Τελείωσαν τα ψέμματα.

Το θέμα δεν είναι μόνο να τελείωσαν τα ψέματα...

Αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα για να πας στο επόμενο στάδιο...

Το θέμα είναι να ξεκινήσουν και οι αλήθειες…

Έχω περάσει από στάδια που έλεγα ψέματα, στον εαυτό μου κυρίως. Τα ψέματα αυτά με προστάτευαν. Ήταν η ασπίδα μου απέναντι σε καταστάσεις που δεν είχα ιδέα πώς να αντιμετωπίσω. Και επειδή δεν γίνεται να λες ψέματα στον εαυτό σου χωρίς να λες και στους άλλους, υποχρεωτικά έλεγα σε όλους ψέματα... Σε εμένα, σε εκείνους... Είχα δημιουργήσει έναν ψεύτικο κόσμο. Σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο ζούσα. Και αυτόν τον ψεύτικο κόσμο μπορούσα να μοιραστώ και με τους άλλους.

Κάποια στιγμή, ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως ό,τι είχα μέχρι εκείνο το σημείο της ζωής μου βασίζονταν στο ψέμα. Στον ψεύτικο κόσμο που εγώ είχα δημιουργήσει. Δεν μου άρεσε τίποτα. Δεν με ικανοποιούσε τίποτα. Και έτσι τα βρόντηξα όλα στον αέρα και αποφάσισα να ξεκινήσω από την αρχή. Και έτσι έκανα. Ξεκίνησα από το μηδέν (που ήταν το μόνο σίγουρα αληθινό) με μοναδική προϋπόθεση από εδώ και πέρα να μην υπάρχουν ψέματα. Και το παραμικρό ψεματάκι θα μπορούσε να οδηγήσει στον δρόμο του ψέματος... Ήταν ένας δρόμος που είχα δοκιμάσει και που είχα επιλέξει ότι δεν μου ταιριάζει. Κατά συνέπεια από εδώ και πέρα έπρεπε όλα να είναι αληθινά. Και η πιο μικρή λέξη και η πιο απλή φράση και η πιο αμυδρή κίνηση και η πιο αχνή έκφραση. Δεν θα υπήρχε τίποτα επάνω μου που να είναι ψεύτικο.

Για κάποιους ανθρώπους, ίσως, η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στην επιλογή του να λες αλήθεια ή ψέματα. Στο να μπορείς με την ίδια ευκολία να περάσεις από τον ένα δρόμο στον άλλον. Για κάποιους ανθρώπους είναι σχεδόν το ίδιο εγκλωβιστικό το να λες πάντα ψέματα με το να λες πάντα αλήθεια. Γιατί ο εγκλωβισμός βρίσκεται στην λέξη «πάντα» και στην αδυναμία επιλογής που, ίσως, δηλώνεται με αυτήν την λέξη. Όπως γίνεται και με την λέξη «ποτέ». Και με άλλες τέτοιες «βαρύγδουπες» λέξεις. Για εμένα, όμως, ανεξάρτητα με το τι θα αποφάσιζα αργότερα για την ζωή μου είχε σημασία να βιώσω την αλήθεια. Μόνο την αλήθεια. Ολοκληρωτικά την αλήθεια. Δεν ήθελα μισές αλήθειες. Δεν ήθελα σχεδόν ολόκληρες αλήθειες. Ήθελα αλήθειες. Ήθελα να είναι όλα γύρω μου αληθινά. Τουλάχιστον όσα ορίζονται από εμένα. Το δικό μερίδιο σε κάθε ανθρώπινη σχέση θα ήταν αληθινό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, μια ενδιαφέρουσα διαδικασία. Γιατί ξαφνικά η αλήθεια με απελευθέρωσε. Και όσο πιο πολύ προχωρούσα στον δρόμο της αλήθειας τόσο πιο ελεύθερη γινόμουν. Δεν το πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που με αποδέχονταν όπως είμαι. Χωρίς να χρειάζεται να είμαι ή να γίνω κάτι άλλο. Χωρίς να προσπαθούν ή να επιθυμούν να με αλλάξουν. Ήμουν αληθινή και όλα έγιναν πιο αληθινά. Η σχέση μου με τον εαυτό μου και η σχέση μου με τους άλλους. Φυσικά, κάθετι ψεύτικο απομακρύνθηκε. Το τίμημα ήταν να χάσω ορισμένους ανθρώπους και να αναγκαστώ να σταματήσω αρκετές σχέσεις. Αλλά το τίμημα ήταν πολύ μικρό σε σχέση με το συναίσθημα ολοκλήρωσης που είχα στον δρόμο της αλήθειας!

Έγιναν, λοιπόν, όλα αληθινά. Όχι εύκολα. Αληθινά. Εύκολα δεν ήταν. Κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ο δρόμος της αλήθειας είναι εύκολος. Το ψέμα καμιά φορά φαίνεται (ή, μήπως, είναι;) πιο εύκολο. Αλλά δεν με ενδιέφερε. Δεν είχα πρόβλημα με το να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες όταν γνώριζα πως αυτό είναι απαραίτητο κομμάτι του αληθινού ταξιδιού μου για να προχωρήσω.

Κατά έναν περίεργο τρόπο... όσο πιο πολύ προχωρούσα στον δρόμο της αλήθειας, τόσο πιο πολλές αλήθειες ζούσα. Γιατί, όπως είναι γνωστό, η αλήθεια γεννάει αλήθειες και το ψέμα γεννάει ψέματα. Έτσι η μια αλήθεια έφερνε την επόμενη και, πριν καλά καλά το καταλάβω, έλεγα τόσες αλήθειες στον εαυτό μου και έγινα τόσο αληθινή όσο δεν με είχα βιώσει μέχρι τότε. Βρήκα κάτι. Κάτι που δεν μπορούσε να μου κλέψει κανείς. Βρήκα την πιο ισχυρή αλήθεια από όλες: Την αλήθεια μου. Και τότε εξαφανίστηκαν φόβοι και ανασφάλειες... Και το πιο ωραίο ήταν όταν μπορούσα να μοιραστώ με άλλους αυτήν την αλήθεια μου.

Κάπου σε εκείνο το σημείο, όμως, άρχισε να συμβαίνει κάτι περίεργο. Όταν βρήκα την αλήθεια μου, ξαφνικά, τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περίσσοτερο. Κανείς δεν άντεχε την αλήθεια μου. Κανείς δεν ήθελε να μείνει δίπλα μου. Κανείς δεν άντεχε τόση αλήθεια. Και καταλαβαίνω ότι η αλήθεια μπορεί να είναι δύσκολη. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να αποχωριστώ την αλήθεια μου απλά και μόνο επειδή δεν την άντεχαν οι άλλοι. Η αλήθεια μου άρχισε να γεννάει την παράλογη συμπεριφορά των άλλων. Όσο πιο αληθινή γινόμουν τόσο πιο παράλογες ήταν οι καταστάσεις γύρω μου.

Έμεινα μόνη μου. Για μέρες, για μήνες, για χρόνια, για εποχές, για αιώνες.

Έμεινα μόνη μου. Γιατί δεν ήθελα να θυσιάσω την αλήθεια μου. Πίστευα ότι θα βρεθεί κάποιος αληθινός άνθρωπος που να είναι δυνατόν οι αλήθειες μας να περπατήσουν μαζί, δίπλα δίπλα. Αλλά δεν ήρθε κανένας. Κανένας αληθινός άνθρωπος. Και η αλήθεια μου άρχισε να φοβάται και να κουράζεται.

Ήρθε ένα μικρό ψεματάκι και μου είπε... «Δεν πειράζει... Χρησιμοποιησέ με... Πες με... Πες ένα μικρό ψεματάκι... Αυτό θα βοηθήσει τις καταστάσεις... Γίνε για λίγο... πιο χαζή ή πιο επιφανειακή ή πιο επιπόλαια... Γίνε για λίγο κάτι άλλο... Βάλε στην άκρη αυτό που είσαι... Στρίμωξε σε μια γωνία τις πραγματικές σκέψεις σου... Κανείς δεν θα καταλάβει το ψέμα σου... Και ένα μικρό ψεματάκι δεν είναι αρκετό για να νοθεύσει την αλήθεια... Δεν είμαι αρκετό να καταστρέψω την αλήθεια σου... Είμαι μικρό... Είμαι αδύναμο... Είμαι ένα τόσο δα ψεματάκι...»

Και, όπως ο καπνιστής που έχει κόψει το κάπνισμα εδώ και καιρό, ξαφνικά υποκύπτει στο τσιγάρο και μετά νιώθει άσχημα με τον εαυτό του, έτσι κι εγώ, υπέκυψα. Και ένιωσα άσχημα με εμένα. Αλλά ταυτόχρονα είχα την παρουσία κάποιου άλλου δίπλα μου...

Είχα κάποιον άλλον δίπλα μου. Ήμουν χαρούμενη για αυτό. Και μετά μπήκε ο φόβος μην η αλήθεια μου χαλάσει την μη αληθινή σχέση μου. Και σταμάτησα να λέω αλήθειες. Και πριν καλά καλά το καταλάβω βουτήχτηκα ξανά στο ψέμα μέχρι να φτάσω στο σημείο να ξεχάσω ποια είμαι εγώ.

Και όταν με ξέχασα θύμωσα με τον άλλον. Θύμωσα με τους ανθρώπους. Θύμωσα με την ανθρωπότητα. Θύμωσα με τον κόσμο. Θύμωσα με όλους. Θύμωσα, όμως, κυρίως, με τον εαυτό μου, με εμένα, που το άφησα να συμβεί αυτό. Πέταξα όλα τα ψέματα, βγήκε ξανά το αληθινό προσωπό μου ο άλλος απέναντι μου τρόμαξε με αυτό που αντίκρυσε. Και έφυγε. Και έφυγα κι εγώ.

Έμεινα ξανά με το μηδέν. Το μόνο αληθινό στοιχείο στο οποίο σίγουρα μπορείς να βασιστείς όταν έχεις χάσει τον δρόμο σου.

Και τώρα; Τώρα είμαι εδώ. Ξανά. Αληθινή. Ξανά. Εγώ. Ξανά. Χωρίς κανέναν. Αλλά αν το τίμημα της αλήθειας μου είναι να μην έχω κανέναν δίπλα μου είμαι διατεθιμένη να το πληρώσω. Γιατί ό,τι κι αν συμβεί, όσο μόνη μου κι αν νιώσω, όσο κι αν τύχει να ερωτευτώ ή ακόμα και να αγαπήσω, τίποτα δεν έχει νόημα αν μου ζητηθεί πάλι να θυσιάσω την αλήθεια μου. Η αλήθεια μου δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Και αν είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να απομακρύνει τους ανθρώπους... δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Είναι τόσο όμορφο να ζω με την αλήθεια μου που δεν μπορώ πια να την προδώσω για τίποτα και κανέναν. Δεν μπορώ να με προδώσω άλλο.

Έχω κάνει πια την επιλογή μου.

Τελείωσαν τα ψέματα.

Είμαι ένας αληθινός άνθρωπος και αποφάσισα συνειδητά να είμαι αληθινή.

Και έτσι τώρα περπατάω στον δρόμο της αλήθειας με την αλήθεια μου και εύχομαι να βρεθεί ένας αληθινός άνθρωπος που να μπορεί όχι μόνο να ανεχτεί αλλά και να καταλάβει την αλήθεια μου...

Αλλά μέχρι τότε... είμαι χαρούμενη που είμαι αληθινή και που βρέθηκα ξανά στον μόνο δρόμο που έχει νόημα να περπατάει κανείς...

Στον μόνο αληθινό δρόμο...

Στον δρόμο της αλήθειας του...