Αγαπητέ μου φίλε...

Αγαπητέ μου φίλε, δεν ξέρω ποιος είσαι, το πιθανότερο είσαι ένας άγνωστος για εμένα, και εγώ είμαι άγνωστη για εσένα και ίσως είναι καλύτερα έτσι...

Το μόνο που μας ενώνει είναι η επιλογή σου.

Η επιλογή σου να αρχίσεις και μετά να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Οι γραμμές μου, λοιπόν, γράφονται για εσένα.

Γράφω για εσένα που με διαβάζεις.

Γράφω για εσένα που με ακούς χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω.

Νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω γράφοντας.

Κι αν με ρωτήσεις «γιατί;» δεν θα έχω καμία ικανοποιητική απάντηση να σου δώσω.

Ξέρω πως δεν νιώθεις καλά.

Το νιώθω. Σε νιώθω.

Είναι λογικό.

Είμαστε όλοι τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι και είσαι και εσύ, αγαπητέ μου φίλε. Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Αγχώνεσαι γιατί αναπνές ανασφάλεια. Τρελαίνεσαι γιατί σε περιτριγυρίζει ένας ανθρώπινος πανικός που εξαπλώνεται, μια υστερία μεταδοτική, μια κατάθλιψη ελαφρίας ή βαριάς μορφής ενός ολόκληρου λαού.

Αγαπητέ μου φίλε, θα σου πω μια φράση που θα σε κάνει ίσως να αντιδράσεις. Είναι πιθανό να με βρίσεις μέσα σου, να με κατηγορήσεις για επιπολαιότητα. Θα καταλάβω. Ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν σκεφτείς, θα καταλάβω.

Είναι μια φράση που λέω σε όλους όσους αγαπώ.

Την ίδια φράση έλεγα στην μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και εκείνη έκλαιγε. Την ίδια φράση έλεγα στα αδέρφια μου όταν στενοχωριόντουσαν για κάτι, οτιδήποτε. Την ίδια φράση έλεγα στους φίλους μου όταν ήταν απογοητευμένοι για κάτι μικρό ή μεγάλο. Την ίδια φράση έλεγα στους άντρες που βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή και έτυχε να είναι δίπλα μου. Την ίδια φράση έλεγα σε ανθρώπους κοντινούς μου ή σε ανθρώπους περαστικούς που ήρθαν και έφυγαν. Την ίδια φράση έλεγα και στον εαυτό μου όταν δεν είχα κανέναν άλλον να μου την πει. Μετά στάματησα να την λέω. Τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούσα να την αρθρώσω πια. Δεν την πίστευα πια. Και μου είναι πάντα δύσκολο να υποστηρίζω πράγματα που δεν πιστεύω.

Αυτήν την ίδια φράση θα σου πω, αγαπητέ μου φίλε:

Όλα θα πάνε καλά.

Και αν με ρωτήσεις πώς το ξέρω θα σου απαντήσω:

Όλα θα πάνε καλά γιατί εσύ θα τα κάνεις να πάνε καλά.

Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, αγαπητέ μου φίλε.

Σε εμπιστεύομαι.

Πιστεύω σε εσένα και στις δυνάμεις σου και έχεις πολύ περισσότερες από όσες νομίζεις ότι έχεις ή από όσες ελπίζεις να αποχτήσεις.

Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.

Θα τα βγάλεις πέρα.

Και θα πας ακόμα πιο πέρα από το πέρα.

Ακόμα πιο ψηλά.

Αγαπητέ μου φίλε, πώς να πιστέψεις πως «Σε αγαπάω» χωρίς να σε γνωρίζω; Πώς να αποδεχτείς πως «Σε ευχαριστώ» με όλο μου το «είναι» για αυτό που είσαι; Πώς να σου δώσω να καταλάβεις πως δεν με ενδιαφέρει τίποτα παραπάνω στον κόσμο από το να είσαι καλά; Αν είσαι καλά, όλα και όλοι θα είναι καλύτερα. Κατά συνέπεια, κι εγώ θα είμαι καλύτερα. Θα είμαι ακόμα πιο καλά αν είσαι και εσύ καλά. Πώς μπορώ άραγε να σε πείσω;

Αγαπητέ μου φίλε, όλα θα πάνε καλά.

Μπορεί να μην έχεις κάποιον να στο πει. Αν έχεις, ακόμα καλύτερα. Θα είμαι άλλος ένας που θα στο θυμίσει. Αν όμως δεν έχεις κανέναν γύρω σου που να σε κάνει να νιώθεις πως όλα θα γίνουν, αν δεν έχεις κανέναν να σου υπενθυμίζει καθημερινά την αξία σου, αν δεν έχεις κανέναν να σε αγκαλιάζει ή να σε αγαπάει, αν δεν έχεις κανέναν...

Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω εγώ.

Μια ηλεκτρονικής μορφής παρουσία.

Μια ανθρώπινη κωμικοτραγική φιγούρα με μπόλικες αναζητήσεις αλλά και με μπόλικο περίσσευμα αγάπης.

Χωράς και εσύ.

Στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.

Χωράς και εσύ.

Δεν είμαι το ίδιο με έναν αληθινό άνθρωπο δίπλα σου.

Δεν είμαι το ίδιο «ζωντανή».

Αλλά είμαι πιο ζωντανή από όσο πιστεύεις. Δίνω ζωή στις λέξεις μου και τις αφήνω να φτάσουν σε εσένα.

Αγαπητέ μου φίλε, κράτησε τις λέξεις μου μέσα σου για όσο θέλεις και για όποτε τις χρειαστείς:

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.

Με αγάπη,
Μαριλού.