Ένας από τους ανθρώπους μου με ρώτησε... αν έχω κάτι που περιμένω στην ζωή μου, αυτήν την στιγμή. Αν έχω κάτι που ανυπομονώ, για παράδειγμα, ένα ταξίδι... Δικό του, το συγκεκριμένο παράδειγμα... Αν έχω κάτι που σκέφτομαι να έρθει εκείνη η ημέρα για να γίνει... Πώς σκεφτόμαστε πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο... ή πότε θα έρθουν τα γενέθλιά μας ή πότε θα έρθει εκείνη η ημέρα που το οτιδήποτε... που θα πας εκείνη την εκδρομή που κανόνισες ή που θα κάνεις εκείνη την έξοδο που οργάνωσες... που θα γίνει μια συνάντηση... που θα γίνει κάτι... όμορφο για εσένα... μια παράσταση, μια συναυλία, ένα σινεμά, ένα πλανητάριο... κάτι, κάτι, οτιδήποτε... Σκέφτηκα για λίγο την ερώτηση... και συνειδητοποίησα... πως πια... τίποτα δεν περιμένω... Δεν υπάρχει τίποτα που να περιμένω να έρθει... Ίσως είναι που περίμενα πολύ στην ζωή μου... Όλο περίμενα... Όλο ευχόμουν... Όλο κυνηγούσα για αυτό που περίμενα... Κι όλο δεν γινόταν αυτό που ευχόμουν... Όλο προσπαθούσα για να έρθει αυτό που περίμενα... κι όλο δεν ερχόταν... Όλο περίμενα... Έναν άνθρωπο... Μια συνεργασία... Έναν έρωτα... Μια αγάπη... Ένα γεγονός... Μια κατάσταση... Ένα συναίσθημα... Μια σκέψη... Ένα δημιούργημα... Μια έμπνευση... Όλο περίμενα... ένα επιθυμητό αποτέλεσμα... μια γλυκιά ανταμοιβή... Κι όλο δεν ερχόταν... Όλο περίμενα κάτι, οτιδήποτε... Κι όλο δεν ερχόταν τίποτα, οτιδήποτε... Και έτσι απλά σταμάτησα να περιμένω... Και έτσι απλά σταμάτησα και να απογοητεύομαι... Γιατί όταν δεν περιμένεις κάτι, δεν απογοητεύεσαι κι επειδή δεν έρχεται... Όλο περίμενα να ανοίξει μια αυλαία... μα δεν άνοιγε... να αρχίσει μια παράσταση... μα δεν άρχιζε... να ειπωθεί ένα κείμενο... που δεν ειπωνόταν... να κινηθεί μια επικοινωνία... που δεν κινούνταν... Όλο προσπαθούσα να κουνήσω, τα ακίνητα... να ταρακουνήσω, τα σταθερά... Μα τίποτα απλά δεν συνέβαινε... ανεξάρτητα από τις προσπάθειές μου... Σκέφτηκα την ερώτηση του και του απάντησα αυτό που συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή... Τώρα πια δεν περιμένω τα μεγάλα, δεν ανυπομονώ για αυτά... περιμένω και ανυπομονώ, καμιά φορά, ίσως, για κάποια μικρά... Για εκείνο το πολύτιμο ήσυχο μισάωρο το καθημερινό με τον εαυτό μου... Για εκείνο το ζεστό πρωινό ρόφημα... Για εκείνο το χιλιογραμμένο μουτζουρωμένο τετράδιο... Για εκείνες τις στιγμές που είμαι μόνο εγώ με εμένα... Μόνο αυτά περιμένω... Μόνο για αυτά ανυπομονώ... Και είναι και τα μόνα που συμβαίνουν... Δεν τα περιμένω χωρίς να έρχονται... αλλά έρχονται... καθημερινά... Περιμένω πότε θα περπατήσω... γιατί αυτή η ώρα του περπατήματος είναι ιερή... Περιμένω πότε θα ακούσω μουσική... γιατί αυτή η ώρα της μουσικής είναι θεϊκή... Δεν έχω ανάγκη άλλα μέρη για να είμαι καλά... Δεν έχω ανάγκη άλλους ανθρώπους για να έχω λίγη ησυχία μέσα μου... Δεν έχω ανάγκη από κάτι να ανυπομονώ για να κρατηθώ από αυτό... Έχω κάποια όνειρα... αλλά δεν τα περιμένω... αν είναι κάτι να γίνει, φαντάζομαι θα γίνει... κι αν δεν γίνει, δεν θα γίνει... Ξέρω πως αρκετά πράγματα δεν ορίζονται από εμένα... κι έτσι... κάνω απλά ό,τι μπορώ... Περιμένω τα ήσυχα, τα απλά και τα όμορφα... Αυτά με γεμίζουν... Αυτά με ηρεμούν... Κι αυτά έρχονται... και δεν με απογοητεύουν... Και όσο για τα μεγάλα; Ίσως πολλά μικρά να φτιάχνουν κάτι μεγάλο... Ίσως όλες αυτές οι μικρές στιγμές μου να φτιάχνουν όλη μου την ζωή... Κι αυτό... πια... μου είναι αρκετό...
Είναι ένας απίστευτος συνδυασμός απόλυτου μηδενισμού και υψηλής συνειδητοποίησης. Ίσως αυτό με κάνει να είμαι, ταυτόχρονα, τόσο αισιόδοξη και τόσο απαισιόδοξη μαζί.
Δεν περιμένω ένα καλύτερο μέλλον. Περιμένω ένα καλύτερο παρόν.
Δεν περιμένω κάτι αόρατο. Περιμένω κάτι ορατό.
Δεν περιμένο κάτι σύνθετο. Περιμένω κάτι απλό.
Δεν περιμένω τίποτα από τους άλλους. Περιμένω κάποια πράγματα από εμένα.
Δεν περιμένω πολύ. Περιμένω λίγο. Για αυτά που έρχονται κι όχι για αυτά που δεν έρχονται.
Κι έτσι οι αναμονές γίνονται αναπνοές...
No comments:
Post a Comment