Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Οκτώβριος)


24.10.2017 Τρίτη

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα γενέθλιά μου,
θέλω να σας μιλήσω μέσα από την καρδιά μου,
δεν θα προλάβω και πολύ τώρα να τα γιορτάσω,
γιατί θα τρέχω απ’ το πρωί πράγματα να προφτάσω,
θα έχω, όμως, για παρέα σε αυτό το τρέξιμό μου,
πέρα από τον γνωστό, τον κλασικό, χαοτικό εαυτό μου,
και τις δικές σας τις ευχές που γράφετε εδώ,
και, εκ των προτέρων, για αυτές πολύ Ευχαριστώ.
Θα τις διαβάσω όλες και σε όλες θα απαντήσω,
ακόμα και αν χρειαστεί να το καθυστερήσω.
Μες τις επόμενες τις μέρες θα σβήσω τα κεράκια,
θα φάω και κάνα γλυκό, θα λάβω και δωράκια,
κάπου ανάμεσα σε αυτά θα βγω να περπατήσω,
και μέσα απ’ το περπάτημα θα νιώσω και θα ζἠσω.
Δεν έχω πια απ’ την ζωή τίποτα να ζητήσω,
Ό,τι έχω ανάγκη θα ήθελα να το δημιουργήσω.
Δεν το περίμενα ποτέ να φτάσω ως εδώ,
μέχρι αυτό το 37 το τόσο ισχύρο.
Πότε δεν πήρα δεδομένη την ζωή,
Δύσκολα δίνεται μα εύκολα μπορεί να χαθεί.
Το πιο όμορφο, λοιπόν, με αυτό το «μεγαλώνω»,
είναι πως είμαι ζωντανή και υπάρχω και βιώνω.
Για αυτό και κάθε αναπνοή μου πρέπει να την τιμήσω,
Για αυτό κι οφείλω την ζωή μου γενναία να την ζήσω.