Μόνο...

Μόνο όταν σε συνάντησα κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα να συναντήσω κάποιον σαν εσένα.

Μόνο όταν βρέθηκες μπροστά μου κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να σε αγνοήσω.

Μόνο όταν μου μίλησες κατάλαβα πόσο ξεκούραστο είναι το να κάνει κάποιος την πρώτη κίνηση και αυτός ο κάποιος να μην είμαι εγώ.

Μόνο όταν συζητήσαμε κατάλαβα ότι υπάρχουν και διάλογοι που δεν φτιάχνονται απαραίτητα από δύο μονολόγους.

Μόνο όταν με κοίταξες κατάλαβα πως είναι να αιχμαλώτιζει κάποιος όλη σου τη ζωή σε μια στιγμή.

Μόνο όταν με άγγιξες κατάλαβα πως με καταδικάζεις να αποζητάω, από τώρα μέχρι την αιωνιότητα, το δικό σου μόνο άγγιγμα.

Μόνο όταν με αγκάλιασες κατάλαβα πόσο διψούσα να με αγκαλιάσεις, πόσο διψούσα για εσένα.

Μόνο όταν ξυπνήσαμε μαζί, νωρίς το πρωί, κατάλαβα πως είναι να ξυπνάς μαζί με κάποιον άλλον. Ξυπνάω τόσο νωρίς που σε όλες μου τις σχέσεις ξυπνούσα μόνη μου. Και αυτό δεν με ενοχλούσε και δεν με ενοχλεί. Δεν είναι απαραίτητο να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε όλοι τις ίδιες ώρες! Αλλά δεν είχα μοιραστεί ποτέ το πρώτο πρωινό φως της μέρας με κάποιον άλλον. Και μόνο με εσένα κατάλαβα πόσο όμορφο είναι το να βλέπεις μαζί με κάποιον άλλον τις πρώτες αχτίνες του ήλιου να μπαίνουν από το παράθυρο.

Μόνο όταν με φίλησες, το βράδυ πριν κοιμηθώ, κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα το φιλί σου, για αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, για κάθε βράδυ από εδώ και πέρα, για όλη μου την ζωή... Ναι, θα επέλεγα το φιλί σου για πάντα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι οποιοδήποτε φιλί... Το δικό σου μόνο φιλί.

Πριν με φιλήσεις δεν είχα φιληθεί.

Πριν με αγαπήσεις δεν είχα αγαπηθεί.

Μόνο όταν με αγάπησες κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα να με αγαπήσουν με τον δικό σου τρόπο. Θεωρούσα αυτονόητο πως δεν υπάρχει τέτοια αγάπη πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο. Έκανα λάθος. Όσες καταστάσεις κι αν βιώσεις δεν είναι, τελικά, αρκετές για να βγάλεις «σωστά» συμπεράσματα για τους ανθρώπους. Νόμιζα πως η αγάπη, αυτή η αγάπη που δεν χωράει καμία αμφισβήτηση, που είναι όλα τόσο απόλυτα, απλά και αληθινά, ήταν ένα παιδικό όνειρο, μια εφηβική ελπίδα, μια ενήλικη παραίσθηση. Ένα σκορπισμένο όραμα που δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα...

Νόμιζα πως δεν υπήρχε πια αγάπη, τουλάχιστον όχι για εμένα... Είχα σταματήσει να πιστεύω...

Μόνο όταν σε γνώρισα κατάλαβα πως πιστεύω ακόμα στην αγάπη. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου... Πάντα πίστευα και πάντα θα πιστεύω... Μέχρι τέλους...

Μόνο όταν σε βρήκα κατάλαβα πως δεν έχουν νόημα όλα τα υπόλοιπα.

Μόνο η αγάπη.

Μόνο η αγάπη γεμίζει τη ζωή.

Μόνο οι άνθρωποι που αγαπάνε είναι ζωντανοί.

Πώς ζούσα χωρίς εσένα;

Πώς υπήρχα χωρίς να υποφέρω από το ότι δεν σε έχω γνωρίσει;

Δεν με ενδιαφέρει που άργησες... μου αρκεί το ότι ήρθες, το ότι έφτασες, το ότι
είσαι εδώ...

Πώς κατάφερες να βρεις τον δρόμο;

Νόμιζα πως έχεις χαθεί...

Νόμιζα πως ο δρόμος σου είχε γκρεμιστεί...

Περίμενα και περίμενα και περίμενα...

Μόνο όταν ήρθες ήξερα πως είσαι αυτός ο κάποιος που περίμενα.

Μόνο όταν μου είπες το όνομά σου αυτός ο κάποιος απέκτησε όνομα. Το δικό σου.

Και μόνο όταν σε είδα αυτός ο κάποιος απέκτησε μορφή. Την δική σου.

Η σκιά έγινε άνθρωπος και η σιωπή έγινε φωνή και η αγάπη έγινε αληθινή...

Τόσο αληθινή... όσο ποτέ πριν.

Όνειρα, ελπίδες, παραισθήσεις και οράματα έγιναν τόσο πραγματικά...

και αυτήν την απτή μορφή τους την οφείλω σε εσένα...

Ξέρεις γιατί;

Μόνο όταν με συνάντησες δεν φοβήθηκες να αγαπήσεις... να με κρατήσεις και να με αγαπήσεις...

Και θέλει θάρρος το να αγαπάς, θέλει τόλμη το να ερωτεύσαι, θέλει γενναίοτητα και γενναιοδωρία το να υπάρχεις μαζί με κάποιον άλλον και όχι μόνος σου.

Σε ευχαριστώ, που ήσουν και είσαι τόσο γενναίος, σε ευχαριστώ.

Πριν σε γνωρίσω δεν υπήρχες για εμένα.
Και αφού σε γνώρισα υπάρχω για εσένα.

Μόνο για εσένα...