Τυχαία συνάντηση

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και δεν σου μίλησα. Μου είχαν τελειώσει οι λέξεις. Ναι, ξέρω πως το λεξιλόγιο μας έχει πολλές λέξεις αλλά καμία δεν μου φάνηκε αρκετά καλή για να την αρθρώσω μπροστά σου. Είναι σαν να τα έχουμε ήδη πει όλα ξανά και ξανά πριν τόσο καιρό.

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και σχεδόν δεν κατάφερα να σε κοιτάξω. Ήταν μόνο εκείνη η πρώτη ματιά ίσα ίσα για να επιβεβαιώσω ότι είσαι πραγματικά εσύ και όχι κάποιος άλλος. Είχα οραματιστεί τόσες φορές αυτήν την συνάντηση. Την φανταζόμουν αλλιώς... Νόμιζα πως θα ξέρω ακριβώς τι να πω και τι να κάνω. Νόμιζα πως, αμέσως μόλις σε δω, θα καταλάβω ακριβώς τι νιώθω, ακριβώς τι έκανε ο χρόνος στα συναισθήματά μου για εσένα. Και ξέρεις τι έκανε ο χρόνος; Τίποτα απολύτως. Ό,τι αλλαγή έγινε δεν την έκανε ο χρόνος αλλά εγώ...

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και δεν μου μίλησες και σχεδόν δεν με κοίταξες, και δεν κατάλαβα αν με αναγνώρισες γιατί επέλεξα να σε προσπεράσω και γιατί μπορεί και εσύ να επέλεξες το ίδιο. Εκτός βέβαια αν απλά δεν με αντιλήφθηκες αλλά αυτό θα μου φαινόταν ακόμα πιο τραγικό...

Για αυτό δεν μου αρέσουν οι τυχαίες συναντήσεις. Δεν τις επιλέγεις σε επιλέγουν. Και τις περισσότερες φορές είναι περισσότερο άβολες παρά ευχάριστες. Με κάνουν να σκέφτομαι σκέψεις που δεν έχουν νόημα, με κάνουν να επεξεργάζομαι καταστάσεις που έχουν τελειώσει κανονικά πριν καιρό. Τότε που εξάντλησα κάθε ανθρώπινο όριο στην προσπάθεια μου να είμαι μαζί σου. Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι...

Τι κρίμα. Τι άδικο να γίνουμε και εμείς όπως όλοι οι άλλοι. Πώς καταφέραμε να έχουμε τόσο διαφορετική σχέση και, παρόλα αυτά, να έχουμε ακριβώς το ίδιο τέλος με όλους τους υπόλοιπους; Αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα... μια διαφορετική σχέση που καταλήγει να έχει το ίδιο τέλος με όλες τις άλλες... Πού έγινε το καταραμένο λάθος; Ή μήπως δεν έγινε κανένα λάθος αλλά φταίει αυτό που είμαι και αυτό που είσαι; Ίσως, ναι, να μην έγινε κανένα λάθος... ή ίσως και να έγιναν πολλά στη σειρά...

Θα μπορούσαμε να έχουμε καλό ή κακό τέλος... αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ένα μέτριο, άχρωμο, σιωπηλό, αδιάφορο τέλος που σε παγώνει με την κυνικότητά του.

Αφού ήθελες τόσο να δημιουργείς όλες αυτές τις κινηματογραφικές στιγμές που με δυσκόλευσαν τόσο στην επικοινωνία μας γιατί τουλάχιστον δεν κατάφερες να μου δημιουργήσεις και ένα κινηματογραφικό τέλος αντάξιο της σχέσης μας; Τι έγινε τώρα; Σταμάτησε να έχει πλάκα το παιχνιδάκι μας; Δεν είναι τόσο ωραία ούτε η άλλη πλευρά; Αυτή του «νικητή»; Τι έγινε τώρα η ανάγκη του να δημιουργείς συνεχόμενες αδικαιολόγητες καταστάσεις απλά και μόνο για να γεννηθεί ένα παραπάνω σασπένς; Πόσο ιντριγκαρισμένος νιώθεις τώρα; Πόσο ικανοποιημένος;

Πώς μπορείς απλά να με προσπερνάς; Και το ίδιο ρωτάω και τον εαυτό μου. Πώς μπορώ απλά να σε προσπερνάω; Πώς μπορεί η αγάπη, μέσα από ποιες ασύλληπτες διαδικασίες, να φτάνει σε αυτό το σημείο; Σε αυτό το σημείο που δεν μπορεί να φτάσει κανένας άλλος παρά μόνο οι προδότες της αγάπης.

Και οι προδότες της αγάπης δεν είναι αυτοί που διαλύουν μια σχέση που, ίσως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μπορείς να χωρίσεις με κάποιον και να μην προδόσεις την αγάπη. Οι προδότες της αγάπης είναι αυτοί που δεν βρίσκουν τρόπο να διαλύσουν μια τέτοια σχέση προστατεύοντας την αγάπη.

Όλα τα μυστικά του κόσμου βρίσκονται στην λέξη «τρόπος». Ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα έχει σημασία. Ο τρόπος που αγαπάς, ο τρόπος που χωρίζεις, ο τρόπος που κινείσαι, που μιλάς, που ζεις, που υπάρχεις, που βιώνεις τα πάντα γύρω σου. Ο τρόπος, ο τρόπος, ο τρόπος...

Φοβάμαι πως αυτό είναι ένα βάρος που θα κουβαλάω για πάντα, ανάμεσα σε διάφορα άλλα. Είχα κάποιες απόψεις για τις σχέσεις. Περί ελευθερίας, περί επικοινωνίας, περί αλήθειας... Και δεν μπορώ να καταλάβω πως ο δρόμος των δικών μου αξιών και των δικών μου πιστεύω με οδήγησε (ούτε καν σε λάθος δρόμο αλλά) σε αδιέξοδο. Ο τρόπος μου, ο δικός μου μοναδικός τρόπος, με οδήγησε σε αδιέξοδο και μάλιστα αυτό έγινε με τον χειρότερο τρόπο! Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή; Να γίνω όπως οι πολλοί; Να γίνω όπως όλοι οι άλλοι απλά και μόνο γιατί... έτσι;

Είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που διέλυσαν τα πιστεύω μου τότε που είχα ανάγκη να έχω κάποια πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω σε τίποτα. Ή μαλλον δεν έχω ιδέα σε τι πιστεύω. Νομίζω πως δεν μπορώ να πιστεύσω σε τίποτα. Νομίζω πως όλα είναι εύθραυστα και μπορούν να γκρεμιστούν από την μια στιγμή στην άλλη. Πριν γεννηθεί κάτι νομίζω πως θα πεθάνει.

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και θυμήθηκα. Με χτύπησαν όλες οι στιγμές μας σε όλα τα σημεία του σωματός μου. Αλλά κυρίως ξέρεις που με χτύπησες... Εδώ. Σε αυτό το σημείο που το κρατάω πάντα αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ όταν μιλάω για εσένα. Στο μέρος της καρδιάς.

Στο μέρος που ακόμα σου ανήκει.