Από το ένα «-ισμός» στο άλλο!

Από τον απόλυτο ρεαλισμό πέρασα στον απόλυτο ρομαντισμό μετά ξανά στον απόλυτο ρεαλισμό για να ξαναπεράσω στον απόλυτο ρoμαντισμό...

Μετά κουράστηκα από τόση απολυτότητα και αποφάσισα πως είναι καλύτερη μια ενδιάμεση λύση.... Ένας συνδυασμός και των δύο. Οπότε έγινα ρομαντική αλλά πάνω σε ρεαλιστικές βάσεις... και μετά, σιγά σιγά, χωρίς να ξέρω πώς, πέρασα στο να είμαι ρεαλίστρια αλλά με ρομαντικές ιδέες!

Ρομαντικός ρεαλισμός ή ρεαλιστικός ρομαντισμός; Ήταν ένα ερώτημα που με βασάνιζε για χρόνια...

Μετά έγινα απλά κυνική και χάθηκε κάθε ίχνος ρομαντισμού αλλά και ρεαλισμού. Ο κυνισμός κατάπιε κάθε ίχνος πραγματικότητας ή παραμυθιού!

Και μετά έγινα μηδενίστρια και τελείωσε η υπόθεση! Ο σκληρός μηδενισμός μου σκότωσε ακόμα και τον υπερβολικά αντιδραστικό κυνισμό μου!

Κυνικός μηδενισμός ή μηδενιστικός κυνισμός; Ήταν ένα ερώτημα που δεν με βασάνισε ιδιαίτερα...

Μετά, επειδή, παρά έκανα πολύ παρέα με το μηδέν, βαρέθηκα. Θέλησα να περάσω στο «ένα». Αλλά το «ένα» δεν μου ήταν αρκετό και σκέφτηκα να στοχεύσω λίγο παραπάνω και λίγο παραπάνω και λίγο παραπάνω... και τελικά κατάλαβα πως το λίγο δεν μου αρκεί αλλά θέλω να φτάσω εκεί που είναι το πιο ψηλό σημείο που μπορώ να φτάσω. Δεν υπάρχει στοχεύω λίγο. Υπάρχει στοχεύω ή δεν στοχεύω. Όλα τα ενδιάμεσα στάδια μου φαίνονταν συμβιβασμός...

Και έγινα ιδεαλίστρια... Στόχευσα στά σύννεφα... και σύντομα έπεσα από αυτά...

Μετά σκέφτηκα πάλι πως η αλήθεια κρύβεται κάπου ανάμεσα στα δύο...

Με βάση το μηδέν να αποζητάω το ιδανικό και το αντίστροφο, με βάση τα ιδανικά να επιστρέφω στο μηδέν. Έγινα λοιπόν ένα κράμα μηδενισμού και ιδεαλισμού... Από την μια μεριά είχα απομυθοποιήσει τα πάντα και από την άλλη μεριά τις ίδιες αξίες που είχα απορρίψει τις πίστευα πιο πολύ από ποτέ αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο...

Μετά, όμως, όλο αυτό το περίεργο μείγμα που είχα γίνει με μπέρδεψε... Πέρασα στην αμφιβολία και στην αμφισβήτηση... Δεν μπορούσα να με ορίσω. Δεν μπορούσα να με γνωρίσω. Δεν υπήρχε καμία ονομασία που να ένιωθα ότι είμαι εγώ. Κανένα «–ισμός» δεν μπορούσε να με εκφράσει... Άρχισα, λοιπόν, να απαντάω «Δεν ξέρω» σε όλα...

Είσαι ρομαντική; Δεν ξέρω.

Είσαι ρεαλίστρια; Δεν ξέρω.

Είσαι κυνική; Δεν ξέρω.

Είσαι μηδενίστρια; Δεν ξέρω.

Είσαι ιδεαλίστρια; Δεν ξέρω.

Τι είσαι; Δεν ξέρω.

Τι ξέρεις; Δεν ξέρω, δεν ξέρω, δεν ξέρω!!!

Και μετά από όλα αυτά τα «–ισμός» πέρασα στον αγνωστικισμό!

Αλλά σε έναν άλλον αγνωστικισμό. Όχι μόνο σε αυτόν που πιστεύει ότι είναι αδύνατη η γνώση της αρχής του κόσμου. Αλλά και σε αυτόν που πιστεύει ότι είναι αδύνατη η γνώση της αρχής του δικού μου κόσμου.

Όσο και να προσπαθώ να με ορίσω, όσο και να προσπαθώ να με γνωρίσω, όσο και να προσπαθώ να με ονοματίσω, είμαι αυτό που είμαι και τίποτα παρά πέρα από αυτό. Είμαι τίποτα και όλα. Και δεν υπάρχει κανένα όνομα, καμία λέξη, καμία έννοια, που να μπορεί να συμπεριλάβει όλα τα στοιχεία που με αποτελούν.

Και από εκεί, από εκείνο το σημείο που ένιωσα πως είμαι μια σύνθετη σύνθεση που μπορεί να μην καταλάβω ποτέ, κρατώντας όλα τα προηγούμενα, χωρίς να πετάξω τίποτα, και αποδεχόμενη πια ότι είμαι όλα αυτά ταυτόχρονα,

Πέρασα στο επόμενο στάδιο...

Πίστεψα στον άνθρωπο(πάνω και πέρα από όλα)...

Πίστεψα σε εμένα, πίστεψα στον διπλανό μου, πίστεψα σε εσένα...

Πίστεψα σε έναν ελεύθερο άνθρωπο, πίστεψα σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους...

Και κάπως έτσι πέρασα στον ανθρωπισμό...