Zapping

Και όπως ήμουν σήμερα στο γυμναστήριο, πάνω στο διάδρομο, με το γουόκμαν στα αυτιά, ακούγοντας μουσική, παρακολουθούσα όλες αυτές τις τηλεοράσεις μπροστά μου, χωρίς ήχο. Παρακολουθούσα όλον αυτόν τον βομβαρδισμό εικόνων και μηνυμάτων... και δεν μπορούσα να με σταματήσω να σκέφτομαι...

Στο γυμναστήριο δεν χρειάζεσαι καν χειριστήριο για να κάνεις ζάπινγκ, το ζάπινγκ το κάνει η παραμικρή κίνηση του κεφαλιού σου. Η μία τηλεόραση στέκεται δίπλα στην άλλη, όλες οι τηλεοράσεις στέκονται μπροστά σου και κάθε μία ζητάει από εσένα να την κοιτάξεις. Αρκεί, λοιπόν, να στρίψεις ελάχιστα το κεφάλι σου και έχεις βρεθεί σε έναν άλλον καταιγισμό εικόνων και μηνυμάτων και μετά το ξαναστρίβεις και βρίσκεσαι απέναντι σε ένα άλλο κανάλι-καταιγίδα και ξανά και ξανά... και δεν πιστεύεις στα μάτια σου με όσα βλέπεις και ευτυχώς δεν ακούς γιατί αλλιώς δεν θα πίστευες ούτε στα αυτιά σου! Μια βραχυκυκλωμένη αίσθηση είναι αρκετή... δεν χρειάζεται να βραχυκυκλώσει και δεύτερη.

Και μιας και μιλήσαμε για αισθήσεις, όραση και ακοή, ας πάμε και λίγο στην γεύση... Να μια μικρή «γεύση» από την σημερινή δοκιμασία του εγκεφάλου μου...

Στο πρώτο κανάλι, είχανε μια από αυτές τις υπέροχες εκπομπές που «σέβονται» το ανθρώπινο σώμα και που «αγαπάνε» την ανθρώπινη ψυχή. Ήταν λοιπόν μία γυναίκα που ήθελε να φαίνεται νεότερη. Το γιατί ένας θεός το ξέρει και για την ακριβεια ούτε κι αυτός. Προφανώς, θεωρούσε τον εαυτό της άσχημο και γερασμένο... Πήγε λοιπόν στην εκπομπή για να την «φτιάξουν» λες και είναι κανένα σπασμένο πράγμα που θα το κολλήσουν και θα φαίνεται (και καλά) σαν καινούριο. Ο στόχος, αν δεν κάνω λάθος, ήταν να φαίνεται (και καλά) 10 χρόνια νεότερη. Στην αρχή αυτές οι εκπομπές ξεκινάνε με αυτά τα τραγικά μαθήματα αυτογνωσίας... Ερωτήσεις προς την γυναίκα-θύμα που έχει ανάγκη να γίνει «πιο»... «Πιο τι;». «Πιο οτιδήποτε». Πιο όμορφη, πιο αδύνατη, πιο γυμνασμένη, πιο νέα, πιο γυναίκα, (στην ουσία νομίζει ότι με όλα αυτά τα «πιο» θα γίνει ΠΙΟ ευτυχισμένη αλλά έλα μου ντε που δεν έρχεται έτσι το συγκεκριμένο «πιο»...). Ερωτήσεις, λοιπόν, του στυλ: « Τι δεν σου αρέσει επάνω σου; Γιατί ντύνεσαι έτσι; Πώς νιώθεις; Τι σκέφτεσαι; Τι νιώθεις; Γιατί ντρέπεσαι; Γιατί δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου; Γιατί κρύβεις το σώμα σου;»... Και μετά τα «Τι» και τα «Γιατί;»... Απαντήσεις του στυλ «Είμαι»και «Έχω». «Eίμαι πολύ αδύνατη, είμαι πολύ χοντρή, είμαι πολύ ψηλή, είμαι πολύ κοντή, είμαι πολύ λεπτή». ‘Η «Έχω μεγάλη μύτη, πεταχτά αυτιά, μέση κολιέ (κατά την μέση δαχτυλίδι) και σώμα καρπουζιού (κατά το σώμα αχλαδιού)». Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι φταίνε τα κακόμοιρα τα κοσμήματα ή τα φρουτάκια αλλά τέλος πάντων... «Είμαι και έχω», «Έχω και είμαι», μπερδεύονται. Και υπάρχουν και τα «θέλω»: «Θέλω το να, θέλω το άλλο, θέλω το τρίτο και το δέκατοπέμπτο, περισσότερο στήθος, λιγότερο λίπος ,να φύγουν η ρυτίδες, να μείνουν οι κοτσίδες!». Στην ουσία «Θέλω να... είμαι, έχω, γίνω, φαίνομαι, ΠΙΟ, ΠΙΟ, ΠΙΟ...»
Αφού λοιπόν ειπωθούν ένα σώρο φράσεις (αποτελέσμα χαμηλής αυτοεκτίμησης) βλέπεις τα βλέμματα των τηλεπαρουσιαστριών που υποτίθεται ότι θα βοηθήσουν την άμοιρη γυναίκα και τρομάζεις! Ζήλια, κομπλεξισμός,κακία, υποτίμηση και φυσικά απέραντη και ατελείωτη χαζομάρα. Μετά παρακολουθείς όλη την διαδικασία του πώς θα κάνουν το (και καλά) τέρας (και καλά) πεντάμορφη. Πώς θα της βγάλουν τα γυαλιά, πώς θα της κόψουν τα μαλλιά, πώς θα της κάνουν πλαστικές (σε ό,τι μέρη υπάρχουν και δεν υπάρχουν), πώς θα την ντύσουν (τρομάζεις με την σημερινή μόδα) πως θα την φτιάξουν (τρομάζεις με την σημερινή αισθητική) και στο τέλος της εκπομπής αντί η Ελένη η (και καλά) άσχημη να έχει γίνει Ελένη η(και καλά) όμορφη και να φαίνεται (και καλά) 10 χρόνια νεότερη... έχουν καταφέρει απλά η Ελένη να μην είναι πια Ελένη και από την Ελένη την (και καλά) άσχημη έχει φύγει κάθε ίχνος ομορφιάς! Συγχαρητήρια καταφέρατε να κάνετε την Ελένη την (και καλά) άσχημη, Άσχημη (και καλά) ελένη! Και πάλι τα θερμά μου συγχαρητήρια. Φίλοι και συγγενείς χειροκροτάνε την καινούρια (και καλά) Ελένη! Μπράβο, μπράβο σου, Ελένη που έκανες το τεράστιο βήμα, την μεγάλη αλλαγή! Τα κατάφερες, έκανες πλαστική στην αλήθεια και μακιγιάρισες κάθε πραγματικότητα! Μπράβο, Μπράβο! Τώρα είσαι και εσύ κομμάτι της παράνοιας που κυκλοφορεί εκεί έξω! Μπράβο, μπράβο! Τα καταφερες δεν είσαι πια η Ελένη! Η Ελένη κλαίει, ο σύζυγος είναι συγκλονισμένος , η αδερφή μένει με ανοιχτό το στόμα και στο γκάλοπ πια ο μέσος όρος ηλικίας της (κι όμως κι όμως, γίνονται τέτοια γκάλοπ!!!) δεν είναι 10 χρόνια νεότερη αλλά (μαντέψτε!) 11 ολόκληρα χρόνια (κερδίσαμε και έναν ολόκληρο χρόνο παραπάνω από τον αρχικό στόχο!)! Μετά από την πρώτη «Δεν πιστεύω στα μάτια μου» αντίδραση, αρχίζουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ «Τώρα νιώθω ότι εκτιμάω τον εαυτό μου, έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση, τα μάτια μου μοιάζουν στην Νικόλ Κίντμαν και τα χείλια μου στην Αντζελίνα Τζολί! Τώρα είμαι αυτό που θέλω να είμαι και έχω αυτά θέλω να έχω. Τώρα είμαι πώς να το πω... ΠΙΟ... » και όλα αυτά με το δάκρυ μες στο μάτι, βεβαίως βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε. Τώρα πώς γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη με το που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη να υποτίθεται πως ανέβηκε η αυτοεκτίμηση μην με ρωτάτε. Λες και η αυτοεκτιμήση είναι σαν το χρηματιστήριο και ανεβοκατεβαίνει όπως να’ ναι! Είμαι σίγουρη πως αν συναντήσουμε την ίδια γυναίκα πέντε μέρες μετά (για να μην πω μία μέρα μετά και ακουστώ υπερβολική) θα την βρούμε μόνη της, στο σπίτι της, σε μία γωνία, με χαμηλωμένο το κεφάλι, δυστυχισμένη. Όπως πριν. Και η άποψή της για τον εαυτό της θα είναι η ίδια και πάλι. Η εικόνα της θα είναι ακόμα ΠΙΟ γερασμένη από πριν και αυτό την κάνει τώρα πια ακόμα ΠΙΟ τραγική φιγούρα. Γιατί; Γιατί πήγε να πιστέψει πως θα καλύψει το κενό που νιώθει μέσα της με επεμβάσεις εξωτερικές και να γιατρέψει την μοναξιά βάζοντας κάμερες γύρω γύρω. Όταν οι κάμερες δεν είναι πια γύρω γύρω, όταν η εικόνα της δεν της φαίνεται ξαφνικά και τόσο διαφορετική από πριν, όταν οι συγγενείς σταματήσουν να χειροκροτάνε, μένει και πάλι μόνη της με την σιωπή και η σιωπή πάντα σε αναγκάζει και να ακούσεις τις σκέψεις σου και να συνειδητοποιήσεις τα προβλήματά σου. Κάπου εκεί σκέφτομαι ότι το sound rack αυτής της τραγικής στιγμής... θα είναι το γνωστό παιδικό τραγουδάκι «η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της»...

Ενδιάμεσα στην ιστορία της (και καλά) Ελένης γυρνάς λίγο το κεφαλάκι σου, πού και πού, στο διπλανό κανάλι. Εκεί το μόνο που βλέπεις είναι καταστάσεις που επιβεβαιώνουν την ιστορία της καλής μας Ελενίτσας... «Πώς θα χάσετε 30 κιλά σε μισή μέρα και θα κάνετε κοιλιακούς φέτες σε ένα απόγευμα!» Θεωρείτε ότι υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τον χρόνο; Μα αφού το είπε και ο Αινστάιν! «Ο χρόνος είναι σχετικός!!!». Αυτή η τόσο πολυχρησιμοποιημένη (και πολυταλαιπωρημένη) φράση του... Μέχρι και τα κέντρα αδυνατίσματος την χρησιμοποιούν!!!! Τέλος πάντων, το νόημα είναι ότι στις διαφημίσεις αυτές υποτίθεται πως όλα είναι εύκολα και γρήγορα. ΠΙΟ εύκολα και ΠΙΟ γρήγορα. Από την μια μέρα στην άλλη μπορείς να γίνεις η γυμνασμένη αθλήτρια ή το καλοσχηματισμένο μοντέλο. Βέβαια το εύκολο και το γρήγορο ταιριάζει στην εποχή μας... αυτό δεν μας πασάρουν κι όλες αυτές οι εκπομπές που θα βγάλουν (και καλά!) μοντέλα σε 6 μήνες και (και καλά) τραγουδιστές σε 8 μήνες (φαντάζομαι πως αυτό σημαίνει ότι οι τραγουδιστές που κάνουν 10 χρόνια σπουδές στο αντικείμενο τους σπαταλάνε τον χρόνο τους!)! Όλοι πια μπορούν να γίνουν (και καλά) σταρ αρκεί αν περάσουν από μία τέτοια (και καλά) «δίνω ευκαιρίες» εκπομπή. Οκ! Κομμάτι της παράνοιας, της ψεύτικης πραγματικότητας, κι αυτό... Δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω (ή μάλλον έχω αλλά αν αρχίσω δεν θα σταματάω με τίποτα...).

Συνεχίζω, λοιπόν...

Ενδιάμεσα στην ιστορία της Ελενίτσας και στις μαγικές ζώνες που τις φοράς και γυμνάζεσαι κάνω Ζάπινγκ με το κεφαλάκι μου και στο πάρα πέρα κανάλι... και τι να δω! Ένα-κάτι σαν απόσπασμα- από μία-κάτι σαν-παράσταση το οποίο σου δημιουργεί τόση αποστροφή και αηδία... Κάτι σαν ηθοποιοί (και καλά ηθοποιοί) χτυπιόντουσαν κάνοντας κάτι σαν ερμηνεία (και καλά ερμηνεία)... και το σύνολο ήταν τόσο τρομαχτικά χυδαίο... Γυμνό, ουρλιαχτά και κόκκινη μπογιά (πώς λέμε αίμα, δάκρυα και ιδρώτας). Αγχώθηκα τόσο πολύ που είδα πάλι κάτι καλλιτεχνικό να με προσβάλλει τόσο πολύ και σαν καλλιτέχνη, αλλά , κυρίως, κυρίως, κυρίως (τρία κυρίως), σαν άνθρωπο. Μου ήρθε να ουρλιάξω κι εγώ αλλά όχι σε μια προσπάθεια μιας δήθεν ερμηνείας... απλά σαν ένδειξη διαμαρτυρίας που βομβαρδίζομαι από ό,τι να ναι, κυριολεκτικά ό,τι να ναι! «Σας παρακαλώωωωωω, σεβαστείτε μεεεε» φώναζα από μέσα μου. «Σας παρακαλώωωω! Έλεος πια!!! Έλεοοοοος!» Δεν το αντέχει η ψυχούλα μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου, δεν το αντέχω εγώ... «Έλεοοοοος!!!» Κάποιος να τους σταματήσει από το να χτυπιούνται σαν υστερικά... «Σας παρακαλώωωω! Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να με προστατεύσω από όλο αυτό το ταλαιπωρημένο είδος θεάτρου, μην το προσφέρετε έτσι απλόχερα... σκεφτείτε λίγο πριν το κάνετε... Επεξεργαστείτε λίγο, λιγάκι, λιγουλάκι, το γιατί κάνετε κάτι! Σας παρακαλώωωω». Και κάπου εκεί με ταρακούνησα και θυμήθηκα ότι είμαι σε δημόσιο χώρο, στο γυμναστήριο, και γύρω μου υπάρχει κόσμος που με κοιτάει σαν να είμαι τρελή γιατί έχω αρχίσω να τραβάω τα μαλλιά μου από τα νεύρα μου. Κρατήθηκα, λοιπόν, από το να εκφραστώ ελεύθερα δηλαδή να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο ή στα πατώματα...

«Ζάπινγκ!» είπα στον εαυτό μου και κούνησα το κεφάλι μου απεγνωσμένα.

Από την τρίτη τηλεόραση, γύρισα στην πρώτη τηλεόραση, μετά στην δεύτερη τηλεόραση και μετά στην τέταρτη...

Από την Δήθεν Τέχνη στην Δήθεν Ζωή μετά ξανά στην Δήθεν Ζωή και μετά ξανά στην Δήθεν Τέχνη.

Ναι, ναι, Δήθεν Τέχνη και στο τέταρτο κανάλι... Συνεντευξη ενός δήθεν διάσημου δήθεν ηθοποιού που για μια ακόμα φορά δεν έχει τα κότσια να τα πει έξω από τα δόντια. Ναι, ναι, μα πόσο θέλει να υποστηρίζει τους ταλαντούχους καλλιτέχνες... Ναι, ναι... μα πόσο ενδιαφέρεται για τους νέους ανθρώπους... Ναι, ναι...πόσο βοηθάει, πόσο προσπαθεί, πόσο καλός είναι, πόσο το ένα πόσο το άλλο... Θα με ρωτήσετε πώς άκουγα τι έλεγε; Α! Ευτυχώς, δεν άκουγα... Διάβαζα μόνο τις λεζάντες από κάτω και σε συνδιασμό με την γλώσσα του σώματος ήταν «όλα τα λεφτά»! Ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα το αληθινό. Τα χέρια του ήταν ψεύτικα, οι κινήσεις του ήταν ψεύτικες, το βλέμμα του ήταν ψεύτικο. Όλα ήταν ψεύτικα. Και το μόνο αληθινό πράγμα επάνω του ήταν η κίνηση που έκανε με το πόδαράκι... Ξέρετε η γνωστή κίνηση που κάνουμε όλοι όταν βαριόμαστε... και θέλουμε να φύγουμε από κάπου, ή να τελειώσει κάτι, προφανώς ο άνθρωπος βαριόταν όχι μόνο την εκπομπή αλλά και την ζωή του, σκότωνε τον χρόνο του δίνοντας απαντήσεις άχρωμα και βιαστικά για να τελειώνει μια ώρα νωρίτερα και να πάει να σκοτώσει λίγο ακόμα την τέχνη όσο πιο γρήγορα μπορεί... Γιατί είχε παράσταση μετά (όλοι αυτοί έχουν παράσταση μετά)! Ποιος ξέρει πόσο τον πληρώσαν για να σκοτώσει έτσι τον χρόνο του; Ποιος ξέρει πόσο τον έχουν πληρώσει για να σκοτώσει έτσι την τέχνη του;

«Ζάπινγκ!!!!» Φώναξα στον εαυτό μου...

Γύρισα το κεφαλάκι μου στο κανάλι νούμερο 5... η τράπεζα που θα σου δώσει το τέλειο δάνειο, η αντιπροσωπεία που θα σου χαρίσει το τέλειο αμάξι, η τέλεια οικογένεια (που θα την βρεις τρώγοντας το τέλειο γιαούρτι), η τέλεια γκόμενα(που θα την βρεις πίνοντας το τέλειο αναψυκτικό). Σε έναν κόσμο τόσο τέλειο είναι να απορείς που τίποτα δεν είναι τέλειο! Και μετά από αυτές τις τέλειες διαφημίσεις... έρχεται το τέλειο πρωινάδικο, με τους τέλειους παρουσιαστές και τα τέλεια χαμόγελά τους, και την τέλεια ζωούλα τους! Μέσα σε όλο αυτό το τέλειο περιβάλλον ακούγονται και τα ζώδια και κουνάνε όλοι τα κεφάλια λες και συζητάμε το πιο σοβαρό θέμα της ανθρωπότητας. Α! Ο υδροχόος πρέπει να προσέξει τα οικονομικά του ενώ ο Σκορπιός επιτέλους θα ξαναερωτευτεί! (Οι λεζάντες φταίνε πάλι...εγώ δεν άκουγα τίποτα...) Και αναρωτιόμουν κι εγώ τι θα γίνει στην μη τέλεια ζωή μου αυτήν την εβδομάδα! Θα ερωτευτώ ή όχι; Θα βρω δουλειά ή όχι; Θα έρθουν τα λεφτά επιτέλους ή όχι; Πάντως, ό,τι και να γίνει ξέρω πολύ καλά πως δεν θα γίνει επειδή είμαι σκορπιός αλλά επειδή ή σκίστηκα να το κερδίσω ή απλά έτυχε να συμβεί (και συνήθως δεν τυχαίνει ούτε πετυχαίνει)!

Και μετά από όλη αυτήν την τελειότητα, γυρνάω το κεφαλάκι μου, στην τηλεόραση νουμέρο 6, απεγνωσμένη... Πραγματικά ήθελα να δω κάτι αληθινό... Ειδήσεις! Αλλά όχι ειδήσεις ειδήσεις. Αλοίμονο! Τσίρκο ειδήσεις. Αλλά όχι τσίρκο τσίρκο. Προσωπικά το τσίρκο μου αρέσει. Οι ακροβάτες, οι κλόουν, τα λιοντάρια, τα μαγικά... Αλλά οι ειδήσεις τσίρκο προσβάλλουν και τις ειδήσεις και το τσίρκο! Ό,τι να ναι!!!! Είδα οτιδήποτε εκτός από ειδήσεις!!!! Ακόμα και τον καιρό τον έχουν καταντήσει ... τι να πω! Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν έχω λόγια...

Ζάπινγκ και τηλεόραση 7.

Τελευταίο κανάλι... Εκεί έχω στρέψει τις ελπίδες μου. Μουσική. Βίντεο κλιπ κλπκλπ. Αλλά ατύχησα. Ελληνικό βίντεο κλιπ. Το γύρισμα ήταν λες και πήρα την προπέρσινη βιντεοκάμερα μου και το γύρισα στο φως της κουζίνας του σπιτιού μου... Μια ξεπέτα... Νομίζω θα το γύρισαν σε μίση ώρα! Ο τραγουδιστής στον γάμο του καραγκιόζη κι αυτός!(Συγνώμη, Καραγκιόζη! Δεν ήθελα να σε προσβάλλω... Μακάρι να έδειχνε εσένα η τηλεόραση, εσύ θα είχες κάτι να μας πεις...).

7 τηλεοράσεις και όλες δείχνουν καραγκιοζιλίκια...

Είμαι πάνω στο διάδρομο. Περπατάω χωρίς να περπατάω. Αναρωτιέμαι χωρίς να αναρωτιέμαι. Σκέφτομαι χωρίς να σκέφτομαι. Αποφασίζω να σταματήσω το Ζάπινγκ και επειδή δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω διάδρομο στα τυφλά, πιάνω το βιβλίο μπροστά μου (ναι, ναι, διαβάζω περπατώντας) και αποφασίζω να ξεστραβωθώ λιγάκι, να διαβάσω... να αναρωτηθώ τίποτα πιο πραγματικό, να σκεφτώ τίποτα πιο ουσιαστικό...

Τότε έρχεται κάποιος δίπλα μου, ο οποίος θέλει να μου κάνει καμάκι, και αρχίζει να με ρωτάει πώς μου φαίνεται η κοιλιά του... (τώρα γιατί θεώρησε έξυπνη αυτού του τύπου την προσέγγιση μην με ρωτήσετε...). Ξέρω τότε πως μετά την βραχυκυκλωμένη όραση μου ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί και η ακοή μου (μαζί με την υπομονη μου!).Δεν έχω άποψη για το συγκεκριμένο θέμα, αυτός προσβάλλεται που δεν επαίνεσα το γυμνασμένο σώμα του και σηκώνεται και φεύγει για να έρθει ο επόμενος, μια κυρία η οποία έχει όρεξη να συζητήσουμε για το τι δίαιτα ακολουθώ... Απογοητεύεται όταν της λέω την αλήθεια, πως δηλαδή δεν κάνω καμία δίαιτα, με κοιτάζει σαν τον κινέζο όταν στην ερώτησή της του... τότε γιατί πηγαίνω γυμναστήριο... της απαντάω με φυσικότητα πως απλά μου αρέσει η γυμναστική. Σηκώνεται και φεύγει και έρχεται ο επόμενος και μετά η επόμενη και μετά ο επόμενος και μετά η επόμενη... Όλοι πιάνουν συζήτηση μαζί μου και όλοι μετά τις φράσεις μου έχουν αυτήν την απογοήτευση στο βλέμμα. Δεν τους προσφέρω αυτό που θέλουν να ακούσουν... Αλλά δεν φταίω εγώ! Φταίει αυτό που είμαι! Εκνευρισμένη που δεν με αφήνουν να διαβάσω το βιβλίο μου ανενόχλητη και με έχουν βάλει σε διαδικασία Ζάπινγκ ανθρώπων και συζητήσεων (δεν διαφέρουν τα θέματα και πολύ από τις τηλεοράσεις και με αφήνουν παντελώς αδιάφορη), αποφασίζω να κλείσω το κουμπί του τηλεκοντρόλ της ζωής και να σταματήσω το ανθρώπινο ζάπινγκ διακόπτοντας τον επόμενο ο οποίος σχολίαζε κάτι για τις γάμπες μου, δεν άκουγα ακριβώς τι, λέγοντας του «Συγνώμη αλλά αυτήν την στιγμή θέλω να διαβάσω.». Τσαντίζεται αυτός και σηκώνεται και φεύγει.

Κλείνω μάτια και αυτιά, πατάω το κουμπί off, και συνεχίζω να διαβάζω ευτυχισμένη το βιβλίο μου. Ναι, γυμνάζομαι γιατί μου αρέσει η γυμναστική, ναι, διαβάζω γιατί μου αρέσει το διάβασμα... Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πίσω από αυτό. Και ναι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν είμαι η τρελή του γυμναστηρίου, της γειτονιάς, της πολυκατοικίας, της πλατείας...

Η ζωή μου είναι ένα Ζάπινγκ από μόνη της και δεν έχω ανάγκη από υποκατάστατα για να νιώσω την ένταση των εναλλαγών. Με προστατεύω από όλη αυτήν την παράνοια και όλοι γύρω μου με αντιμετωπίζουν σαν παρανοϊκή... αλλά δεν με νοιάζει.
Προτιμάω να έχω εγώ το τηλεκοντρόλ της ζωής μου και προτιμάω να κάνω Ζάπινγκ ευτυχίας και να μην μπορώ να διαλέξω αν θα περάσω το απόγευμα με μια όμορφη συζήτηση με την αδερφή μου ή βλέποντας μια ωραία ταινία και πάλι με την αδερφή μου! Προτιμάω να περπατάω τα πρωινά με μια φίλη μου ή να καταγράφω τις ιδέες μου για κάποιο μελλοντικό βιβλίο ή κάποια μελλοντική παράσταση. Προτιμάω να βγαίνω ραντεβού με κάποιον που μου αρέσει από το να μένω σε μια σχέση με κάποιον που δεν μου αρέσει. Προτιμάω να δοκιμάζω από το να μην δοκιμάζω. Προτιμάω να είμαι εγώ από το να είμαι κάποιος άλλος. Προτιμάω να βλέπω κινηματογράφο από το να βλέπω τηλεόραση. Εκεί τουλάχιστον έχω την ελπίδα να δω πιο αλήθινες καταστάσεις!

Προτιμάω να αγαπάω τον εαυτό μου όπως είναι, να μου αρέσει το σώμα μου, να κάνω τέχνη με τον τρόπο που θέλω εγω να κάνω τέχνη, προτιμάω αν είμαι δήθεν να μην γίνω διάσημη και αν γίνω διάσημη να μην είμαι δήθεν, προτιμάω την μη τέλεια ζωή μου από τις και καλά τέλειες ζωές των γιαουρτιών, προτιμάω την αληθινή ζωή από τις ψεύτικες ειδήσεις, προτιμάω τα βίντεο κλιπ που έχουν μια κάποια στοιχειώδη σκηνοθεσία και μια κάποια αισθητική! Προτιμάω την ζωή που έχει αισθητική και που την σκηνοθετώ όπως εγώ θέλω!

Προτιμάω τα 7 κανάλια της ζωής μου να παίζουν ένα ποιοτικό πρόγραμμα από το να παίζουν 7 διαφορετικά παράλληλα πρoγράμματα που είναι όλα για τα σκουπίδια.

Μία καλή σχέση δεν συγκρίνεται με 7 χάλια σχέσεις. Ένας καλός φίλος δεν συγκρίνεται με 7 φίλους-εχθρούς.

Αν καταφέρω να παίξω παράλληλα 2-3 προγράμματα ποιοτικά πανηγυρίζω και αν καταφέρω 7 ή παραπάνω θεωρώ ότι είναι άθλος!

Για την ώρα λέω στον εαυτό μου... Λίγα και καλά... Κάνω Ζάπινγκ ευτυχίας γνωρίζοντας όμως πως δεν χρειάζομαι το Ζάπινγκ για να είμαι ευτυχισμένη....