Ιούνιος

Αυτός ο μήνας νιώθω πως γλίστρισε μέσα από τα χέρια μου...

Από την προπροπροηγούμενη Τετάρτη ξεκίνησαν οι ζαλάδες και η ναυτία. Και μετά πέρασα την χειρότερη γαστρεντερίτιδα της ζωής μου. Όχι της ζωής γενικά! Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν και χειρότερες! Αλλά στην δική μου ζωή ήταν σίγουρα, με διαφορά, η χειρότερη... Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να σηκωθώ και να περπατήσω... Πιάστηκε το σώμα μου και ένιωθα τέτοια εξάντληση που νόμιζα πως θα χρειάζομαι έναν ολόκληρο χρόνο για να ξαναβρω τις δυνάμεις μου! Το μόνο που ήθελα, το μόνο που ευχόμουν, ήταν να γίνω καλά. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.

Και είναι η πρώτη φορά που δεν μου συνέβηκε αυτό που μου συμβαίνει συνήθως όταν αρρωσταίνω.

Βλέπετε, όταν αρρωσταίνω έχω αυτήν την «κακή» συνήθεια του να παθαίνω «υπαρξιακά» και να αναθεωρώ την ζωή μου σε όλους τους τομείς. Σκοτεινές σκέψεις ταλαιπωρούν το μυαλό μου με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με επισκέφτονται πρώην και νυν, φίλοι παλιοί και καινούριοι, ιδέες, σκέψεις, όνειρα, όλα μπλέκονται, όλα ανακατεύονται και καταλήγω να έχω ένα νοσταλγικό ή ένα απαισιόδοξο συναίσθημα που σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει να γίνεις πιο γρήγορα καλά. Ταυτόχρονα, μην με ρωτήσετε πώς γίνεται αυτό, έχω και μια νότα αισιοδοξίας. Εκτιμάω και την πιο μικρή απόλαυση και επαναπροσδιορίζω τις προτεραιότητές μου. Όλα μπαίνουν σε μια τάξη και σε μια σειρά.

Όμως αυτές τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες... δεν έπαθα υπαρξιακά! Ούτε με την θετική ούτε με την αρνητική τους χροιά. Ήμουν τόσο χάλια που δεν είχα περιθώριο να σκεφτώ. Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το κενό, μόνο το σκοτάδι. Και στο κενό δεν χωράνε ούτε οι υπαρξιακές σκέψεις ούτε φιλοσοφικές αναζητήσεις. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, στο κενό χωράνε όλα τα παραπάνω... αλλά, τέλος πάντων, στο συγκεκριμένο κενό που είχα αυτές τις μέρες δεν χωρούσε τίποτα!!!

Μου έλειψαν όλα τα όμορφα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς μου. Αλλά δεν επανεκτίμησα τίποτα. Γιατί; Γιατί τα εκτιμούσα ήδη. Ήξερα ήδη τι ήταν πολύτιμο για εμένα και αυτά που ήδη είχα τοποθετήσει ψηλά, αυτά που ήδη εκτιμούσα, αυτά που ήδη αγαπάω και γεμίζουν τη ζωή μου είναι και αυτά που μου έλειψαν. Ένιωσα, λοιπόν, πως είχα μια σωστή επαφή με τον εαυτό μου και με την πραγματικότητα.

Δεν είχα καμία ανάγκη την αρρώστια για να καταλάβω τι έχει αξία για εμένα και τι όχι. Δεν ένιωσα καμία ανάγκη να «χρησιμοποιήσω» την αρρώστια για να νιώσω ότι έγινα πιο δυνατή. Δεν έγινα πιο δυνατή. Αντιμετώπισα την αρρώστια σαν κάτι που απλά μου συνέβηκε και που έπρεπε να κάνω υπομονή για να περάσει. Έπρεπε να έχω ηρεμία και ψυχραιμία. Ήμουν ρεαλίστρια και ήξερα ότι θα χρειαστούν μέρες για να περάσει η μπόρα.

Και χρειάστηκαν μέρες...

Η μπόρα ακόμα δεν έχει περάσει. Ή μάλλον... η μπόρα έχει περάσει αλλά βρέχει ακόμα... Έχω μέρες βροχής μπροστά μου που πρέπει να προσέχω την διατροφή μου και να αποδεχτώ την αδυναμία που νιώθω. Και για την διατροφή είναι πιο εύκολο να κάνω υπομονή... δεν με πειράζει καθόλου... αλλά αυτή η εξάντληση... με απογοητεύει... Τότε μου υπενθυμίζω πως δεν υπάρχει χώρος για την κυρία απογοήτευση και της λέω να φύγει όπως ακριβώς ήρθε... Εκείνη, παραδόξως, με ακούει και με αφήνει στην ησυχία μου μέχρι να ξαναέρθει...

Κάνω υπομονή και αρπάζομαι από τις τωρινές μικρές χαρές της ζωής. Και ανυπομονώ να γυρίσω στην πολύτιμη καθημερινότητά μου. Μια καθημερινότητα με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Μια καθημερινότητα που λατρεύω... παρά τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα άγχη της. Μια καθημερινότητα που έφτιαξα με κόπο και αγάπη. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει τις αγαπημένες μου στιγμές τις μέρας και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Μια καθημερινότητα δική μου... Μια δική μου καθημερινότητα... στην οποία ελπίζω να επιστρέψω σύντομα...

Εξάλλου, όπως είπε και ο Ρομπέν των Γιατρών (ένας από τους ελάχιστους γιατρούς που συμπαθώ και που, κυρίως, εμπιστεύομαι και τον έχω ονομάσει έτσι γιατί είναι απίστευτα καλός): «Φάγαμε τον γάιδαρο και μένει η ουρά!» Βέβαια, η ουρά θα κρατήσει 2-3 εβδομάδες (ελπίζω όχι περισσότερο!) αλλά ποιος νοιάζεται; Αν είναι να γίνω καλά τρώω την ουρά με χαμόγελο και φωνάζω και πάλι: Η ζωή είναι ωραία!!!!

Γιατί η ζωή είναι ωραία και συνεχίζει να είναι ωραία παρά τα όσα μας συμβαίνουν...

Και δεν έχει καμία σημασία το αν (αναπόφευκτα;) γλιστράνε κάποιες μέρες μέσα από τα δάχτυλα μας... Σημασία έχει να μην αφήνουμε να μας γλιστρίσει η ίδια η ζωή...