Η κυρία Ελένη.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να δίνουν αγάπη. Είναι φτιαγμένοι για να προσφέρουν καλοσύνη χωρίς να ζητάνε τίποτα παραπάνω. Είναι από την φύση τους καλοί και ευγενικοί. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει συμφέρον ή εγωισμός. Δεν γνωρίζουν πώς χρησιμοποιείται η αγένεια. Δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζήλια. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο καλοί που οι γύρω άνθρωποι δεν τους αντέχουν. Τόση καλοσύνη φέρνει σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Τους φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που είναι, τους προκαλεί αμηχανία, τους κάνει να αισθάνονται υπεύθυνοι για ένα μέρος της ασχήμιας του κόσμου. Νιώθουν χάλια και το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται χάλια... και να αγνοούνε ή να περιφρονούνε τέτοιες ανθρώπινες υπάρξεις...

Υπάρχουν άνθρωποι που τα χέρια τους είναι φτιαγμένα για να αγκαλιάζουν, μόνο για να αγκαλιάζουν. Τους φαίνεται αδύνατο να μην αγκαλιάζουν. Τους φαίνεται απαράδεκτο να χτυπήσουν άλλον άνθρωπο. Δεν γνωρίζουν τι θα πει κακοποίηση ή κακομεταχείριση. Τα χέρια τους είναι όπως είναι και οι ίδιοι. Καλά και ευγενικά. Οι κινήσεις τους είναι ήρεμες και όμορφες. Με σεβασμό προς τους ανθρώπους και προς την ίδια την ζωή.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να αγαπούν και να αγκαλιάζουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η κυρία Ελένη.

Η κυρία Ελένη είχε ένα συγκεκριμένο ταλέντο: Ήξερε να αγκαλιάζει.

Αν δεν έχεις αγκαλιαστεί από την κυρία Ελένη είναι πολύ πιθανό να μην ξέρεις τι σημαίνει αγκαλιά.

Η κυρία Ελένη γεννήθηκε για να γίνει μητέρα και αφιέρωσε την ζωή της, όπως κάνουν και οι περισσότεροι άνθρωποι, στο να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα. Σπουδαία πράγματα. Σπούδασε, έμαθε να μιλάει 4 γλώσσες, δούλεψε. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε μόνη της. Ήταν έξυπνη και μορφωμένη και έζησε μια γεμάτη ζωή. Αλλά η ζωή δεν της έδωσε το μόνο σίγουρο πράγμα που θα έπρεπε να της δώσει.

Θα μου πείτε... στην ζωή τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κι εγώ θα κουνήσω το κεφάλι και θα συμφωνήσω. Ναι, τίποτα δεν είναι σίγουρο στην ζωή. Παρόλα αυτά, αυτό δεν με παρηγορεί και δεν με σταματάει από το να στενοχωριέμαι όταν νιώθω πως κάποιος έκανε πάρα πάρα πάρα πολλά όμορφα πράγματα στην ζωή του εκτός από ένα πράγμα που ήταν αυτό που ήθελε πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα. Βέβαια, στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο αν κάποιος δεν καταφέρει καν να κάνει πάρα πάρα πολλά όμορφα και κάνει μόνο πάρα πολλά όμορφα ή απλά πολλά όμορφα ή απλά λίγα όμορφα ή, ακόμα χειρότερα, αν δεν κάνει τίποτα απολύτως ή, ακόμα χειρότερα και από το χειρότερα, αν κάνει άσχημα πράγματα ή αν κάνει πολλά άσχημα πράγματα κτλ κτλ.

Ναι, τουλάχιστον η κυρία Ελένη γέμισε την ζωή της με ένα σωρό όμορφα πράγματα, με πολύτιμες γνώσεις και με αναντικατάστατες εμπειρίες... Αλλά δεν έκανε ποτέ της οικογένεια και παιδιά. Και κανένας δεν ξέρει πως είναι να ζεις μόνος σου 75 ή 80 χρόνια. Κανένας δεν ξέρει πόσο πονάει μια σειρά από τόσες «αποτυχημένες» σχέσεις. Κανένας δεν ξέρει πόσες προσπάθειες έκανε η κυρία Ελένη όταν ήταν 20 ή 30 ή 40 χρονών. Κανένας δεν ξέρει τι ονειρευόταν όταν ακόμα ήταν η μικρή Ελενίτσα ή η ενήλικη Ελένη. Πόσες φορές ευχήθηκε να βρει κάποιον, να υπάρξει κάποιος για αυτήν. Κανένας δεν ξέρει πόση ανάγκη είχε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και κανένας δεν ξέρει πότε ήρθε εκείνο το σημείο που η κυρία Ελένη κατάλαβε πως «Αυτό ήταν.». Πως δεν υπήρχε συνέχεια πια. Πότε σταμάτησε να ελπίζει για το ότι θα βρει τον άνθρωπο της, πότε κατάλαβε ότι θα ζήσει μόνη της και πόσο της κόστισε αυτή η μοναξιά. Κανένας δεν ξέρει. Μόνο εκείνη το ήξερε. Και εκείνη ακόμα κι αν ζούσε σήμερα δεν θα μπορούσε να το μοιραστεί μαζί μας. Γιατί αυτό είναι κάτι που κάποιος άνθρωπος το κουβαλάει χωρίς να είναι απαραίτητο να μπορεί να το περιγράψει ή να το μοιραστεί.

Ναι, η κυρία Ελένη γεννήθηκε και έζησε μόνη της.

Και είναι τόσο κρίμα... Η κυρία Ελένη ήταν γεννημένη για να γίνει μητέρα. Είχε τόση αγάπη μέσα της που περίσσευε για όλο τον κόσμο. Θα μου πείτε όλες οι γυναίκες είναι γεννημένες για να γίνουν μητέρες. Και θα σας απαντήσω πως κάνετε λάθος. Δεν έχουμε φτιαχτεί όλοι για τα ίδια πράγματα και δεν είναι απαραίτητο επειδή μια γυναίκα είναι απλά γυναίκα να είναι και γεννημένη για να γίνει μητέρα. Οργανικά ναι. Όλες οι γυναίκες για να ολοκληρωθούν πρέπει να γίνουν μητέρες. Αλλά η ζωή έχει αποδείξει πως υπάρχουν «καλές» μητέρες και «κακές» μητέρες. Είσαι τυχερός αν πέσεις στις πρώτες και άτυχος αν πέσεις στις δεύτερες. Η κυρία Ελένη έπρεπε να έχει παιδιά. Ήταν αδικία να μην έχει.

Θα μου πείτε... στην ζωή τίποτα δεν είναι δίκαιο. Κι εγώ θα κουνήσω το κεφάλι και θα συμφωνήσω. Ναι, τίποτα δεν είναι δίκαιο στην ζωή. Παρόλα αυτά, αυτό δεν με παρηγορεί και δεν με σταματάει από το να στενοχωριέμαι όταν βρίσκομαι απέναντι σε μια πολύ πολύ πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια πολύ πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια μεγάλη αδικία ή σε μια μικρή αδικία ή σε μια μικροσκοπική αδικία ή απλά απλά απλά σε μια αδικία...

Η κυρία Ελένη ήταν φτιαγμένη για να αγκαλιάζει. Δεν μιλάμε για κάποια πρόχειρη γρήγορη αγκαλιά. Δεν μιλάμε για μια αγκαλιά χωρίς συναίσθημα. Δεν μιλάμε για μια αγκαλιά υποχρεωτική. Ούτε για μια αγκαλιά παρηγοριάς. Μιλάμε για μια ουσιαστική, δυναμική, αγκαλιά. Που σε γεμίζει με ενέργεια. Και κυρίως, που σε γεμίζει αγάπη για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί βλέπετε... το να αγκαλιάζεις είναι τέχνη. Και όπως μου είπε και η ίδια η κυρία Ελένη κάποτε «Η αγκαλιά είναι ζήτημα χεριών».

Η κυρία Ελένη ήρθε στην γειτονιά αφού γεννήθηκα. Για την ακρίβεια, ήρθε αρκετά χρόνια μετά. Ή μουν κοριτσάκι όταν εκείνη μετακόμισε απέναντί μας. Την θυμάμαι σαν παιδί και σαν έφηβη. Σαν γυναίκα, δυστυχώς, δεν πρόλαβα να την γνωρίσω...

Η κυρία Ελένη μου πρόσφερε ένα πολύτιμο δώρο ζωής. Μου έδωσε αγάπη. Και εγώ μαζί με την αδερφή μου της πρόσφεραμε ένα άλλο εξίσσου πολύτιμο δώρο της ζωής. Της δώσαμε συντροφιά στην μοναξιά της. Εκείνη μας είχε σαν παιδιά της και εμείς την είχαμε σαν γιαγιά ή ίσως ακόμα και σαν μητέρα...

Η κυρία Ελένη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Έγινε φίλη μας. Πώς γίνεται μια κυρία γύρω στα 75-80 να γίνεται πραγματική φίλη με δύο κοριτσάκια, το ένα γύρω στα 10 και το άλλο γύρω στα 4; Δεν ξέρω... αλλά πιστεύω πως το μυστικό κρύβεται στο ότι ήξερε να αγκαλιάζει με αγάπη. Και τα παιδιά λένε πάντα «Ναι» στην αγάπη.
Νομίζω ότι υπήρχε κάποια μαγική δύναμη στην αγκαλιά της κυρίας Ελένης που σε έκανε να ξεχνάς όλα τα προβλήματα. Έδιωχνε κάθε παιδική ανησυχία και μαλάκωνε κάθε πόνο. Και η αγκαλιά της παρέμενε ένα σταθερό και σίγουρο σημείο, ό,τι κι αν συνέβαινε. Ήταν εκεί για εμάς.

Εγώ άλλαζα.
Η κυρία Ελένη δεν άλλαζε.
Εγώ άλλαζα.
Η αγκαλιά της κυρίας Ελένης δεν άλλαζε.

Η κυρία Ελένη ήταν πάντα με το χαμόγελο. Και πώς να μην ήταν... Ήταν χαρούμενη γιατί επιτέλους είχε βρει μια οικογένεια. Την δική της οικογένεια. Γίναμε η οικογένεια της και έγινε η οικογένεια μας. Και είναι ωραίο να έχεις οικογένεια...

Η κυρία Ελένη έφυγε πριν πολλά πολλά χρόνια. Πριν φύγει, είδα την πιο απάνθρωπη συμπεριφορά γύρω της. Από άτομα που ήταν υποτίθεται η πραγματική της οικογένεια. Σαν τα κοράκια που τριγυρίζουν πετώντας σε κύκλους πάνω από έναν εξαντλημένο άνθρωπο που περπατάει στην έρημο έτοιμος να σωριαστεί, οι άνθρωποι τριγυρίζαν γύρω από το σπίτι της και «λιγουρεύονταν» τα λιγοστά πράγματά της. Αδειάσαν το σπίτι της ενώ εκείνη ήταν ακόμα στο νοσοκομείο πριν καν αφήσει την τελευταία της πνοή. Κατάλαβα τότε την διαφορά του να είσαι οικογένεια στα χαρτιά και οικογένεια στην καρδιά. Εγώ δεν είχα κανένα νομικό δικαίωμα να προστατεύσω τα αντικείμενα της κυρίας Ελένης. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να πάω στο σπίτι της αφού είχαν πάρει όλα τα αντικείμενα αξίας και να μαζέψω μέσα από τα ανακατεμένα πράγματά της (δεν είχαν καν την αξιοπρέπεια να συμπεριφερθούν με σεβασμό και τα είχαν ανακατέψει όλα) τα πεταμένα διπλώματα της (τα χαρτιά της δεν είχαν καμία αξία για τους συγγενείς), τα πεταμένα άπειρα βιβλία, και εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Ναι, η κυρία Ελένη γεννήθηκε, έζησε και πέθανε μόνη της.

Δεν ήμουν εκεί. Ούτε εγώ ούτε η αδερφή μου. Στο νοσοκομείο πήγα ελάχιστες φορές. Και στην κηδεία της, μου στέρησαν την δυνατότητα να πάω. Μην με ρωτήσετε πώς και πού και γιατί. Δεν έχει νόημα. Φαντάζομαι πως η δικαιολογία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο «είσαι πολύ μικρή» και στο, και καλά, «σε προστατεύουμε από το να μην πληγωθείς». Στην κηδεία της ήταν όλοι εκείνοι που της έκαναν το σπίτι άνω κάτω... αλλά δεν ήμουν εγώ.

Βρίσκει πολλούς τρόπους καμιά φορά η ζωή να μας πονέσει.
Ο θάνατος ένος κοντινού προσώπου είναι ένας από αυτούς.

Αλλά όσο κι αν πόνεσε η συνέχεια της ιστορίας, όσο κι αν πόνεσε το να ζω χωρίς την κυρία Ελένη, χωρίς την αγκαλιά της, χωρίς την αγάπη της, ξέρω πως ο πόνος μου δεν έμοιασε ούτε στο ελάχιστο στον μόνιμο πόνο που είχε η ίδια η κυρία Ελένη επειδή δεν έγινε μητέρα... Έχει πολλές διαφορετικές μορφές αυτός ο άτιμος ο πόνος...

Είναι σκληρό να σου στερούν το ταλέντο σου. Η κυρία Ελένη δεν έγινε μητέρα.
Είναι σκληρό να σου στερούν έναν άνθρωπο. Η κυρία Ελένη δεν υπάρχει πια.

Τώρα η κυρία Ελένη έμεινε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς ζωή...
Τώρα εμείς μείναμε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς κυρία Ελένη...