"Ο δρόμος"

«Όλοι μας έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο. Είμαστε τυχεροί αν βρούμε το λόγο μας νωρίς... Είμαστε τυχεροί αν, ακόμα κι αν δεν τον βρούμε νωρίς, τον ανακαλύψουμε στην πορεία... Και είμαστε άτυχοι αν περάσει όλη μας η ζωή και δεν ανακαλύψουμε ποτέ αυτόν τον λόγο...»

Πώς μπορείς να αφήσεις κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι εγωιστικό να νομίζεις πως γεννήθηκες για έναν συγκεκριμένο λόγο. Όλοι μας γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Γιατί να θεωρείς πως γεννήθηκες ειδικά εσύ για έναν ειδικό λόγο διαφορετικό από τους υπόλοιπους; Δεν είναι, σχεδόν, ύβρις να νιώθεις πως γεννήθηκες για κάτι συγκεκριμένο; Ποια ανάγκη σε σπρώχνει να θέλεις να νιώσεις ξεχωριστός; Γιατί να πρέπει, σώνει και καλά, να έχεις γεννηθεί για κάποιο λόγο; Μπορεί να γεννήθηκες απλά και μόνο γιατί το αποφάσισαν (ή ακόμα χειρότερα γιατί δεν το αποφάσισαν) δύο άλλοι άνθρωποι. Μόνο για αυτό. Κατά μία έννοια απλά έτυχε να γεννηθείς. Δεν έχεις τίποτα το ιδιαίτερο, δεν γεννήθηκες για κανέναν ξεχωριστό λόγο... Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως αφού δεν γεννήθηκες για κανέναν ξεχωριστό λόγο στην ουσία δεν είσαι τίποτα.

Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ περιοριστικό να νομίζεις πως γεννήθηκες για έναν συγκεκριμένο λόγο. Γιατί να έχεις γεννηθεί για έναν λόγο κι όχι για δύο ή για τρεις ή για δεκατρείς ή για εκατό; Που σταματάνε οι αριθμοί; Γιατί να μην έχεις γεννηθεί για πολλούς λόγους; Δεν περιορίζεις τον εαυτό σου με το να τον τοποθετείς σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Μπορεί κάποιος να έχει γεννηθεί για παραπάνω από έναν λόγους. Δεν είναι δίκαιο να περιορίσει κανείς τις δυνατότητές του σε μια κολλημένη ιδέα του μυαλού του. Είναι άδικο το ένα ταλέντο του να του στερήσει τα υπόλοιπα. Για αυτό το καλύτερο είναι να αφιερωθεί κανείς σε όσο περισσότερες πτυχές του εαυτού του μπορεί. Να εξελίσσεται πολύπλευρα (αλλά όχι απαραίτητα πολύπλοκα!). Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ακριβώς επειδή δεν γεννήθηκες για κανέναν λόγο γεννήθηκες για όλους τους λόγους μαζί, στην ουσία είσαι τα πάντα ή μπορείς να γίνεις τα πάντα.

Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται κάπου ανάμεσα στις δύο παραπάνω κατηγορίες ή στον συνδυασμό των δύο θεωριών. Πιστεύουν ότι κινούμαστε κάπου ανάμεσα στο τίποτα και στα πάντα.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν γεννηθεί μόνο για έναν σκοπό...

Φυσικά, είναι εύκολο να αντικρούσουμε αυτήν την θεωρία. Είναι σαν τα αντεπιχειρήματα στην γνωστή θεωρία της αγάπης και του μοναδικού μας άλλου μισού.

«Αν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος εκεί έξω για εσένα, κανονικά τι πιθανότητες έχεις να τον βρεις; Κι αν αυτός πέθαινε δηλαδή πριν καν τον γνωρίσεις εσύ θα είσαι καταδικασμένος στην αιώνια μοναξιά; Κι αν αυτός ζει στην άλλη άκρη της γης; Έχεις δηλαδή μόνο έναν άνθρωπο σε ολόκληρο τον κόσμο ο οποίος είναι το μοναδικό άλλο μισό σου, σε συμπληρώνει απόλυτα, υπάρχει για εσένα, είναι ο άνθρωπος σου και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον συναντήσεις;».

Είναι γελοίο. Αν γεννήθηκες για έναν μόνο σκοπό τι θα σου συμβεί αν δεν υπάρχει για κάποιους λόγους αυτός ο σκοπός πια για εσένα; Θα ζεις χωρίς κανένα σκοπό; Θα ζεις χωρίς κανέναν στόχο; Αν γεννήθηκες για μόνο έναν σκοπό, αν είσαι προορισμένος για μόνο ένα πράγμα, τι θα γινόταν αν σου «έκλεβαν» αυτό το ένα πράγμα; Θα ζούσες χωρίς ταυτότητα; Δεν θα μπορούσες να ορίσεις τον εαυτό σου επειδή σου λείπει ο προορισμός σου; Δεν θα γινόταν να βρεις κανέναν άλλο δρόμο που να σε ικανοποιεί απόλυτα;
Μα οι άνθρωποι αλλάζουν, τα πάντα αλλάζουν. Ακόμα και εσύ μπορεί να νομίζεις ότι θέλεις κάτι και να είσαι σίγουρος για αυτό 100% και μετά κάποια στιγμή στην ζωή σου να ανακαλύψεις ότι δεν σε καλύπτει πια. Τότε τι σημαίνει; Ότι δεν μπορείς να βρεις κάτι άλλο που να σε καλύπτει και πάλι 100% ;

Και εξάλλου, αναρωτιέμαι, μήπως και τα ταλέντα δεν είναι εν μέρει πλασματικά; Εξαρτώνται από ένα σωρό πράγματα που υπάρχουν έξω από εμάς. Την οικογένεια μας, την οικονομική κατάσταση μας, την χώρα που γεννηθήκαμε, τις συνθήκες ζωής μας, τα πρόσωπα που έχουμε γύρω μας, την παιδική μας ηλικία, τα ερεθίσματα που μας δίνονται, τους φίλους μας, το σχολείο, τους δασκάλους μας κλπκλπ. Άρα πως μπορούμε να λέμε πως γεννηθήκαμε για ένα σκοπό; Μπορεί να μας μεγάλωσαν για ένα σκοπό χωρίς καν να το καταλάβουν. Μπορεί να μας έκαναν πλύση εγκεφάλου. Ή μπορεί πάλι να είναι μια αντίδραση δική μας και πάλι στα ερεθίσματα που δεχτήκαμε, στην ίδια πλύση εγκεφάλου δηλαδή. Πώς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτός είναι ο δρόμος μας; Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι όταν είσαι στον δρόμο σου το ξέρεις. Και τι σημαίνει πάλι αυτό; Ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για εσένα; Αν χάσεις τον δρόμο; Αν βρεθείς σε έναν άλλο δρόμο; Αν νιώσεις και τον άλλο δρόμο δικό σου; Αν τον ξαναχάσεις; Δεν θα μπορούσε η ζωή να είναι και αλλαγή δρόμων;

Αλλά ας υποθέσουμε πως είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν. Ήξερες από πάντα τι ήθελες να κάνεις, δεν ήσουν αναποφάσιστος, δεν είχες ερωτηματικά και ενδοιασμούς σε σχέση με το αυτό, ένιωθες ότι έχεις γεννηθεί για κάτι συγκεκριμένο και ήσουν 100% (ούτε καν 99%) σίγουρος για αυτό.

Ας υποθέσουμε πως νιώθεις ότι είσαι πλασμένος για ένα και μοναδικό στόχο. Και ας υποθέσουμε πως έχεις απίστευτο ταλέντο σε αυτό που νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις και αυτό σου επιβεβαιώνει πως, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ένας στόχος ή περισσότεροι, ένας δρόμος ή περισσότεροι, για εσένα, είσαι σίγουρος πως αυτός ο δρόμος είναι ένας από αυτούς. Γιατί εκεί γίνεται το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο: Είσαι ο εαυτός σου. Είσαι ένα με τον δρόμο σου.

Και ας υποθέσουμε πως όχι μόνο έχεις το ταλέντο αλλά έχεις και την εργατικότητα σου η οποία δεν αφήνει το ταλέντο σου να τεμπελιάσει. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Δεν αφήνεις το ταλέντο σου να σε αφήσει. Το έχεις μόνιμα για παρέα. Το προστατεύεις. Του δίνεις τρόφή για να διατηρείται και να εξελίσσεται.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε αντί για εσένα, έναν τέτοιον άνθρωπο.

Ποια θα θεωρούσαμε ότι μπορεί να είναι η συνέχεια της ιστορίας του; Γνωρίζω καλά πως η ζωή θα μπορούσε να φέρει τα πάντα. Αλλά η λογική συνέχεια δεν θα ήταν αυτός ο άνθρωπος να μπορέσει να συνεχίσει στον συγκεκριμένο δρόμο την πορεία του, ακολουθώντας τον συγκεκριμένο στόχο και, στην συνέχεια, κάνοντας πράγματα με το αντικείμενό του που θα είχαν να προσφέρουν κάτι εντελώς καινούριο;

Έχουμε έναν άνθρωπο ταλαντούχο και εργατικό. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Βέβαια, ο «ήρωας» μας έχει ένα ελάττωμα. Για την ακρίβεια είναι γεμάτος από ελαττώματα. Είναι τίμιος. Μεγάλο ελάττωμα.

Ας υποθέσουμε πως στον ίδιο δρόμο αυτός ο άνθρωπος συναντάει άλλους ανθρώπους που τον υποχρεώνουν για να συνεχίσει τον δρόμο του να κάνει ατιμίες, απροκάλυπτες, απαράδεκτες, ατιμίες.

Έχει δύο επιλογές: Να κάνει τις ατιμίες ή να μην τις κάνει.

Στην πρώτη περίπτωση θα συνεχίσει τον δρόμο του (αλλά με τι κόστος;) και στην δεύτερη περίπτωση δεν θα συνεχίσει (αλλά και πάλι με τι κόστος;).

Στην δεύτερη περίπτωση, που δεν τον αφήνουν να περάσει αν δεν τους δώσει την τιμιότητά του,ή θα φύγει από αυτόν τον δρόμο ή θα κάτσει στον δρόμο και θα σπάσει το κεφάλι του μπας και βρεθεί κανένας άλλος τρόπος έτσι ώστε και να κρατήσει την τιμιότητά του αλλά και να καταφέρει να συνεχίσει να περπατάει στον δρόμο του.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος επιλέγει να συνεχίσει να περπατάει στον ίδιο δρόμο και μετά από δέκα ανθρώπους που του ζήτησαν να κάνει ατιμίες (μην με ρωτήσετε πώς αλλά κατόρθωσε το ακατόρθωτο, προσπέρασε 10 άτιμους ανθρώπους, που προσπαθούσαν να τον κάνουν να κάνει ατιμίες, διατηρώντας την τιμιότητά του) έχει στερέψει από ιδέες και από τρόπους για να συνεχίσει. Έχει ήδη καταφέρει να συνεχίσει τον δρόμο του τόσες φορές και είναι ακόμα τίμιος. Αυτό είναι θαύμα. Δεν το είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο ήρωάς μας κάθεται σε μια γωνιά και απέναντί του έχει δέκα ανθρώπους όχι έναν που του ζητάνε να σκοτώσει την τιμιότητα του γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο. Ο άνθρωπος σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αφήσει την τιμιότητά του αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα βάλει με δέκα ανθρώπους. Δεν γνωρίζει κανένα τρόπο που να μπορεί να τα καταφέρει. Παρόλα αυτά, κάθεται σε μια γωνιά και συνεχίζει να σπάει το κεφάλι του.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι εκεί που κάθεται έρχεται άλλος ένας άνθρωπος (όχι από τους δέκα) ένας άλλος, περαστικός. Ο ήρωάς μας έχει την ελπίδα πως ίσως αυτός ο άνθρωπος να μπορεί να τον βοηθήσει. Να έχει καμία καλύτερη ιδέα από αυτόν. Και αυτός ο άνθρωπος απλά έρχεται δίνει στον ήρωά μας μια μπουνιά (Γιατί; Γιατί έτσι) τον προσπερνάει επιδεικτικά και μετά πάει στους δέκα ανθρώπους και με χαμόγελο και ανακούφιση αφήνει την τιμιότητα πίσω του και συνεχίζει ανενόχλητος τον δρόμο του.

Έρχεται κι άλλος άνθρωπος, κι άλλος, κι άλλος, οι άνθρωποι που τον προσπερνάνε συμπεριφέρονται λίγο διαφορετικά αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τι σημασία έχει αν του χτυπάνε το κεφάλι, του δίνουν χαστούκι, ή του χώνουν κλοτσιές; Ο τίμιος ήρωας μας δεν προλαβαίνει καν να αντιδράσει. Γιατί; Γιατί κάθε φορά έχει την ελπίδα. Πως ο επόμενος που έρχεται, θα βοηθήσει δεν θα χτυπήσει. Νομίζει πως το χέρι που έρχεται κατά πάνω του έρχεται για να τον σηκώσει όχι για να τον ρίξει. Αλλά κάθε φορά ο ήρωας μας κάνει λάθος.

Φανταστείτε πόσο του κοστίζει αυτή η ρημάδα η ελπίδα. Πόσο του κοστίζει επίσης το να προστατεύει την τιμιότητα του. Αλλά δεν έχει επιλογή. Πάντα γνώριζε ότι είναι γεννημένος για έναν σκοπό και αυτόν τον σκοπό ήθελε να τον πετύχει με τίμια μέσα.

Φανταστείτε πόσο έχει κουραστεί. Πόσο έχει εξαντληθεί.

Φανταστείτε τώρα σε αυτό το σημείο να περάσει ένας άνθρωπος, ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος μετά από τόσα χτυπήματα θα τον σηκώσει.

Φανταστείτε την χαρά του και τον ενθουσιασμό του όταν μαζί περπατάνε προς τους δέκα ανθρώπους που ακόμα στέκονται ακούραστοι φρουροί της ατιμίας.

Και φανταστείτε την απογοητευσή του όταν ο ένας, ο διαφορετικός άνθρωπος που συνάντησε, αυτός που τον βοήθησε, ο μοναδικός άνθρωπος που φάνηκε ανθρώπινος, δεν διστάζει ούτε ένα δευτερόλεπτο απέναντι στο αίτημα να παρατήσει την τιμιότητα του για να συνεχίσει τον δρόμο του.

«Γιατί;» Φωνάζει απεγνωσμένα ο ήρωας μας που ξεμένει πίσω χωρίς να μπορεί να προχωρήσει.

«Τι γιατί; Αφού έτσι είναι ο κόσμος μας φτιαγμένος. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Εγώ ενδιαφέρομαι για να προχωρήσω. Αν δεν αφήσω την τιμιότητα μου δεν θα προχωρήσω. Απλά μαθηματικά. Θέλω να προχωρήσω στον συγκεκριμένο δρόμο. Στον συγκεκριμένο δρόμο στέκονται δέκα πιο δυνατοί άνθρωποι με τους οποίους δεν μπορώ να τα βάλω. Μου ζητάνε να αφήσω την τιμιότητα μου για να περάσω. Θα αφήσω την τιμιότητα μου για να περάσω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η τιμιότητά μου είναι το εισητήριό μου για το ταξίδι που θέλω να κάνω. Και δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω δέκα άμυαλους μαντράχαλους να μου το χαλάσουν.».

Φαντάστειτε την απογοήτευση του ήρωά μας. Ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει αλλά δεν τον αφήνουν. Ξανακάθεται στον βράχο. Βλέπει ανθρώπους άτιμους οι οποίοι απλά περνάνε και ανθρώπους τίμιους οι οποίοι αφήνουν την τιμιότητά τους για να περάσουν. Αυτός κάθεται στον βράχο του και περιμένει και σκέφτεται τρόπους. Μα δεν υπάρχουν τρόποι που να μην έχει δοκιμάσει! Έχει εξαντληθεί από το ότι έχει εξαντλήσει κάθε τρόπο!

Φανταστείτε τώρα αυτόν τον άνθρωπο ένα χρόνο, δύο χρόνια, τρία χρόνια μετά. Ακόμα κι αν βρήκε τρόπο να προσπεράσει τους δέκα ανθρώπους-εμπόδιο του δρόμου του θα είναι στο επόμενο στάδιο, στον επόμενο καθισμένο βράχο να σπάει το κεφάλι του πώς στο καλό θα προσπεράσει τους 30 ανθρώπους-εμπόδιο που στέκονται κρατώντας και όπλα στα χέρια τους. Γιατί τα εμπόδια έχουν πάντα την τάση όσο προχωράς να γίνονται πιο δύσκολα και πιο δύσκολα.

Φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο να έχει καταφέρει να προστατεύσει την τιμιότητά του και το ταλέντο του αλλά απλά να μην έχει άλλες δυνάμεις.

Φανταστείτε τον, να σηκώνεται από τον βράχο, να κοιτάζει τα 30 άτομα που ετοιμάζονται να τον πυροβολήσουν γιατί νομίζουν πως θα κάνει κάποια κίνηση προς αυτούς, να τους κοιτάζει, να του φωνάζουν «Θα αφήσεις επιτέλους την τιμιότητά σου;», να κουνάει αρνητικά το κεφάλι, να γυρίζει την πλάτη του προς όλους αυτούς και να επιλέγει να φύγει.

Φανταστείτε το βάρος αυτής της επιλογής. Φανταστείτε τον να γυρνάει όλο τον δρόμο προς τα πίσω βήμα βήμα παρατηρώντας όλα όσα έχασε στην πορεία. Ναι, δεν έχασε την αξιοπρέπεια του έχασε όμως όλη του την ενέργεια σε μια μάχη χωρίς νόημα.

Φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο να βρίσκεται ξανά στην αρχή. Πώς μπορεί να επιλέξει τώρα κάποιο καινούριο δρόμο, με τι κριτήρια; Πως μπορεί να περπατήσει σε ένα άλλο μονοπάτι που απλά τον γεμίζει έτσι κι έτσι; Όταν έχει συνηθίσει να παλλεύει για αυτό για το οποίο νιώθει πως έχει γεννηθεί πώς μπορεί τώρα να αρχίσει να αγωνίζεται απλά για κάτι άλλο που δεν τον γεμίζει ολοκληρωτικά; Πώς μπορεί να κάνει την επιλογή να μείνει για πάντα μισός στην ζωή του; Όλοι οι άλλοι δρόμοι του φαίνονται εντελώς ίδιοι. Τον ενδιαφέρουν όλα και τίποτα. Γίνεται αναποφάσιστος. Γιατί για αυτόν όλες οι άλλες επιλογές εκτός από την μία και μοναδική βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο σημείο. Δεν θέλει τίποτα άλλο παραπάνω από τίποτα άλλο. Πώς μπορεί απλά να διαλέξει κάτι και με τι δυνάμεις θα αρχίσει να περπατάει έναν άλλον δρόμο που δεν νιώθει καν ότι του ανήκει; Και πριν βιαστείτε να πείτε πως θα έπρεπε να μείνει στον δικό του δρόμο θα σας ρωτήσω θα έπρεπε να μείνει στον δικό του δρόμο ακόμα και με το τίμημα να τον πυροβολήσουν; Ποιο είναι το τίμημα της τιμής; Θα έπρεπε να χάσει την ζωή του για αυτό; Που σταματάνε κατά την γνώμη σας τα όρια;

Αξίζει να πεθάνεις για κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πως γεννήθηκαν για κάποιο σκοπό...

Κάθομαι ακόμα σε εκείνο τον βράχο και ψάχνω να βρω απεγνωσμένα κάποιο τρόπο να περάσω παρατηρώντας απλά όλους τους άλλους να προχωράνε, χωρίς δεύτερη σκέψη, αφήνοντας πίσω τους αξιοπρέπειες και ανθρωπιές...

Δεν είμαι έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αφήσω τον δρόμο μου...

Η αλήθεια είναι πως μας έχουν μάθει πως τα προβλήματα υπάρχουν, κυρίως, μέχρι να βρεις τον στόχο σου. Από εκεί και πέρα, ό,τι και να γίνεται, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, εσύ τα προσπερνάς γιατί έχεις ξεκάθαρο στόχο. Κατα συνέπεια, κανένα εμπόδιο δεν σου φαίνεται πραγματικό εμπόδιο. Κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετά ισχυρό για να σε διώξει από τον δρόμο σου.

Τι γίνεται όταν και αν τα εμπόδια σε ξεπεράσουν;

Τι γίνεται αν κάποιος γνωρίζει τον λόγο υπαρξής του και υποχρεωθεί να τον αφήσει;

Πώς μπορείς να αφήσεις κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πως γεννήθηκαν για κάποιο σκοπό...

Όλοι μας έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο. Είμαστε τυχεροί αν βρούμε το λόγο μας νωρίς... Είμαστε τυχεροί αν, ακόμα κι αν δεν τον βρούμε νωρίς, τον ανακαλύψουμε στην πορεία... Και είμαστε άτυχοι αν περάσει όλη μας η ζωή και δεν ανακαλύψουμε ποτέ αυτόν τον λόγο... Είμαστε ακόμα πιο άτυχοι, όμως, αν βρούμε τον λόγο μας και υποχρεωθούμε να τον αφήσουμε...