«Αξίζεις να λέγεσαι Άνθρωπος;»

Βλέπεις έναν ηλικιωμένο να σκοντάφτει και να σωριάζεται στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο χωρίς τις αισθήσεις του. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν άντρα στην καφετέρια που έχει αφήσει την τσάντα του ανοιχτή. Του κλέβουν το πορτοφόλι. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις μια γυναίκα μέσα στο λεωφορείο και κάποιος στέκεται υπερβολικά κοντά της. Την παρενοχλεί σεξουαλικά. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις μια κοπέλα στο δρόμο που την έχουν περικυκλώσει τρεις. Ο ένας κρατάει μαχαίρι. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν έφηβο να τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο φεύγει. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις κάποιον να φωνάζει και να χτυπάει στην μέση της πλατείας ένα μικρό παιδί. Το δικό του ή κάποιου άλλου. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις γύρω σου τόσα και τόσα και τόσα. Και άλλα τόσα. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Όταν σκοντάψεις, πέσεις, χάσεις τις αισθήσεις σου... Όταν σε κλέψουν, σε χουφτώσουν, σε στριμώξουν... Όταν φωνάξουν και χτυπήσουν το δικό σου παιδί... Όταν βρεθείς εσύ σε εκείνο το σημείο του να χρειάζεσαι άλλους ανθρώπους, του να έχεις ανάγκη την βοήθειά τους... Δεν θα είναι εκεί κανένας για εσένα. Κανένας δεν θα γυρίσει καν το κεφάλι του να σε κοιτάξει.Κανένας δεν θα σε βοηθήσει. Κανένας δεν θα ακούσει την κραυγή σου όσο και να χτυπιέσαι, όσο και να φωνάζεις. Κι όχι από αντίδραση, επειδή δεν τους βοήθησες εσύ. Όχι από δίψα για εκδίκηση. Όχι από ανάγκη για αποκατάσταση δικαιοσύνης. Ούτε καν από άποψη, από συνειδητοποιημένη επιλογή. Θέλεις να μάθεις το γιατί; Γιατί δεν θα σε βοηθήσουν; Γιατί δεν τα μπορούν αυτά... Γιατί, δυστυχώς, ανήκουν και οι αυτοί στο είδος το δικό σου. Το ανθρώπινα απάνθρωπο.

Όταν κλείνεις το παράθυρο σου για να μην ακούς τις κραυγές βοήθειας εκείνες δεν σταματούν, συνεχίζουν. Και όσο συνεχίζεις και εσύ, και καλά, ανενόχλητος τη ζωή σου, τίποτα δεν αλλάζει. Συνέχισε να κλείνεις τα παράθυρα και όταν οι ίδιες καταστάσεις σου χτυπήσουν την πόρτα, μην απορήσεις. Όταν το σπίτι σου θα καίγεται από την φωτιά του διπλανού σου, επειδή δεν πήγες να τον βοηθήσεις να την σβήσει όταν άρχισε, ίσως καταλάβεις πως δεν είναι θέμα επιλογής και πως η φράση «Δεν τα μπορώ αυτά» δεν υπάρχει όταν ένας άνθρωπος δίπλα σου κινδυνεύει ή απλά σε έχει ανάγκη. Τα μπορείς. Οφείλεις να τα μπορείς. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν υπεκφυγές. Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για την συμπεριφορά σου. Βρες τρόπο να τα μπορέσεις. Και δεν εννοώ πώς η παρέμβασή σου απαραίτητα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο όποιο σκηνικό (μπορεί να παίξει, μπορεί και να μην παίξει). Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μην προσπαθήσεις. Οφείλεις να προσπαθήσεις. Οφείλεις να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Και το «ό,τι καλύτερο μπορείς» σε καμία περίπτωση δεν είναι το τίποτα. Γιατί αν επιλέγεις το τίποτα δεν έχεις δικαίωμα να χρησιμοποιείς την λέξη «Άνθρωπος» για εσένα.

Είναι δική σου ευθύνη το να αξίζεις να λέγεσαι Άνθρωπος.