσική επιλογή...

Μα είναι αυτό φυσικό;

Όχι, δεν είναι...

Αλλά αφού δεν θα έρθει καμία φυσική λύση με φυσικό τρόπο το μόνο που μου μένει είναι να δοκιμάσω αφύσικους τρόπους με στόχο τις φυσικές λύσεις... και αν αποτύχουν κι αυτοί τότε... ίσως το μόνο που θα μου μένει είναι να δοκιμάσω αφύσικες λύσεις...

Ποιος ξέρει; Μπορεί αυτές να λειτουργήσουν!

Αλλά ας μην προτρέχουμε...

Για την ώρα θα διεκδικήσω το φυσικό μέσα από το αφύσικο...