"Άσχημες και Όμορφες μέρες"

Ήταν μια άσχημη μέρα σήμερα...

Είναι μια άσχημη μέρα σήμερα (αφού δεν τελείωσε ακόμα)!

Η καλή μέρα δεν ξέρω αν φαίνεται από το πρωί. Μου έχει τύχει να ξυπνήσω καλά και η μέρα να συνεχιστεί απαίσια και, το αντίστροφο, να ξυπνήσω χάλια και μετά να περάσω την υπόλοιπη μέρα καταπληκτικά. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει μια μέρα και είναι άδικο να θεωρούμε πως αν μια μέρα δεν ξεκινήσει καλά είναι καταδικασμένη να είναι χάλια.

Η αρχή της μέρας δεν καθορίζει την συνέχειά της.

Σήμερα όμως ήταν μια πραγματικά άσχημη μέρα. Με άσχημη αρχή, με άσχημη συνέχεια και είμαι σίγουρη και με άσχημο τέλος (αλλά αυτό θα μπορώ να σας το πω αύριο με σιγουριά!).

Αναρωτιέμαι.

Τι είναι αυτό που κάνει τις άσχημες μέρες, άσχημες;

Είναι οι ίδιες οι μέρες ή το πώς βλέπουμε εμείς τις μέρες;

Πέρα από τις μέρες που συμβαίνουν συγκεκριμένα τραγικά ή συγκεκριμένα λαμπερά γεγονότα, οι οποίες είναι καθαρά «κακές» ή «καλές» μέρες, αντίστοιχα, όλες οι υπόλοιπες μέρες με τις απλές, καθημερινές, στιγμές τους, γιατί άλλοτε μας φαίνονται «καλές» και άλλοτε «κακές»; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Το είδος της μέρας; Η οπτική μας γωνία; Τι είναι αυτό που ανεβοκατεβάζει την διάθεση μας; Φυσικά, είναι ένα σύνολο από πράγματα. Ναι, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ. Αν μελετήσω την σημερινή μέρα θα δω πως ήταν ένα σύνολο από στιγμές που με έκαναν να νιώσω χάλια. Βέβαια, ξύπνησα χάλια και αυτό όσο να είναι ήταν μια κακή αφετερία. Γιατί ξύπνησα χάλια; Γιατί έτσι. Ίσως επειδή απλά δεν κοιμήθηκα καλά, είχα πρόβλημα με τον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ (πριν κοιμηθώ δεν κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από κάθε σκέψη και αφού κοιμήθηκα είδα παράξενα και περίεργα όνειρα)... Ίσως πάλι επειδή οι προηγούμενες μέρες ήταν τόσο καλές και μετά από μια λιακάδα ημερών είναι πιο πιθανό να ξεσπάσει μια μπόρα ή μια καταιγίδα , όσο να΄ ναι, είναι πιο δύσκολο να έρθει κάτι καλύτερο από το ήδη καλό... Ίσως επειδή απλά έτσι...

Το νόημα είναι πως ξύπνησα σήμερα μίζερη και μουτρωμένη. Και η μέρα συνεχίστηκε έτσι...

Διάβασα και έγραψα και ήμουν χαμένη.

Πήγα γυμναστήριο και ήμουν χαμένη.

Πήγα για πρόβα και ήμουν χαμένη.

Και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία ήμουν απογοητευμένη.

Πέρασα από το μαγαζί ενός φίλου μου, τσακωθήκαμε και πέρασα χάλια.

Είδα μια μικρή μου φίλη και μου είπε ότι είναι θυμωμένη μαζί μου γιατί τραγούδησε χθες στην πλατεία και δεν πήγα να την δω. Μία άλλη μικρή μου φίλη (που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο) πρόσθεσε ότι και εκείνη έπαιξε σε θεατρικό χθες και δεν πήγα να την δω ούτε αυτήν.
«Τα μικρά τραγουδήσαν, εμείς παίξαμε θεατρικό.»
«Τι θεατρικό;» Ρώτησα.
«Να μη σε ενδιαφέρει...» απάντησε.

Είναι αδύνατο να μην σου χαλάσουν την διάθεση οι μουτρωμένοι μικροί σου φίλοι.

Στο δρόμο βοήθησα μια κυρία να μαζέψει κάτι χαρτάκια που της έπεσαν. Ήταν πολλά και διασκορπισμένα και είχαν πέσει μπροστά από ένα αμάξι που ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Αυθόρμητα της μάζεψα τα χαρτάκια, εκείνη με κοίταξε σαν να είμαι ο πιο αγενής άνθρωπος στην γη. «Σου ζήτησα εγώ την βοήθεια σου; Με θεωρείς αρκετά γριά για να μην μπορώ να σηκώσω δέκα χαρτάκια;» συνέχιζε να φωνάζει από μακρυά μέχρι να φύγω...

Η πιο απλή πράξη αποκτάει βάρος στα μάτια ενός ανθρώπου που (νιώθει ή θέλει να πιστεύει ή απλά που πραγματικά) δεν έχει ανάγκη. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όποια κι αν είναι (ή δεν είναι) η ανάγκη. Όποια κι αν είναι η πράξη...

Και κατέληξα πάλι να γράφω εδώ. Χαμένη και Χαστουκισμένη.

Ναι, η σημερινή άσχημη μου μέρα φάνηκε από το πρωί...

Και θα ήταν άσχημα αν είχα απλά παραπάνω τέτοιες μέρες και ακόμα χειρότερες. Πιο τραγικές, πιο σκοτεινές, πιο απαισιόδοξες...



Ήταν μια όμορφη μέρα σήμερα...

Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα (αφού δεν τελείωσε ακόμα)!

Η καλή μέρα δεν ξέρω αν φαίνεται από το πρωί. Μου έχει τύχει να ξυπνήσω καλά και η μέρα να συνεχιστεί απαίσια και, το αντίστροφο, να ξυπνήσω χάλια και μετά να περάσω την υπόλοιπη μέρα καταπληκτικά. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει μια μέρα και είναι άδικο να θεωρούμε πως αν μια μέρα δεν ξεκινήσει καλά είναι καταδικασμένη να είναι χάλια.

Η αρχή της μέρας δεν καθορίζει την συνέχειά της.

Σήμερα όμως ήταν μια πραγματικά όμορφη μέρα. Με ωραία αρχή, με ωραία συνέχεια και
είμαι σίγουρη και με ωραίο τέλος (αλλά αυτό θα μπορώ να σας το πω αύριο με σιγουριά!).

Αναρωτιέμαι.

Τι είναι αυτό που κάνεις τις όμορφες μέρες, όμορφες;

Είναι οι ίδιες οι μέρες ή το πώς βλέπουμε εμείς τις μέρες;

Πέρα από τις μέρες που συμβαίνουν συγκεκριμένα τραγικά ή συγκεκριμένα λαμπερά γεγονότα, οι οποίες είναι καθαρά «κακές» ή «καλές» μέρες, αντίστοιχα, όλες οι υπόλοιπες μέρες με τις απλές, καθημερινές, στιγμές τους, γιατί άλλοτε μας φαίνονται «καλές» και άλλοτε «κακές»; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Το είδος της μέρας; Η οπτική μας γωνία; Τι είναι αυτό που ανεβοκατεβάζει την διάθεση μας; Φυσικά, είναι ένα σύνολο από πράγματα. Ναι, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ. Αν μελετήσω την σημερινή μέρα θα δω πως ήταν ένα σύνολο από στιγμές που με έκαναν να νιώσω καλά. Βέβαια, ξύπνησα καλά και αυτό όσο να είναι ήταν μια καλή αφετερία. Γιατί ξύπνησα καλά; Γιατί έτσι. Ίσως επειδή απλά κοιμήθηκα καλά, δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ (πριν κοιμηθώ κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από κάθε σκέψη και αφού κοιμήθηκα δεν είδα κανένα παράξενο ή περίεργο όνειρο)... Ίσως πάλι επειδή οι προηγούμενες μέρες δεν ήταν και τόσο καλές και μετά από μία μπόρα ή μια καταιγίδα είναι πιο εύκολο, όσο να΄ ναι, να έρθει κάτι καλύτερο... Ίσως επειδή απλά έτσι...

Το νόημα είναι πως ξύπνησα σήμερα κεφάτη και χαμογελαστή. Και η μέρα συνεχίστηκε έτσι...

Διάβασα και έγραψα και ήμουν συγκεντρωμένη.

Πήγα γυμναστήριο και ήμουν συγκεντρωμένη.

Πήγα για πρόβα και ήμουν συγκεντρωμένη.

Και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία ήμουν ενθουσιασμένη.

Πέρασα από το μαγαζί ενός φίλου μου, γελάσαμε και πέρασα καλά.

Είδα μια μικρή μου φίλη και μου είπε ότι αύριο το πρωί θα τραγουδήσει στην πλατεία και αν θέλω να πάω να την δω. Μία άλλη μικρή μου φίλη (που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο) πρόσθεσε ότι εκείνη θα παίξει σε θεατρικό και αν θέλω να πάω να την δω κι αυτήν.
«Τα μικρά θα τραγουδήσουν, εμείς θα παίξουμε θεατρικό.»
«Τι θεατρικό;» Ρώτησα.
«Κάτι με τον Διόνυσο...» απάντησε.

Είναι αδύνατο να μην σου φτιάξουν την διάθεση οι χαμογελαστοί μικροί σου φίλοι.

Στο δρόμο βοήθησα μια κυρία να μαζέψει κάτι χαρτάκια που της έπεσαν. Ήταν πολλά και διασκορπισμένα και είχαν πέσει μπροστά από ένα αμάξι που ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Αυθόρμητα της μάζεψα τα χαρτάκια, εκείνη με κοίταξε σαν να είμαι ο πιο ευγενικός άνθρωπος στην γη. «Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ. Να είσαι καλά, κοπέλα μου...» συνέχιζε να φωνάζει από μακρυά μέχρι να φύγω...


Η πιο απλή πράξη αποκτάει αξία στα μάτια ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όποια κι αν είναι η ανάγκη. Αλλά όχι όποια κι αν είναι η πράξη...

Και κατέληξα πάλι να γράφω εδώ. Συγκεντρωμένη και Συνεπαρμένη.

Ναι, η σημερινή καλή μου μέρα φάνηκε από το πρωί...

Και θα ήταν όμορφα αν είχα απλά παραπάνω τέτοιες μέρες και ακόμα καλύτερες. Πιο λαμπερές, πιο φωτεινές, πιο αισιόδοξες...