Το μετά τον Ιούνιο

«Φαίνεσαι χλωμή και αδύναμη. Είσαι καλά;» Με ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον.

«Έπαθα μια γαστρεντερίτιδα τον τελευταίο μήνα. Βγήκα νοκ άουτ. Κυριολεκτικά νοκ άουτ! Αλλά τώρα είμαι καλύτερα. Κάθε μέρα και καλύτερα...» Είπα χαμογελώντας.

«Αδυνάτισες». Με διέκοψε και κάτι στον τόνο της φωνής της και στον τρόπο εκφοράς του λόγου με έκανε να σταματήσω να χαμογελάω. Το βλέμμα της πήγαινε από πάνω μέχρι κάτω λες και μου έκανε ακτινογραφία. Προφανώς δεν είχε ακούσει τίποτα από όσα της είπα.

«Έπαθα γαστρεντερίτιδα.» Ξαναείπα «Που σημαίνει ότι δεν μπορούσα να φάω κανονικά...» συμπλήρωσα ενώ παρακολουθούσα το βλέμμα της να ξαναπηγαίνει από πάνω μέχρι κάτω στο σώμα μου σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να νιώθω αμήχανα.

«Αχ, να παθαίναμε κι εμείς μία!» Ήταν η αμέσως επόμενη φράση... Και έχω την εντύπωση πως την είπε περισσότερο στον έαυτό της παρά σε εμένα...

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο γούρλωσα τα μάτια μου, κοίταξα την κυρία που είχα απέναντί μου και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.

«Μην το λέτε αυτό. Σας παρακαλώ, μην το λέτε αυτό!» Ήταν το μόνο που αυθόρμητα κατάφερα να πω κι αυτό τόσο σιγά που, στην αρχή, αναρωτήθηκα αν θα το άκουσε. Είχα μείνει άναυδη. Ξέρω πως, το πιθανότερο, να το έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου αλλά δεν με ενδιέφερε.

Με κοίταξε παραξενεμένη... προφανώς με είχε ακούσει... και τώρα είχε μείνει εκείνη με ανοιχτό το στόμα.

Είχα πάρει μια έκφραση που δεν μπορούσε να ερμηνεύσει και ο διάλογος, ευτυχώς, σταμάτησε εκεί. Για εκείνην ήταν φυσικό και φυσιολογικό το να διατυπώνει τέτοιες ευχές μέσα της ή μπροστά σε άλλους.Για εμένα ήταν εντελώς παράλογο.

Πώς γίνεται να εύχεσαι να αρρωστήσεις απλά και μόνο για να χάσεις κάποια κιλά; Μου φάνηκε τόσο τραγικό. Ούτε καν κωμικοτραγικό. Ολοκληρωτικά, απλά, ξεκάθαρα, τραγικό. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά για χάρη της (δήθεν;)εξωτερικής εμφάνισης και ενός (δήθεν;) ιδανικού πρότυπου που έχουν στο μυαλό τους δεν θα τους πείραζε να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία τους και μπορούν έτσι απροκάλυπτα να διατυπώνουν τέτοιου είδους ευχές...

«Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί.» Ήταν μια φράση που τριγυρνούσε συχνά τις επόμενες μέρες στο μυαλό μου ανάμεσα σε άλλες σκέψεις για την παράνοια των ανθρώπων σε σχέση με τα κιλά και το σώμα τους...

Και, πριν προλάβω να απομακρυνθώ από το προηγούμενο γεγονός, ήρθε το επόμενο... Ένας άλλος κύριος μου είπε γελώντας πως μετά την αρρώστια ομόρφυνα και πως η γαστρεντερίτιδα μου πάει. Ανατρίχιασα ξανά. Γύρισα και τον κοίταξα. Και, κουνώντας το κεφάλι, επανέλαβα, σχεδόν, μηχανικά «Ναι, ναι, η γαστρεντερίτιδα μου ταιριάζει». Λες και η αρρώστια είναι κανένα φόρεμα που το φοράς και σου πηγαίνει ή δεν σου πηγαίνει.

Οι μέρες και η εβδομάδα συνεχίστηκε έτσι. Τα σχόλια που άκουσα ήταν τέτοιου τύπου με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ευτυχώς! Υπήρχαν και εξαιρέσεις! Αλλά σε γενικές γραμμές... όσο ήρεμη κι αν ήθελα να μείνω άρχισα να εκνευρίζομαι...

Εγώ ήμουν σε ένα σημείο που ακόμα, καλά καλά, δεν έτρωγα κανονικά, που είχα στιγμές μέσα στην μέρα που ζαλιζόμουν και ανακατευόμουν... Ήμουν αδύναμη... Ανυπομονούσα να γίνω εντελώς καλά και ήμουν χαρούμενη και τυχερή κάθε στιγμή που απλά ένιωθα έστω και λίγο φυσιολογικά... Η μόνη μου ευχή ήταν να έχω την υγεία μου (ακόμα το εύχομαι γιατί η ανάρρωση μου γίνεται με τον ρυθμό χελώνας!).

Και υπήρχε κόσμος γύρω μου που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν πόσα κιλά ακριβώς έχασα και αν θα βγω τώρα πιο γκόμενα στις παραλίες (γιατί το άκουσα κι αυτό!).

Ε, λοιπόν, δεν με ενδιαφέρει πόσα κιλά έχασα και δεν με ενδιαφέρει το αν θα είμαι πιο γκόμενα στις παραλίες. Με ενδιαφέρει να είμαι καλά! Και αν με ρωτήσετε τώρα δεν θέλω να χάσω κι άλλα κιλά ούτε θέλω να πάρω τα κιλά που έχασα. Δεν θέλω τίποτα. Δεν με απασχολεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν με ενδιαφέρει. Το μόνο που με ενδιαφέρει, το μόνο που με απασχολεί, είναι να είμαι καλά.

Αυτό το πράγμα με τους ανθρώπους και τα κιλά... ποτέ μου δεν το κατάλαβα!

Έχασες κιλά; Καλό. Πήρες κιλά; Κακό.

Κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το γιατί έχασες ή γιατί πήρες κάποια κιλά.

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, τι έπαθες, πόσα κιλά ήσουν, πόσα κιλά έγινες, το μόνο που έχει σημασία είναι ότι έχασες ή πήρες κιλά. Τώρα το αν ο οργανισμός σου είναι υπό κατάρρευση δεν έχει καμία σημασία! Το αν έχεις ένα πρόβλημα υγείας σωματικό ή ψυχολογικό (όπως και το τι συμβαίνει γενικά στην ζωή σου) δεν υπάρχει καθόλου στην εξίσωση!!!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση:

Ναι, έχασα κιλά. Αλλά όχι γιατί έκανα δίαιτα. Ούτε επειδή ήθελα να κάνω δίαιτα. Έχασα κιλά επειδή αρρώστησα. Και υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν κιλά από πολύ πιο σοβαρές αρρώστιες. Πρέπει να χαιρόμαστε και να χοροπηδάμε από ενθουσιασμό;

Γιατί κανείς ποτέ δεν μιλάει για την υγεία; Και για την σημασία της; Και την αξία της προστασίας της;

Από πάντα, ή σχεδόν από πάντα, υποστήριζα το ότι ο καθένας έχει το σώμα του και την ομορφιά του, ότι πάνω από όλα είναι η υγεία και ότι είναι μια γενική υστερία όλη αυτή η κατάσταση με τα κιλά. Ήμουν και είμαι κατά των περισσότερων τρόπων δίαιτας που έχω ακούσει... (και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ την όποια αρρώστια τρόπο δίαιτας!). Οι περισσότερες από αυτές δεν γίνονται με σωστό τρόπο και το κυριότερο δεν είναι λογικές! Δημιουργούν κομπλεξικούς και ενοχικούς ανθρώπους. Με αποτέλεσμα και να μην αδυνατίζουν οι άνθρωποι και να αδυνατίζει η ποιότητά τους.

Και, παρένθεση, το ότι είμαι κατά της όποιας υστερικής δίαιτας δεν με κάνει να είμαι κατά της σωστής διατροφής ούτε κατά της υγιεινής ζωής!

Έχω συναντήσει ελάχιστους ανθρώπους που έχουν φυσιολογική σχέση με το φαγητό, με την διατροφή, με την γυμναστική, με την υγεία. Όλα αντιμετωπίζονται επιπόλαια και με λάθος τρόπο. Όταν λέω όλα, το εννοώ! Τα πάντα γύρω από αυτό το θέμα είναι υπερβολικά.

Πολλές φορές μου απαντάνε σε αυτά μου τα πιστεύω πώς φυσικά είναι εύκολο για εμένα να υποστηρίζω το «να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και με το σώμα σου» αφού εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα και έχω μια χαρά σώμα. Αυτό με εξοργίζει. Γιατί είναι τόσο επιπόλαιο να το λες αυτό στον άλλον όταν δεν έχεις ιδέα ποιος είναι και τι ζωή έχει περάσει. Έχω περάσει διάφορες ακραίες καταστάσεις σε σχέση με το φαγητό. Και δεν μιλάμε για φυσιολογικές καταστάσεις. Μιλάμε για ακραίες. Πριν πολλά πολλά πολλά χρόνια. Πέρασα φάσεις που είχα παραπάνω ή λιγότερα κιλά, πολλά παραπάνω ή πολύ λιγότερα από τώρα... Φάσεις πολύ δύσκολες. Και ακόμα και τότε τα ίδια υποστήριζα. Απλά χρειαζόταν ο διπλάσιος και ο τριπλάσιος κόπος να τα υποστηρίζω. Τώρα τα υποστηρίζω πιο εύκολα και πιο απλά.

Μου πήρε τόσο χρόνο να καταλάβω πως όλα αυτά είναι βλακείες!

Και μου πήρε τόσο χρόνο γιατί δεν είχα καμία βοήθεια από πουθενά για να βρω αυτήν την πολύτιμη ισορροπία. Την βρήκα μόνη μου. Την γέννησα από μόνη μου. Γιατί; Γιατί πουθενά γύρω μου δεν υπήρχε ένας σωστός τρόπος σκέψης γύρω από αυτά!

Οι άνθρωποι γύρω απλά χαίρονται όταν χάνεις κιλά και απλά σε κάνουν να νιώθεις άσχημα όταν παίρνεις κιλά.

Επίσης, σχολιάζουν άσχημα κάποιον που έχει υπερβολικά πολλά κιλά και εκθειάζουν κάθετι αδύνατο εκτός αν παραγίνει αδύνατο οπότε και πάλι το σχολιάζουν άσχημα! Έχουν ένα ιδανικό βάρος στο μυαλό τους και αν εσύ στέκεσαι ακριβώς σε αυτό το σημείο του ιδανικού βάρους σε «παραδέχονται» και σε «αποδέχονται». Αλλά αν σταθείς λίγο πιο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά έχεις πρόβλημα. Και αν σταθείς πολύ πιο δεξία ή πολύ πιο αριστερά έχεις ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Όμως τίποτα από αυτά δεν βοηθάει εσένα. Τιπότα από αυτά στην ουσία δεν σε αφορά.

Δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο (ούτε έναν!) που είχε κάποιο πρόβλημα με τα κιλά του (πιο σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό) να τον βοήθησε η συμπεριφόρα των γύρω του ανθρώπων.

Γιατί είναι υποχρεωμένος ο καθένας να εξηγεί τι περνάει ή τι δεν περνάει για να κατάλαβει ο κόσμος πως μερικές φορές η σιωπή είναι καλύτερη; Δεν χρειάζεται να έχεις πάντα άποψη για τα πάντα ούτε έχεις δικαίωμα να έχεις πάντα άποψη για τα πάντα και, κυρίως, αν θέλεις να έχεις άποψη, ας έχεις, αλλά το να τρίβεις με άσχημο τρόπο την άγαρμπη άποψή σου πάνω στον άλλον είναι απαράδεκτο. Η άποψη σου είναι ακόμα άγουρη, έχει γεννηθεί το πιθανότερο επειδή δεν νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Που σημαίνει ότι έχεις ακόμα πολύ δρόμο πριν αρχίσεις να πετάς δεξία και αριστερά τις φράσεις-μαχαίρια σου στον άλλον. Και δεν με ενδιαφέρει αν γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα, καλοπροαίτερα ή κακοπροαίρετα. Δεν έχει σημασία. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να δεχτεί την προβολή (και την προσβολή μερικές φορές) της δικής σου ανασφάλειας όταν έχει τα δικά του θέματα να αντιμετωπίσει. Και καμιά φορά –μάντεψε- τα δικά του θέματα μπορεί να είναι πιο σημαντικά από εσένα την συγκεκριμένη στιγμή!

Και για να ξεκαθαρίσω... δεν μου φταίει σε τίποτα ούτε η κυρία, ούτε ο κύριος, ούτε ο άλλος κύριος, ούτε η άλλη κυρία και οι φράσεις τους. Δεν τους κρατάω καμία κακία. Αυτοί ήταν απλά η αφορμή για να γράψω όλα τα παραπάνω. Αυτό που μου φταίει είναι μια συνολικότερη λογική γύρω από τα πράγματα. Η οποία δυστυχώς δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη. Και σίγουρα δεν αλλάζει όσο οι περισσότεροι από εμάς διαιωνίζουν τέτοιες υστερικές καταστάσεις στα παιδιά τους, στους φίλους τους, στις οικογένειές τους, στους γύρω τους ανθρώπους...

Αγαπάω την γυμναστική για την γυμναστική και την διατροφή για την διατροφή και την υγεία για την υγεία. Όχι την γυμναστική ως τρόπο αδυνατίσματος, την διατροφή ως τρόπο αδυνατίσματος, και την υγεία ως τρόπο αδυνατίσματος. Και αγαπάω την ζωή για την ζωή. Δεν αγαπάω την ζωή ως τρόπο αδυνατίσματος.

Και την όποια αρρώστια την αντιμετωπίζω σαν αρρώστια. Δεν μπορώ να την δω με αυτήν την ματιά και να την ζήσω ως τρόπο αδυνατίσματος...

Γιατί όταν τα κάνεις, τα ζεις, όλα σαν «τρόπο αδυνατίσματος» μην απορήσεις που μαζί με εσένα θα αδυνατίσουν και τα συναισθήματα σου και οι σκέψεις σου. Μην ενοχληθείς όταν αδυνατίσεις όλος μαζί, σε όλα. Όταν συρρικνωθείς μπορεί να χωράς παντού αλλά ο εαυτός σου δεν θα χωράει μέσα σε εσένα...