Με πονάει το δοντάκι μου!

Και ναι, τις τελευταίες δύο μέρες με πονούσε το δοντάκι μου (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά)!
Και ναι, δεν με είχε ξαναπονέσει τόσο πολύ το δοντάκι μου (κυριολεκτικά γιατί τα μεταφορικά δοντάκια μου με έχουν πονέσει πολλές φορές, τόσες φορές που τώρα πια απλά δεν τα νιώθω!)
Και ναι, πέρασα δύο νύχτες χωρίς να μπορώ να κλείσω μάτι και δύο μέρες χωρίς φαγητό...
Και ναι, βρήκα ακριβώς το σημείο που ευθυνόταν για αυτήν την αναταραχή του οργανισμού!
Και ναι, δεν έφταιγε το κυριολεκτικό δοντάκι! Πίσω από τον δεξί κάτω φρονιμήτη υπήρχε ο υπεύθυνος! Ένα μικρό κόκκινο, πρησμένο, σημείο...
Και ναι, ήξερα πως αυτό σήμαινε ότι αν συνεχίσει ο πόνος πρέπει να πάρω την μεγάλη απόφαση!
Και ναι, όταν ο πόνος άρχισε να επηρρεάζει όλη την δεξιά μεριά του λαιμού και του προσώπου μου... ήξερα πως αυτό σήμαινε ότι ο πόνος επιμένει... και κατάλαβα πως δεν χωρούσε άλλη αναβολή.

Δευτέρα πρωί πρωί, έπρεπε να κάνω το μεγάλο βήμα και να... πάω στον οδοντογιατρό!

Δευτέρα βράδυ βράδυ, λοιπόν, είμαι εδώ με ένα σφραγισμά σε ένα άσχετο δόντι (το πρώτο μου σφράγισμα!) και με κομμένο το υπεύθυνο σημείο (το οποίο ανακάλυψα εγώ και όχι η γιατρός) και αναρωτιέμαι αν τελικά η γιατρός έκανε απλά την δουλειά της (και κάπου ανάμεσα στην απαράδεκτη συμπεριφορά της, τουλάχιστον, μου έσωσε και ένα δόντι!) ή αν έχω δίκιο που δεν εμπιστεύομαι πια κανέναν γιατρό (με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυο-τρεις γιατρούς σε συγκεκριμένες ειδικότητες στους οποίους στέλνω όλους μου τους γνωστούς όταν χρειάζονται κάτι ανάλογο και τους οποίους νιώθω τυχερή που τους γνώρισα!).

Ξέρω ότι μπορώ να φανώ υπερβολική ή υστερική και ξέρω πολύ καλά ότι το θέμα μπορεί να φαίνεται γελοίο... Δεν τολμάω να μπω καν σε διαδικασία να με υπερασπιστώ γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι γιατροί, τις περισσότερες φορές, σε αρρωσταίνουν και δεν σε γιατρεύουν. Και για το ότι το καλύτερο κίνητρο για να μένεις υγιής είναι το ότι δεν χρειάζεται να πας στον γιατρό!!!!

Και ναι, λοιπόν, μετά από 200 χρόνια (και ναι, είμαι 200 χρονών!) αποφάσισα να ξαναπάω στον οδοντογιατρό. Και μέχρι να πάω, μου πέρασαν διάφορες ευχάριστες αναμνήσεις από το μυαλό...

Eκείνη η φορά που η αδερφή μου είχε ένα πόνο στο δοντάκι Α αλλά ο οδοντογιατρός της σφράγισε το
δοντάκι Β και το αποτέλεσμα είναι να συνεχίσει να την ενοχλεί το δοντάκι Α αλλά να την ενοχλεί τώρα και το σφραγισμένο δοντάκι Β! Ω, ναι, ήταν εφιαλτικό να παρακολουθώ την διαδικασία όπου άλλο δόντι την πονούσε και άλλο σφραγιζόταν και η κακομοίρα προσπαθούσε να το εξήγησει! Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρή και το μόνο που θυμάμαι να κάνω ήταν να παρακολουθώ και να αναρωτιέμαι. Στα δικά μου τα μάτια το δίκιο το είχε η αδερφή μου αλλά πώς μπορούσα να ξέρω με σιγουριά αν είχε άδικο ο γιατρός; Με όλα αυτά τα Α και τα Β μπερδεύτηκα και αποφάσισα πως η Αλφαβήτα που έμαθα στο σχολείο δεν έχει καμία σχέση με την Αλφαβήτα των γιατρών και πως μιλάμε μια εντελώς διαφορετική γλώσσα!

Ή εκείνη την άλλη φορά που ο γιατρός υποστήριζε πως θέλουν πάνω από τα μισά μου δόντια σφράγισμα και τελικά όταν πήγα σε άλλο γιατρό για να διασταυρώσω γνώμες ξαφνικά τα δόντια μου δεν χρειάζονταν τίποτα (φαντάζομαι πως τα δόντια μου μέσα σε λίγες μέρες τρομοκρατήθηκαν, και μόνο με την προοπτική τόσων σφραγισμάτων, και πρόλαβαν να μεταμορφωθούν σε υγιή και όμορφα δοντάκια!). Τότε κατάλαβα πως ούτε η Αλφαβήτα των γιατρών είναι ίδια... Όχι, κάθε γιατρός είχε το δικό του αλφάβητο και την δικιά του γλώσσα (το μόνο κοινό τους σημείο είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω γρι!).

Ή εκείνη την τρίτη φορά που πήγα με τον αδερφό μου και πριν να μπούμε στο ιατρείο του είπα «Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο στον οδοντογιατρό είναι όταν χτυπάει το τηλέφωνο και εσύ είσαι στην καρέκλα (με το σωληνάκι στο στόμα!) και ο γιατρός θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να λύσει το Κυπριακό στο τηλέφωνο!». Περιττό βέβαια να πω ότι στην εξέταση του αδερφού μου δεν συνέβηκε απολύτως τίποτα... ενώ στην δική μου χτύπησαν τρία (ή τέσσερα;;;) τηλέφωνα και μία πόρτα!!!! Και μην θεωρήσετε αυτονόητο ότι οι διάλογοι ήταν σύντομοι!!! (Σε αυτό το σημείο οφείλω να παραδεχτώ ότι ξέχασα και τα Α και τα Β και την Αλφαβήτα και θυμήθηκα μόνο τον φίλο μας τον Μέρφυ και τον νόμο του!). Α, αυτήν την επίσκεψη την θυμάμαι καλά και για άλλους λόγους... Ανάμεσα στα πολλά που συνέβησαν (Μέρφυ είναι αυτός!) η γιατρός υποστήριζε με το ζόρι ότι καπνίζω και ότι ντρέπομαι να το πω επειδή είναι μπροστά ο αδερφός μου (πού να ήξερε ότι ακόμα κι αν κάπνιζα δεν θα είχα πρόβλημα να το πω μπροστά στον αδερφό μου!)! «Μα, ΔΕΝ καπνίζω» να επιμένω εγώ!

Α, ωραίες ευχάριστες αναμνήσεις... με βάση τους οδοντογιατρούς τα δόντια μου ήταν άσχημα, κίτρινα, και φυσικά έπρεπε να σφραγιστούν όλα! Δεν είναι ωραίες αυτές οι επισκέψεις που σου ανεβάζουν το ηθικό; Και για να μην αναφερθώ σε εκείνον τον γιατρό που ήθελε να φορέσω σε ηλικία 12-13 χρονών (ή να ήμουν πιο μικρή άραγε;) ένα περίεργο στήριγμα στο σαγόνι... Νάρθηκα νομίζω ήθελε να μου φορέσει!!!! Για 6 (ή μήπως 8;) μήνες, παρακαλώ!!!!! Τι πιο ωραίο για ένα κοριτσάκι στην εφηβεία να του φορέσεις ένα μαραφέτι στο σαγόνι... Είχα τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα!!! Ευτυχώς, οι γονείς μου ή αμέλησαν να το κάνουν ή συνειδητά αποφάσισαν να μην μπω σε αυτήν την διαδικασία ή δεν είχαν τα χρήματα (τα οποία πάντα είναι πολλά, γιατί φυσικά τα δόντια κοστίζουν! Τους πληρώνεις για να στα λένε αυτά, μην νομίζεις ότι θα σου συμπεριφερθούν έτσι, δωρεάν, για τα ωραία σου τα μάτια... ή να πω καλύτερα για τα ωραία σου τα δόντια;)!

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, πήρα την πιο ώριμη απόφαση: Δεν θα πατήσω ποτέ το πόδι μου στον οδοντογιατρό! (Με κίνδυνο βέβαια να φορέσω μασέλα από τα 25 μου!!!!).

Και ναμαι τώρα εδώ... με ένα αφόρητο πόνο και να μην έχω άλλη επιλογή. Κάθομαι στην καρέκλα και ενώ προσπαθώ να εξηγήσω τι πονάει και πού πονάει, η γιατρός είναι στην γνωστή κοσμάρα της και πάσχει από την γνωστή ασθένεια των γιατρών (για να μην πω γενικά των ανθρώπων!): Δεν ακούει!!!!. Μιλάει μόνη της και τονίζει ξανά και ξανά για το σε πόσο καλή κατάσταση είναι τα δόντια μου (εγώ από μέσα μου φυσικά σκέφτομαι «Ε, και βέβαια, αφού δεν άφησα εσάς να μου τα καταστρέψετε!» ή «Ευτυχώς, πάλι καλά, φτηνά την γλίτωσα! Το τίμημα της τόσο ανώριμης απόφασής μου δεν είναι ότι μου χάλασαν όλα μου τα δόντια από τώρα!) Και θεωρεί, λοιπόν, η γιατρός (αχ, αυτές οι, άτιμες, φαϊνές ιδέες!) ότι βρήκε ήδη το πρόβλημα το οποίο αρχίζει να μου εξηγεί και μου κάνει μια ένεση σε ένα άσχετο σημείο... Κάπου εκεί εγώ παθαίνω πανικό με το σωληνάκι στο στόμα ... και της εξηγώ «Αουγακ λδιερπο» αλλά δεν βγαίνουν λογικές λέξεις από το στόμα μου και σκέφτομαι... «Όχιιιιιιιιιι, γιατί νιώθω την ένεση πάνω; Αφού εγώ κάτω πονάωωωωωωω!!!!» Και φοβάμαι μήπως η συγκεκριμένη γιατρός θεώρησε σωστό να με αφήσει χωρίς κανένα δοντάκι!!! Και αρχίζω να κάνω χειρονομίες για να της δηλώσω ότι πρέπει να της μιλήσω!!! Μου βγάζει το σωληνάκι και επαναλαμβάνω δυνατά την μισή σκέψη μου «Όχιιιιιιιιιι, κάτωωωωωωω πονάωωωωωωω. Εδώ!» Και της δείχνω ακριβώς το σημείο το οποίο ούτε το είχε δει πριν! Τότε εκείνη αρχίζει να μου λέει κάτι μπούρδες και κάτι δικαιολογίες για τον πόνο που αντανακλά (και φυσικά αποδείχτηκε ότι ήταν άσχετο το ένα με το άλλο!) και για το ότι θα φτιάξουμε το πάνω και θα πάμε και στο κάτω! Με όλα αυτά τα πάνω-κάτω, ζαλίστηκα κι εγώ και κατέληξα να βγω με το πρώτο μου σφράγισμα χωρίς να ξέρω αν το χρειαζόμουν ή όχι! Και χωρίς να μπορώ να το μάθω ποτέ! Γιατί (υποτίθεται) δεν είναι η δουλειά μου να το ξέρω! Θα έπρεπε (υποτίθεται) να έχω εμπιστοσύνη σε αυτόν που (υποτίθεται) είναι η δουλειά του να το ξέρει αλλά δεν έχω (φυσικά, και δεν έχω!) γιατί τις περισσότερες φορές νιώθω ότι αυτός που (υποτίθεται) θα έπρεπε να ξέρει, δεν ξέρει, και τις περισσότερες φορές δεν είναι ιδέα μου ότι δεν ξέρει αλλά πραγματικά αποδεικνύεται ότι ΔΕΝ ξέρει!

Και θα μου πείτε... έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Ένα σφραγισματάκι είναι! Σφραγισματάκι σήμερα (η διάγνωση για το δόντι), ραγισματάκι αύριο (η διάγνωση για το χέρι)!

Και ναι, νιώθω απογοητευμένη γιατί είναι δική μου δουλειά να προστατεύω τον οργανισμό μου είτε πρόκειται για ένα απλό σφραγισματάκι είτε πρόκειται για ένα πολύ σοβαρότερο θέμα υγείας. Έχω υποχρέωση να διασταυρώνω απόψεις πριν καταλήξω στο ότι έχω ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Έχω ανάγκη να γνωρίζω τα πάντα για το τι έχω και για το όποιο φάρμακο μου δίνουν και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρω τρόπο να ενημερώνομαι μόνη μου αφού κανείς άλλος δεν με ενημερώνει. Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου πάνω από όλα. Γιατί είναι δική μου υποχρέωση να της πω: «Ήρθα για κάτι συγκεκριμένο, δεν θέλω να μου κάνεις τίποτα παραπάνω, χωρίς να με ενημερώσεις, χωρίς να μου εξηγήσεις και κυρίως, κυρία μου, χωρίς να με ρωτήσεις». Είναι δική μου υποχρέωση να την σταματήσω! Είναι δική μου υποχρέωση να της πω: «Δεν θα κάνεις κανένα σφράγισμα σήμερα»!!!!!

Δεν έχω ιδέα τι χρειαζόταν να γίνει και τι δεν χρειαζόταν να γίνει...

Τώρα, είμαι εδώ, έχοντας κάνει το πρώτο μου σφράγισμα και ελπίζω να είναι και το τελευταίο που γίνεται με αυτόν τον τρόπο!!!! Και το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να εύχομαι να έκανε τουλάχιστον η γιατρός καλή δουλειά για να μην χρειαστεί να περάσω άλλες δύο μέρες χωρίς φαγητό κι άλλες δύο νύχτες χωρίς ύπνο... και να μην χρειαστεί να ξαναπάω σε δύο μέρες σε έναν άλλον οδοντογιατρό (γιατί ποιος ξέρει τι θα δουν πάλι τα ματάκια μου και τι θα τραβήξουν πάλι τα δοντάκια μου!)! Και γιατί αν δεν έκανε καλή δουλειά και θα θέλω να την σφάξω (μεταφορικά όχι κυριολεκτικά) και θα συνεχίσει να με πονάει το δοντάκι μου (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά)!

Είμαι εδώ και πονάω πάνω, πονάω κάτω, πονάω δίπλα...! Και παλλεύω με την δική μου Αλφαβήτα. Κατακρίνω τον Αντιεπαγγελματισμό της γιατρού και την δική μου Αδυναμία. Και κυρίως... πονάω στο σημείο Α (Αξιοπρέπεια).

Και ναι, νιώθω χάλια.
Και ναι, θα κάνω άλλα 200 χρόνια να πατήσω το πόδι μου στον οδοντογιατρό!
Και ναι, για να πω την αλήθεια, αυτήν την στιγμή δεν μου φαίνεται καθόλου ανώριμη αυτή η απόφαση:

Δεν θα πατήσω ποτέ το δόντι μου σε οδοντογιατρό!