Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Οκτώβριος)


04.10.2017 Τετάρτη

Σε είκοσι μέρες γίνομαι τριάντα επτά,
δεν είναι λίγα χρόνια μα δεν είναι πολλά,
Εξάλλου, όλα αυτά είναι κάπως σχετικά,
οι ηλικίες, οι αριθμοί και όλα τα λοιπά,
ποτέ δεν είχα θέμα να πω το πόσο είμαι,
να δω τα χρόνια που έφυγαν, να πω στον χρόνο «μείνε».
Καμία ανάγκη κάτι για να το ξαναζήσω,
Καμία ανάγκη πίσω τον χρόνο να γυρίσω.
Αν φτάσω βέβαια κάπου μέχρι τα εκατό,
και αισθάνομαι την κούραση να είναι πια εδώ,
αν φτάσω κάπως, κάποτε να μην μπορώ να κινηθώ,
Δεν ξέρω τότε, ίσως, να θέλω πίσω να ξαναβρεθώ.
Μα για την ώρα κάθε χρόνος που ήρθε στην ζωή μου,
Ήταν αυτό που ήταν, ήταν στιγμή δική μου,
Κάθε κερί που υπάρχει επάνω στο γλυκό,
Εμπεριέχει μέσα του ό,τι καλό κι ό,τι κακό.
Κι όταν σβήνω τα κεριά δεν κάνω πια ευχή,
που περιμένω μόνη της να πραγματοποιηθεί.
Ούτε περιμένω από την ζωή κάτι να μου προσφέρει
Να το κοιτάξω για να πω «Κοίτα τι μου έχει φέρει!».
Δεν μου οφείλει η ζωή να είναι καλή μαζί μου,
ήτανε δύσκολη εξάλλου από την πρώτη αρχή μου.
Τώρα είναι όλα διαφορετικά, τώρα είναι όλα αλλιώς,
Τώρα τα άλλαξε όλα ετούτος ο καιρός.
Ο άνεμος που φύσηξε πάνω στο παρελθόν
Και έδιωξε όλα αυτά που πνίγαν το παρόν.
Ένα γλυκό δίνει γεύση, ένα κερί δίνει φως,
Και ο χρόνος που περνάει ψάχνει όλα τα «πώς».
Γιατί είναι αυτό νομίζω που έχει σημασία,
Να αναζητάμε τρόπους που δίνουν ευτυχία.
Τώρα είμαι καλά με τα απλά, με αυτά τα λίγα, τα γνωστά,
Ένα φιλί, μια αγκαλιά, κι ό,τι μου δίνει ζεστασιά.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη μες στο δωματιό μου,
Μπορώ να είμαι καλά μόνο με τον εαυτό μου.
Νομίζω δεν ζητάω πολλά, μόνο δημιουργία,
Και στο μυαλό να υπάρχει απέραντη ησυχία.
Αγάπη, έρωτα, υγεία, αυτή είναι η λίστα μου η μικρή,
Μα ακόμα πια κι αυτά δεν τα ζητάω απ΄ την ζωή.
Και την ημέρα γενεθλίων πάντα την γιορτάζω,
έτσι όπως μόνο θέλω εγώ κι αυτό δεν το αλλάζω.
Βλέπεις μαθαίνεις με τον χρόνο να σέβεσαι ό, τι θες,
κι αν έχεις κάτι ανάγκη, έτσι απλά το λες.
Τριαντά επτά χρόνια πάνω σε αυτήν την γη,
Κι αλήθεια είναι, αισθάνομαι ακόμα πια παιδί.
Κάποια σκέψεις έχουν αλλάξει, μα κάποια όνειρα κοινά,
Κι αυτά που με κάνουν Άνθρωπο είναι τα παιδικά.
Όσα επιβίωσαν από ένα μεγάλωμα σε έναν κόσμο τρελό,
Όσα κατάφεραν να προστατεύσουν ό, τι ήμουν εγώ.
Και χρειάστηκε απέραντη προσπάθεια για αυτήν την προστασία
Να βρεις τρόπο να σωθείς απ΄ την υποκρισία.
Μα τώρα είμαι πια εδώ και είμαι μεγαλωμένη
Χωρίς να έχω φτάσει ακόμα να είμαι γερασμένη.
Υπάρχει χρόνος για να ζήσω όσα επιθυμὠ,
αρκεί να μην μου βάλω εμπόδια στον δρόμο που θα δω.
Σε αυτόν τον δρόμο που σχεδίασα όλα αυτά τα χρόνια,
Όπου οι αξίες και τα όνειρα μένουν για πάντα αιώνια.
Κι εκεί σε αυτόν τον δρόμο δεν υπάρχουν ηλικίες,
Μα μόνο ζωντανές, απλές, επιθυμίες.
Ό,τι αγαπάω είναι εδώ, σε ετούτο το σημείο,
που δεν υπάρχει ζέστη, που δεν υπάρχει κρύο.
Δεν περιμένω την στροφή, αν είμαι στην ευθεία,
Δεν περιμένω να φανεί μια κάποια επιτυχία.
Τι περιμένω; Τίποτα. Όχι από άλλους, όχι από αλλού.
Δεν περιμένω πουθενά, δεν περιμένω ούτε παντού.
Κι αν τα κεριά φωτίζουν, τα άναψες εσύ,
Δεν σου τα άναψε άλλος, ούτε καν η ίδια η ζωή.