Οι Άνθρωποι του Αυγούστου.

Έχει κάτι όμορφο η πολή όταν αδειάζει…

Έχει κάτι όμορφο το καλοκαίρι προς το τέλος του…

Έχουν κάτι όμορφο αυτοί οι Άνθρωποι που μένουν πίσω στους δρόμους της Αθήνας τον Αύγουστο...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που, όταν κι εγώ είμαι από αυτούς που μένω πίσω, δίνουν ζωή στο καλοκαίρι μου...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που γεμίζουν την πόλη όταν εκείνη αδειάζει από κινήσεις και ήχους...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που πήγαν διακοπές λίγο πιο πριν ή που θα πάνε διακοπές λίγο πιο μετά και, όμως, έχουν ένα παράξενο κοινό σημείο συνάντησης: Τις Αυγουστιάτικες μέρες... Και αν και έχουν σχεδόν αντίθετες διαθέσεις, οι πρώτοι βρίσκονται σε στάδιο προσαρμογής ενώ οι δεύτεροι σε στάδιο προσμονής, υπάρχει κάτι ίδιο στον τρόπο που περπατάνε... υπάρχει μια φανερή ομοιότητα... ίσως είναι αυτή η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που έχουν γύρω τους μόνο αυτοί... οι Άνθρωποι του Αυγούστου...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που έχουν δουλειά, πρέπει να εργαστούν, είναι υποχρεωμένοι να μείνουν μέσα στην ζέστη, μέσα στον ήλιο, μέσα στον καύσωνα, εξαιτίας του επαγγέλματός τους... Είναι και εκείνοι που μπορεί να πήραν άδεια αλλά να επέλεξαν συνειδητά να μην ταξιδέψουν σε κανένα μέρος και να μείνουν εδώ... είτε επειδή δεν θέλουν να ξοδέψουν χρήματα και πρέπει να κάνουν οικονομίες... είτε επειδή δεν έχουν όρεξη και νιώθουν πως θα μπορέσουν να χαλαρώσουν καλύτερα τις λίγες ελεύθερες μέρες τους εδώ... είτε επειδή οτιδήποτε άλλο... Και είναι και εκείνοι, οι άνεργοι, που είτε δεν θέλουν είτε δεν μπορούν να φύγουν... άλλοι ψάχνουν για δουλειά... άλλοι επιλέγουν να αφήσουν αυτές τις δύσκολες μέρες να κυλήσουν και να ψάξουν κάτι μετά το καλοκαίρι...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που μπορεί να τους κρατάει πίσω μια κατάσταση ή κάποιος άνθρωπος... Ένα ευχάριστο ή ένα δυσάρεστο γεγονός... Μια χαμογελαστή ή δακρυσμένη σχέση... Δεν έχει σημασία... Σημασία έχει ότι έμειναν και δεν έφυγαν...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που περπατάνε τις νύχτες παραπατώντας στα στενά, ξεκαρδισμένοι στα γέλια, φλερτάρωντας, μεθυσμένοι, είτε κυριολεκτικά είτε από έρωτα...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που είναι με ένα βιβλίο στο χέρι και διαβάζουν είτε για κάποιες εξετάσεις που κάποιος είχε την φαινή ιδέα να τις βάλει σε μια τραγικά άβολη και επώδυνη ημερομηνία... είτε, έτσι απλά, για τον εαυτό τους... και, πού και πού, διακόπτουν το διάβασμά τους, για μια απειροελάχιστη στιγμή, σηκώνουν το κεφάλι από τις σελίδες του βιβλίου τους και ρίχνουν μια κλεφτή ματιά στο φεγγάρι...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που βγαίνουν βόλτες με τον καλύτερο τους φίλο... Διαφορετικός φίλος για τον καθέναν... Την γιαγιά τους, το παιδί τους, τον σκύλο τους... Και κάνουν ατελείωτες συζητήσεις για την ζωή και για τον κόσμο... Ή απλά μένουν σιωπηλοί και απολαμβάνουν την ησυχία...

Είναι όλοι εκείνοι που μένουν πίσω και ξορκίζουν όλους τους άλλους που μένουν πίσω και που είναι φανερό πως δεν ανήκουν στους Ανθρώπους του Αυγούστου... Εκείνους που βασανίζουν το καλοκαίρι μου με φωνές, υστερίες, καυγάδες, θορύβους, κρίσεις και πανικούς... χωρίς λόγο... Είναι ικανοί με την γκρίνια τους να σπαταλήσουν όλο τον καλοκαιρινό τους χρόνο και προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο να εξαντλήσουν κάθε δυνατό όριο υπομονής των γύρω τους... Αλλά δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει... γιατί οι Άνθρωποι του Αυγούστου έχουν λειτουργήσει επάνω μου με έναν μαγικό τρόπο...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου που με κάνουν να θυμάμαι πόσο ωραία πράγματα μπορείς να δεις και να ακούσεις το καλοκαίρι αντίστοιχα όμορφα με το γαλάζιο της θάλασσας και με τον ήχο των κυμάτων...

Ναι, ναι, ξέρω, ξέρω... Δύσκολο να το πιστέψει κανείς ότι υπάρχει αντίστοιχη ομορφιά με αυτήν της απέραντης θάλασσας... αλλά κι όμως...

Οι άνθρωποι της πόλης μοιάζουν με τα στοιχεία της φύσης...

Η φύση έχει τα στοιχεία της... Η πόλη έχει τους ανθρώπους της...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι του Αυγούστου, οι Άνθρωποι στοιχεία της πόλης, που μου θυμίζουν το απέραντο της ανθρώπινης ομορφιάς...

Και είμαι και εγώ... που κάθομαι και τους κοιτάζω και τους παρατηρώ και τους ακούω και τους βιώνω... και, πού και πού, επιλέγω να βρίσκομαι κι εγώ ανάμεσά τους... και περπατάω με τον δικό μου σκύλο για παρέα, τον μόνο φίλο που με ακούει πραγματικά, συζητώντας για τον κόσμο, κάτω από την πανσέληνο, παρέα με την ανασφάλεια μου για το τι θα κάνω με τη ζωή μου...

Και γύρω μου οι Άνθρωποι του Αυγούστου, όλοι αυτοί που υποχρεώθηκαν ή επέλεξαν ή απλά έτυχε να μείνουν πίσω, με κάνουν να μην νιώθω και τόσο μόνη μου... Με κάνουν να νιώθω πως όλα θα πάνε καλά... χωρίς να ξέρω πώς... αλλά θα πάνε... Διώχνουν τη μιζέρια της πόλης και την φωτίζουν με έναν διαφορετικό τρόπο... Την κάνουν να μοιάζει λιγότερο ψεύτικη και περισσότερο αληθινή...

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι που κάνουν τον Αύγουστο να έχει ανθρωπόμορφη υπόσταση... Προσωποποιούν τον Αύγουστο...

Έχει κάτι όμορφο η πόλη όταν αδειάζει...
Τους λιγοστούς ανθρώπους της...

Τους Ανθρώπους του Αυγούστου...