Η πορεία

Έχω ενδιαφέρον. Μου αρέσει. Θέλω να μάθω. Αποφασίζω να ξεκινήσω μαθήματα. Ξεκινάω μαθήματα. Έχω ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Μου αρέσει ακόμα πιο πολύ. Πηγαίνω στα μαθήματα. Είμαι καλή. Συνεχίζω να έχω ενδιαφέρον και να μου αρέσει. Ενθουσιάζομαι. Διαβάζω. Διαβάζω συνέχεια. Παρακολουθώ με προσοχή. Κάθε φορά γίνομαι καλύτερη. Βελτιώνομαι. Είμαι χαμογελαστή. Εξελίσσομαι. Είμαι χαρούμενη. Λατρεύω. Αγαπάω. Είμαι ευτυχισμένη. Ανυπομονώ για κάθε επόμενο βήμα. Συνεχίζω να διαβάζω. Συνεχίζω να παρακολουθώ. Συνεχίζω να βελτιώνομαι. Γίνομαι ένα με αυτό που μαθαίνω.Γίνομαι η καλύτερη. Πηγαίνω σε άλλο επίπεδο. Εκπλήσσομαι. Ικανοποιούμαι. Συνεχίζω να διαβάζω. Συνεχίζω να παρακολουθώ. Συνεχίζω να βελτιώνομαι. Φτάνω σε ένα σημείο. Και μετά; Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει να συνεχίσω. Μένω στάσιμη. Ένας μήνας. Δύο μήνες. Τρεις μήνες. Δεκαπέντε μήνες. Η στασιμότητα αρχίζει να μετράει κατά μου. Στενοχωριέμαι. Προσπαθώ να διαβάσω μόνη μου. Αποτυχία. Απογοητεύομαι. Δεν μπορώ να βρω όσα θέλω να μάθω. Προσπαθώ να ζητήσω βοήθεια από τους άλλους. Αποτυχία. Απελπίζομαι. Συνεχίζω να πηγαίνω στα μαθήματα. Μέσα στην στασιμότητά μου αρχίζω να ξεχνάω κι αυτά που ξέρω. Μου τα μαθαίνουν λάθος. Συνεχίζω να πηγαίνω στα μαθήματα. Η στασιμότητα σταματάει. Τα μαθαίνω λάθος. Πανικοβάλλομαι. Αρχίζω να μην καταλαβαίνω. Ένας χρόνος. Δύο χρόνια. Αντι να πηγαίνω μπροστά αρχίζω να πηγαίνω προς τα πίσω, αντί να πηγαίνω προς τα πάνω αρχίζω να τραβιέμαι προς τα κάτω. Ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον που να γνωρίζει περισσότερα από εμένα και που να είναι διατεθιμένος να με βοηθήσει. Τρία χρόνια. Τέσσερα χρόνια. Όσοι δεν γνωρίζουν, θέλουν και δεν μπορούν να βοηθήσουν. Όσοι γνωρίζουν, μπορούν και δεν θέλουν να βοηθήσουν. Χειροτερεύω. Από το καλό πηγαίνω στο μέτριο. Από το μέτριο στο κακό.Έχω σταματήσει να μετράω χρόνια. Είμαι κακή. Και το χειρότερο έχει ξεσκιστεί το αρχικό μου ενδιαφέρον. Γίνομαι η χειρότερη. Και το χειρότερο ενώ η αγάπη μου συνεχίζει να είναι ακόμα η ίδια δεν αντέχω να ξαναέρθω σε επαφή με το συγκεκριμένο αντικείμενο...

Για όλους αυτούς που σταμάτησαν να κοιτάνε τα αστέρια επειδή σπούδασαν στο πανεπιστήμιο, που σταμάτησαν να ακούν κλασική μουσική επειδή σπούδασαν στο ωδείο, που σταμάτησαν να παίζουν θέατρο επειδή σπούδασαν στη δραματική σχολή, που σταμάτησαν να χορεύουν επειδή σπούδασαν στη σχολή χορού, που σταμάτησαν να σκέφτονται και να γράφουν επειδή σπούδασαν στο σχολείο... Για όλους αυτούς που σταμάτησαν ενώ θα έπρεπε ακόμα να συνεχίζουν... Ή για όσους συνεχίζουν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν σταματημένοι...

Σήμερα θα ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού μου, θα κοιτάξω τα αστέρια, ακούγοντας κλασική μουσική, χορεύοντας τις νότες, διαβάζοντας θέατρο, θα τραγουδήσω όπως δεν τραγούδησα ποτέ, για εσάς, μόνο για εσάς, και θα γράψω στον αέρα τις σκέψεις σας, αυτές που δεν μπορέσατε να αρθρώσετε ποτέ, και θα γιορτάσω την αξία σας... Πώς;

Νοηματίζοντας. Νοηματίζοντας. Νοηματίζοντας...


Αφιερωμένο στην σχέση μου με την νοηματική γλώσσα... (και όχι μόνο...) ...