«Σχεδόν»

Δεν θα ήθελα να ξαναγυρίσω στην ηλικία της εφηβείας...
Αυτό το περίεργο στάδιο που δεν είσαι ούτε παιδί ούτε ενήλικος...

Είσαι κορίτσι χωρίς να είσαι.
Είσαι γυναίκα χωρίς να είσαι.
Είσαι κάτι ενδιάμεσο.

Είσαι αγόρι χωρίς να είσαι.
Είσαι άντρας χωρίς να είσαι.
Είσαι κάτι ανάμεσα.

Είσαι παιδί χωρίς να είσαι.
Είσαι ενήλικος χωρίς να είσαι.
Είσαι χωρίς να είσαι.

Διαμορφώνεσαι. Μεγαλώνεις. Σχηματίζεσαι.
Νιώθεις αμήχανα και άβολα. Με το σώμα σου, με τον εαυτό σου.
Οι ανασφάλειες μεγενθύνονται. Οι φόβοι πολλαπλασιάζονται.
Όλα σου φαίνονται δύσκολα, γίνονται τεράστια στο μυαλό σου.
Δε μπορείς να χειριστείς αυτό που είσαι.

Ο έρωτας είναι απαγορευμένος και δεν είναι. Είναι σχεδόν απαγορευμένος.
Η αγάπη είναι είναι υπαρκτή και δεν είναι. Είναι σχεδόν υπαρκτή.

Ο λόγος σου έχει βάρος και δεν έχει. Έχει σχεδόν βάρος.

Οι απόψεις σου ακούγονται και δεν ακούγονται. Σχεδόν ακούγονται.
Οι σκέψεις σου διατυπώνονται και δεν διατυπώνται. Σχεδόν διατυπώνονται.

Τα «πιστεύω» σου αρθρώνονται και δεν αρθρώνονται. Σχεδόν αρθρώνονται.
Τα όρια σου σχηματίζονται και δεν σχηματίζονται. Σχεδόν σχηματίζονται.

Οι σχέσεις σου είναι και δεν είναι. Σχεδόν είναι.

Το άγγιγμα είναι σχεδόν άγγιγμα και το φιλί σχεδόν φιλί.

Και εσύ... νιώθεις «σχεδόν».

Ανολοκλήρωτος. Ξεκρέμαστος. Μισός.
Δεν χωράς πουθενά. Δεν ταιριάζεις πουθενά. Δεν αναπνές πουθενά.

Είσαι και δεν είσαι,
σχεδόν είσαι.

Πόσο απαίσιο είναι να στέκεσαι στο σημείο «σχεδόν»;
Πόσο οδυνηρό;
Μόνο εσύ το ξέρεις. Σχεδόν το ξέρεις.

Όλα είναι ασφυκτικά και η μόνη λύση για να καταπολεμήσεις το πνίξιμο που νιώθεις είναι η αντίδραση. Η παιδιάστικη αντίδραση. Αφού δεν είσαι ακόμα ενήλικος για να αντιδράσεις όπως αντιδρούν οι, σχεδόν, ώριμοι άνθρωποι, το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι αυτό που ξέρεις να κάνεις εδώ και αρκετά χρόνια. Να συμπεριφερθείς σαν παιδί. Και έτσι συμπεριφέρεσαι. Σχεδόν σαν παιδί. Γιατί πια δεν μπορείς να συμπεριφερθείς ολοκληρωτικά σαν παιδί. Είτε το θέλεις, είτε όχι, σου αρέσει, δεν σου αρέσει, δεν είσαι πια παιδί. Έχεις μεγαλώσει. Ούτε η καθαρή παιδική συμπεριφορά δεν σου ανήκει. Είσαι έφηβος. Έφηβος! Και επειδή δεν ξέρεις τι να σε κάνεις από το παιδικό περνάς στο παιδιάστικο...

Δεν έχεις ιδέα πώς να ανταποκριθείς σε όλα αυτά τα «σχεδόν». Γιατί όταν είσαι έφηβος όλα μέσα σου και γύρω σου σου φαίνονται «σχεδόν».

Ξέρεις ποια είναι η διαφορά με το μετά;
Σχεδόν καμία.

Έχεις να ζήσεις διάφορα «σχεδόν» και αργότερα. Προσωπικά και επαγγελματικά.
«Σχεδόν» που δεν θα αντέχονται.

Όλα γύρω σου θα συνεχίσουν να είναι «σχεδόν».

Οι φίλοι σχεδόν φίλοι.
Η οικογένεια σχεδόν οικογένεια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι σχεδόν άνθρωποι.

Οι σπουδές σχεδόν σπουδές.
Η δουλειά σχεδόν δουλειά.
Οι περισσότερες συνεργασίες σχεδόν συνεργασίες.

Έχεις να ακούσεις πολλά σχεδόν σε αγαπάω... έχεις να λάβεις πολλές σχεδόν υποσχέσεις...

Έχεις ακόμα να ζήσεις σχεδόν τόσα «σχεδόν» όσα έζησες και τότε! Αλλά τι λέω; Ακόμα περισσότερα! Έχεις να ζήσεις τόσα «σχεδόν» όσα δεν φαντάζεσαι!

Ποιος θα τόλμαγε να πει στον εφηβικό εαυτό σου... πως ένα μεγάλο μέρος των «σχεδόν» που νιώθεις δεν ανήκει σε εσένα αλλά στον κόσμο; Και θα συνεχίσει να υπάρχει και αργότερα; Εσύ μέσα στο σχεδόν πανικό σου νομίζεις πως οφείλονται όλα στην σχεδόν ηλικία σου. Αλλά δεν οφείλονται όλα εκεί.

Το «σχεδόν» κυριαρχεί και καθοδηγεί τον κόσμο.
Δεν είναι τρομαχτικό;
Το «σχεδόν» είναι ελεύθερο και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Πως θα τόλμαγε κανείς να παραδεχτεί σε ένα σχεδόν παιδί, πως τα περισσότερα από τα «σχεδόν» που φοβάται είναι σχεδόν αληθινά; Πώς δεν θα αλλάξει σχεδόν τίποτα μεγαλώνοντας;

Σχεδόν τίποτα.

Θα αλλάξει κάτι.

Μπορεί να αλλάξει κάτι.

Κάτι μικρό.

Το μόνο κομμάτι που σου ανήκει πραγματικά.

Το δικό σου «σχεδόν».

Τα «σχεδόν» των άλλων ανήκουν στους άλλους.

Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για την επιδημία «σχεδόν» που έχει ρημάξει το ανθρώπινο σύμπαν.

Για το γύρω «σχεδόν» σου δεν υπάρχουν και πολλά που μπορείς να κάνεις. Υπάρχουν. Αλλά όχι πολλά. Για το μέσα «σχέδον» σου όμως... μπορείς.

Το δικό σου «σχεδόν» μπορείς να το εξουδετερώσεις.

Αν φανείς βέβαια αρκετά δυνατός για να το καταπολεμήσεις.

Γιατί σε έναν σχεδόν κόσμο με σχεδόν ανθρώπους που κάνουν σχεδόν σχέσεις και ζουν σχεδόν ζωές δεν είναι εύκολο να αποβάλεις το «σχεδόν» σου.

Μπορείς να επιλέξεις να μείνεις σχεδόν άνθρωπος. Αλλά δεν θα το κάνεις. Θα επιλέξεις να γίνεις άνθρωπος. Γιατί δεν αντέχεις άλλα «σχεδόν»! Και ίσως το χειρότερο από όλα τα «σχεδόν», αυτό που πονάει περισσότερο, να είναι το δικό σου «σχεδόν». Για αυτό θα προσπαθήσεις να το αλλάξεις, να το κάνεις κάτι, οτιδήποτε, που δεν θα είναι «σχεδόν»...

Ξέρεις γιατί δεν θα ήθελα να ξαναγίνω έφηβη;

Γιατί δεν αντέχω με τίποτα να ξαναπεράσω το δικό μου «σχεδόν». Σωματικά και ψυχολογικά.

Τουλάχιστον μεγαλώνοντας έχω μόνο να αντιμετωπίσω τον σχεδόν κόσμο.

Τότε ήμουν σχεδόν υποχρεωμένη να υπακούω στην σχεδόν εφηβική κατάσταση μου.

Σχεδόν αποφάσεις. Σχεδόν επιλογές. Σχεδόν σκέψεις. Σχεδόν συναισθήματα.

Τώρα εγώ δεν είμαι «σχεδόν». Έχω επιλέξει να μην είμαι «σχεδόν». Γιατί έχω την επιλογή να μην είμαι «σχεδόν»! Πριν δεν την είχα.

Τα καταφέρνω; Σχεδόν τα καταφέρνω. Είμαι αρκετά ικανοποιημένη από εμένα και από τον αγώνα μου με τα «σχεδόν» μου.

Αυτή είναι η διαφορά με το πριν.

Εσύ δεν είσαι «σχεδόν». Είναι στο χέρι σου να μην είσαι «σχεδόν». Και το να μην είσαι «σχεδόν» θα σου δώσει μια ελευθερία στην σχεδόν ελευθερία του κόσμου.

Και, πρόσεξέ με, αυτή η ελευθερία θα είναι πραγματική.

Δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου «σχεδόν».

Γιατί ένας άνθρωπος που έχει αποβάλει το δικό του «σχεδόν» αυτομάτως αποβάλλει το «σχεδόν» και από όσα θα ζήσει. Τίποτα δεν θα είναι πια «σχεδόν» για εσένα.

Εντάξει, εντάξει...

Σχεδόν τίποτα...