Λίγη ησυχία;

Και εκεί που είμαι όμορφα όμορφα στο σπιτάκι μου, κάθομαι ήσυχα ήσυχα στο δωματιάκι μου και είμαι έτοιμη να γράψω, απλά να γράψω, ήρεμα ήρεμα στο τραπεζάκι μου (είναι και άδειο το σπίτι, έφυγαν όλοι, και είναι πολύτιμες αυτές οι στιγμές όταν συγκατοικείς με άλλους ανθρώπους, αυτές οι στιγμές που πραγματικά μπορείς να κάτσεις σε ένα σημείο και να μην ακούγεται τίποτα, απολύτως τίποτα, και που δεν σε ενοχλεί τίποτα και κανένας), πάνω, λοιπόν, που είμαι έτοιμη να γράψω για τα πάντα ή για τίποτα (δεν με ενδιαφέρει το τι θα γράψω, δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω, την συγκεκριμένη στιγμή απλά έχω την ανάγκη να γράψω!), μέσα σε αυτό το κλίμα της απέραντης γαλήνης, αποφασίζει ο απέναντι, να βάλει στο τέρμα την μουσική...

Και δεν λέω, φυσικά, τίποτα.Εξάλλου δεν έχω δικαίωμα να πω. Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας. Και μόνο τότε μπορείς να «παραπονεθείς». Βλέπετε, δεν έχεις δικαίωμα να «παραπονεθείς» για την ώρα ατομικής ησυχίας. Δεν μπορείς να βγεις και να δηλώσεις, σήμερα έχω πονοκέφαλο και έχω ανάγκη από λίγη ησυχία, ή σήμερα θέλω να γράψω και έχω ανάγκη από πολύ ησυχία ή είμαι κουρασμένος ή θέλω να κοιμηθώ ή οτιδήποτε και έχω ανάγκη από απόλυτη ησυχία... Πώς να πείσεις τον άλλον για το πόσο πολύτιμο είναι ένα ήσυχο μισάωρο; Όχι κανένας δεν ενδιαφέρεται για την ατομική σου ησυχία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα μου πεις, εδώ δεν ενδιαφέρονται αυτοί που είναι μέσα στο σπίτι, που σε ξέρουν, για την ατομική σου ησυχία, θα ενδιαφέρονται οι απ’ έξω;

Τέλος πάντων, το πιθανότερο, έτσι κι αλλιώς, είναι να σε επαίρναν για τρελό αν έβγαινες στο μπαλκόνι και φώναζες «Είναι ώρα ΑΤΟΜΙΚΗΣ ησυχίαααααας!». Για αυτό προτίμησα να μην πω τίποτα... Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα κι αν ήταν ώρα κοινής ησυχίας και πάλι δεν θα έλεγα τίποτα... Και φυσικά δεν θα έκανα κανένα παράπονο. Γενικά, δεν μου αρέσει να κάνω παράπονα σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί μπορεί και ο άλλος να γιορτάζει για κάτι ή να κάνει πάρτυ ή απλά να περνάει καλά... Δεν μπορώ να του χαλάσω την στιγμή... Θα μου πείτε γιατί να μου χαλάσει εκείνος την στιγμή μου; Και θα σας πω... Το πρόβλημα της ζωής μου! Δεν έχω ιδέα! Πιστεύω, εξάλλου, ότι δεν το κάνει κακοπροαίτερα. Δεν έχει ιδέα ότι μου χαλάει την στιγμή. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι καλοπροαίρετοι. Εξάλλου, σκέφτομαι με την σειρά μου πως, πολλές φορές, έχω βάλει κι εγώ τέρμα την μουσική είτε για να χορέψω είτε για να χοροπηδήσω είτε για να κάνω δουλειές στο σπίτι είτε για να συγκεντρωθώ είτε για να μου φτιάξει η διάθεση είτε για οτιδήποτε... Και είναι τόσο ωραίο να μην σου κάνουν παράπονα και τόσο άσχημο όταν σου γκρινιάξουν, σου φωνάξουν ή σε βρίσουν... Γιατί να το κάνει κανείς με καλό τρόπο δεν γίνεται... Οι καλοί τρόποι είναι είδος προς εξαφάνιση! Τώρα μην με ρωτήσετε πως μπορώ να πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι, σε γενικές γραμμές, καλοπροαίρετοι αλλά επίσης, σε γενικές γραμμές, δεν έχουν καλούς τρόπους! Δεν ξέρω! Σε ειδικές γραμμές μπορείς να συναντήσεις και κάποιους ανθρώπους με καλούς τρόπους... Αλλά αυτές τις ειδικές γραμμές τις ψάχνεις με το κυάλι!

Τέλος πάντων, καλοπροαίρετοι, κακοπροαίρετοι με καλούς ή κακούς τρόπους οι άνθρωποι, δεν έχει καμία σημασία... Συνεχίζω, λοιπόν... είμαστε στο σημείο που από το απέναντι μπαλκόνι ο απέναντι βάζει τέρμα την μουσική. Και όχι ό,τι κι ό,τι. Παραδοσιακά, του στυλ ντιριντάχτα κι έτσι, και δεν έχω πρόβλημα με το ντιριντάχτα, έχω πρόβλημα με την συγκεκριμένη μουσική την συγκεκριμένη στιγμή. Μου ήταν το λιγότερο ενοχλητική. Και σκέφτομαι, δεν πειράζει, θα βρω τρόπο να συγκεντρωθώ και έτσι αρχίζω να κάνω τις ζεν αναπνοές μου, συγκεντρώνομαι σε κάποιο από όλα τα τσάκρα μου, μην με ρωτήσετε σε ποιο, δεν γνωρίζω, και εστιάζω στον στόχο μου: Να χαλαρώσω και να γράψω. Προς μεγάλη μου έκπληξη... έπιασαν οι προσπάθειες του αυτοσχέδιου διαλογισμού... και σιγά σιγά, κατάφερα να έχω την μουσική σε δεύτερο επίπεδο, σαν ένα μακρινό μουσικό χαλί, για να μην πω σαν ένα μακρινό μουσικό χαλάκι, που ίσα ίσα που το ακούω... Συνήθισα, λοιπόν, στα, δεν ξέρω κι εγώ πόσα, ντεσιμπέλ και τα άφησα να υπάρχουν στο βάθος της εικόνας μου αλλά χωρίς να μου χαλάνε το τοπίο...

Κάπου εκεί, σε αυτό το υπέροχο σημείο του «μόλις κατάφερα να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες και να βρω ξανά την εσωτερική ηρεμία μου», στο σημείο που έγραψα την πρώτη μου λέξη (σε περίπτωση που αναρωτιέστε η πρώτη μου λέξη ήταν «Δευτέρα», ήθελα να γράψω απλά την ημερομηνία!) αποφασίζει ο απέναντι του απέναντι (ο οποίος προφανώς δεν είχε καταφέρει να κάνει μουσικό χαλάκι, για να μην πω μουσικό χαλί, το ντιριντάχτα, το αντίθετο μάλιστα, το ντιριντάχτα είχε γίνει πρωταγωνιστής στο γαλήνιο τοπίο του και προφανώς ήταν τρελά εκνευρισμένος) να του κάνει «σπάσιμο»! Όχι να του μιλήσει ευγενικά, όχι να τον παρακαλέσει να χαμηλώσει την μουσική, ότι να του κάνει παρατήρηση, ούτε να του μιλήσει άσχημα ούτε να τον βρίσει. Αυτό που σκέφτηκε ο αγαπητός απέναντι του απέναντι ήταν να περάσει στην αντίποινα... Έβαλε, λοιπόν, κι αυτός τέρμα την μουσική του... Αυτός, βέβαια, είχε διαφορετικό μουσικό στυλ...και αποφάσισε πως όλη η γειτονιά έχει όρεξη να ακούσει ραπ. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ραπ... γενικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα είδος μουσικής... αλλά το να τα ακούω όλα μαζί, ταυτόχρονα, δεν είναι και η καλύτερη μου... Αρχίζει, λοιπόν, η μουσική «κόντρα». Τέρμα ο ένας, τέρμα ο άλλος, ντιριντάχτα ο ένας, ντουπου ντουπου ο άλλος, ντιριντάχτα ντουπου ντουπου ντιριντάχτα ντουπου ντουπου... τα νεύρα μου εμένα έγιναν ντανγκ ντουνγκ!

Ξανασυγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να εφαρμόσω ότι έχω μάθει και δεν έχω μάθει. Να απομωνώσω όλο μου το περιβάλλον και όλους τους ήχους και να εστιάσω σε εμένα-ντριντάχταχτα-και σε αυτό που θέλω να κάνω-ντουπου ντουπου - αλλά δεν μπορώ να πω ότι-ντιρινταχτα ντουπου ντουπου - τα καταφέρνω – ντουπου ντουπου ντιριντάχτα -. ΝΤΑΝΓΚ ΝΤΟΥΝΓΚ (τα νεύρα μου σε περίπτωση που ξεχάσατε τι είναι αυτός ο ήχος)!

Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ξεκαθαρίζω πως δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής δωματίου. Γιατί αν υπήρχε θα το είχα κάνει, φυσικά, από την πρώτη στιγμή... Όχι ήμουν υποχρεωμένη να ακούω αυτήν την καταπληκτική μουσική συρραφή από την αρχή μέχρι το τέλος με κάθε λεπτομέρεια...

Παρόλα αυτά, όσο κι αν εκπλήσσεστε, μετά από κάποια ώρα, καταφέρνω να απομονώσω όλο το θόρυβο (ίσως να με βοηθάει γενικά ότι έχω μεγαλώσει σε σπίτι με υπεροβολικά πολύ, ανθρώπινο και μη ανθρώπινο, θόρυβο!), να ξαναβρώ το γαλήνιο τοπίο μου και να ξαναεστιάσω στις τόσο αγαπημένες μου λέξεις... Γράφω, λοιπόν, κάτι φοβερά εμπνευσμένο (12-7-2010) και εκεί, ακριβώς στο σημείο του τελευταίου μηδέν του 2010, ξαφνικά ακούω όπερα!!! Όπερα! Από ένα τρίτο σπίτι, τον απέναντι του απέναντι του απέναντι, ο οποίος προφανώς, θα είναι και ο «κουλτουριάρης» της υπόθεσης και ο οποίος θα θέλησε να ακουστεί και η δική του μουσική άποψη πάνω σε όλη αυτή την υπέροχη μουσική παραφωνία! Παραφωνία οι άλλοι; Συμφωνία αυτός! Γιατί, φυσικά, μετά την όπερα ήρθε και η κλασική μουσική για να δέσει το γλυκό! Ποιο γλυκό δηλαδή που μόνο γλυκό δεν ήταν το αποτέλεσμα! Ντιριντάχτα ντουπου ντουπου οοοοοοοοο ααααααααα μπλέκονται όλα μαζί και το κεφάλι μου πάει να σπάσει!!!!

Ωραίος τρόπος επικοινωνίας, σκέφτομαι εγώ... Ωριμότητα και Συζήτηση, πάνω από όλα!

Κανένας δεν βγήκε στο μπαλκόνι, φυσικά, όλοι απρόσωποι και ανώνυμοι, όλοι πίσω από τις κουρτίνες τους με τέρμα την μουσική... και όλη η γειτονιά στο πόδι (για να μην πω στο κεφάλι γιατί εκεί σε χτυπούσε σε απευθείας μετάδοση η μουσική), θύμα αυτών των ανθρώπων!

Είχα εξαντλήσει πια μεθόδους Yoga και Tai chi, εικόνες θάλασσας και βουνού, και προσπαθούσα να ανατρέξω σε μια άλλη μέθοδο που είχα στο μυαλό μου αλλά αυτήν την φορά πριν καν προλάβω να την εφαρμόσω, και φυσικά, πριν να γράψω ούτε ένα γράμμα... πριν καν προλάβω να κάνω την μουσική, μουσικό χαλάκι, χαλί, ή έστω μοκέτα ή οτιδήποτε... μπήκε και ο τέταρτος, ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι... ο οποίος πιθανότατα να ήθελε να σπάσει πλάκα και άρχισε να κάνει τον DJ! Ανά 1 λεπτό άλλαζε τραγούδι και είδος μουσικής, έτσι στην μουσική βάση ντιριντάχτα ντουπου ντουπου οοοοοο αααααααα, προστέθηκαν από πάνω τώρα από ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς μέχρι μπλουζ και τζαζ ήχους και ό,τι μπορεί μουσικά να βάλει ο ανθρώπινος νους. Ντιριντάχτα ντουπου ντουπου ααααααα οοοοοο πς πς (πιατέλες από ντραμς) ντουν ντουν (οι κιθάρες) γκλιν γκλιν (τα μπαγλαμαδάκια γιατί έβαλε κι από αυτά) μμμμμμμ (τα μπλουζ). Και σαν να μην έλειπαν όλα τα παραπάνω... ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι αποφασίζει να προσθέσει λίγη πρόζα σε αυτό το μουσικό χάος και, να, ξαφνικά, τέρμα και η τηλεόραση, σε ζάπινγκ, φυσικά, παρακαλώ, από καρτούν μέχρι βραζιλιάνικο ήταν η ηχητική παρέμβαση!

Τα νεύρα μου πια κάνουν όλους τους ήχους του κόσμου, ντανγκ ντουνγκ ντινγκ ντονγκ ντενγκ, το κεφάλι μου δεν πάει απλά να σπάσει έχει ήδη σπάσει, μπαμ μπεμ μπιμ μπομ μπουμ ,και αρχίζει να φαντάζει πολύ ωραία η ιδέα του να πάω να ουρλιάξω στο μπαλκόνι μου το «Είναι ώρα ατομικής ησυχίααααααας» και να προσθέσω «Σταματήστε να συμπεριφέρεστε σαν κακομαθημένα παιδιά!!!!». Μετά σκέφτηκα ότι δεν μου φταίνε σε τίποτα ακόμα και τα κακομαθημένα παιδιά για να τα συγκρίνω με αυτούς τους κανίβαλους εκεί έξω που είχαν ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά! Κανένας δεν σκέφτηκε καν να κλείσει το δικό του μαραφέτι, αυτό θα θεωρούνταν βήμα πίσω προφανώς σε αυτόν τον αγώνα ντέρμπι που μέχρι αυτό το σημείο ήταν 0-0-0-0-0 (πόσους απέναντι είπαμε ότι έχουμε;). Τέλος πάντων, μηδέν!

Δελεάζομαι να πάω να βάλω στο τέρμα οτιδήποτε αλλά δεν μπορώ. Δελεάζομαι να βγω στο μπαλκόνι και να κάνω παρατήρηση με καλό ή κακό τρόπο αλλά δεν μπορώ.

Όταν, όμως, ξαφνικά, βάζει ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι εμβατήρια και εθνικούς ύμνους στο τέρμα ενώ, ταυτόχρονα, κάποιος (και μην με ρωτήσετε ποιος απέναντι ήταν αυτός, έχασα το λογαριασμό, ο απέναντι του τελευταίου απέναντι) που σκέφτηκε να προσθέσει λίγο live στην υπόθεση βγαίνει και αρχίζει να ξεστομίζει όλο το υβρεολόγιο που γνώριζε (εγώ δεν ήξερα καν πως υπάρχουν τέτοιες λέξεις! Και δεν εννοώ για αυτές που ακούτε καθημερινά... Μιλάμε για εμπνευσμένες εκφράσεις και πλούσιο λεξιλόγιο!) με το volume φυσικά και αυτός στο τέρμα... ε, τότε, ξέρω πως έχει φτάσει και το δικό μου "τέρμα"!

Έχω φτάσει πια στο απροχώρητο και απότομα σηκώνομαι σπρώχνοντας την καρέκλα μου προς τα πίσω. Φεύγω από το δωμάτιο, πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο, ψάχνω στην βιβλιοθήκη, δεν είναι εκεί, ψάχνω στο γραφείο, δεν είναι εκεί, ψάχνω στην τσάντα μου, και ,ναι, το χέρι μου βρίσκει ακριβώς αυτό που χρειάζομαι! (Και,όχι, δεν είναι πιστόλι! Αν και, αν είχα, φοβάμαι ότι αύριο στις ειδήσεις θα διαβάζατε για εμένα!)

Πηγαίνω ξανά στο αρχικό δωμάτιο, κλείνω παράθυρα και πόρτες, και ας ξέρω πως θα σκάσω από την ζέστη (το προτιμάω από το να σκάσω από αυτήν την σύνθεση μουσικών ακουσμάτων) στέκομαι μπροστά από τον υπολογιστή μου, κάθομαι στην καρέκλα μου, κοιτάζω μπροστά μου και διαβάζω ξανά την ημερομηνία, συνδέω αυτό που κρατάω στα χέρια μου με τον υπολογιστή μου, βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, και ακούω μουσική... Στο τέρμα, έτσι ώστε να απομονώσω όλα τα υπόλοιπα. Έθνικ, κέλτικες άρπες, πολυφωνικά, ατμοσφαιρικές μουσικές... Σκέφτηκα ,τουλάχιστον, να ακούσω κάτι που να μην είχα ακούσει στο προηγούμενο ρεπερτόριο (γιατί πέρασαν όλα τα μουσικά είδη που σας έγραψα και άλλα τόσα που δεν σας έγραψα!)!

Ακούω, λοιπόν, την μουσική μου... Συγκεντρώνομαι και αρχίζω να γράφω:

«Και εκεί που είμαι όμορφα όμορφα στο σπιτάκι μου, κάθομαι ήσυχα ήσυχα στο δωματιάκι μου και είμαι έτοιμη να γράψω, απλά να γράψω, ήρεμα ήρεμα στο τραπεζάκι μου...»

Και έτσι αυτό το συνηθισμένο κείμενο, χωρίς ίσως καμία ιδιαίτερη αξία, με πρωταγωνιστές όλους τους απέναντι και τους απέναντι των απέναντι, φτάνει σε εσάς.
Και αν αναρωτιέστε ποια το γράφει;

Μα, φυσικά, η απέναντι...

Α! Και θέλω να σας ζητήσω μια χάρη... Αν ποτέ χρειάζεστε την ατομική σας ησυχία και έχω την μουσική στο τέρμα, μην διστάσετε! Βγείτε στο μπαλκόνι και πείτε μου ευγενικά «Είναι ώρα ατομικής ησυχίας...». Δεν χρειάζεται να μου πείτε τίποτα άλλο... Εγώ θα καταλάβω και θα χαμηλώσω απλά την μουσική...