Τους είδα...

Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Εσύ τους είδες; Εκείνους που έσπρωχναν για να προχωρήσουν; Εκείνους που πέρασαν δίπλα και από εσένα... Στεκόσουν ακριβώς μπροστά μου... Σε έσπρωξαν κι εσένα, παραπάτησες, σχεδόν έπεσες... Πήραν την θέση σου... κι έπειτα του πιο μπροστά σου... κι έπειτα του πιο μπροστά σου... Ξέρεις ποιους λέω... Εκείνους που φωνάζαν γκρινιάζοντας... Εκείνοι ήταν που έπαιρναν την σειρά, εκείνοι και που διαμαρτύρονταν... Γνωστό κι αυτό το σύνδρομο, ο θύτης να αισθάνεται και σαν θύμα... Αυτός που δημιουργεί το άδικο, να υποστηρίζει και πως είναι ο ίδιος που αδικείται... Τους είδα... Ήταν αυτοί που ενώ χωρίς βοήθεια δεν θα είχαν φτάσει εκεί που έφτασαν, οι ίδιοι δεν πρόσφεραν ποτέ την βοήθειά τους... Που όλα ορίζονται στην ζωή τους... σαν αντάλλαγμα... Αν σου δώσω αυτό, θα πρέπει να μου δώσεις εκείνο. Ποτέ δεν δίνουν κάτι, χωρίς να ζητήσουν κάτι. Ποτέ δεν προσφέρουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Τους είδες κι εσύ... Είδες κι εμένα όταν με έσπρωξαν... εγώ έπεσα... δεν μίλησες, σκέφτηκες να μιλήσεις... Δεν με βοήθησες να σηκωθώ, σκέφτηκες να με βοηθήσεις να σηκωθώ... Δεν έκανες τίποτα... Εσύ πιστεύεις ότι δεν έκανες επειδή δεν πρόλαβες να κάνεις... Εγώ πιστεύω ότι δεν έκανες επειδή δεν τόλμησες να κάνεις... Στεκόμουν, ακριβώς, πίσω σου, όταν με έσπρωξαν... και με άφησες να είμαι εκεί πεσμένη... μέχρι που σε έσπρωξαν κι εσένα... μέχρι που πήγες να πέσεις... μέχρι που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας ξανά... μέχρι που επαναπροσδιόρισες αυτό το «δεν πρόλαβες» σε «δεν τόλμησες» όταν ούτε εσένα σε βοήθησαν οι γύρω σου και οι μπροστά σου... Τους είδα να προχωράνε και να προχωράνε και να προχωράνε... με κύριο «πιστεύω» τους, την υποτίμηση όλων των άλλων άνθρωπων... Εκείνοι είναι ανώτεροι όλων... Πάντα και παντού... Η δική τους ζωή είναι πάντα πιο σημαντική από των άλλων... Τα δικά τους προβλήματα πιο μεγάλα από όλων των άλλων... Μόνο εκείνοι έχουν σημασία... Μόνο εκείνη έχουν αξία... Μόνο εκείνοι... Παίρνουν τα αντικείμενα των άλλων στο πέρασμά τους... αντικείμενα που δεν τα χρειάζονται... μα που τα θέλουν απλά για να τα θέλουν... Παίρνουν την αξιοπρέπεια των άλλων... απλά περνώντας δίπλα τους... με μία κινήση τους ή μία φράση τους... Α! Πώς τους είδα να μιλάνε και πώς τους είδα να συμπεριφέρονται στο πέρασμα του χρόνου! Δεν μπορείς να φανταστείς! Ή μάλλον... μπορείς. Τους είδες, τους άκουσες... κι εσύ. Καμιά φορά, ξεχνάω πως ήσουν κι εσύ εκεί μαζί μου... γιατί εσύ δεν μίλησες ποτέ... εγώ όχι μόνο προσπάθησα να μιλήσω μα μίλησα κιόλας... κι ας μην είχε κανένα αποτέλεσμα... Τους είδα να προχωράνε και όσο πιο πολύ υποτιμούσαν τους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι τους ανέβαζαν ψηλά... Μην με ρωτάς πώς γίνεται... γίνεται... κι αυτό γνωστό σύνδρομο... Όσο πιο πολύ δεν συμπεριφέρονταν σωστά, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι τους θεωρούσαν ανώτερους επιβεβαιώνοντας τους! Ω! Αυτό ήταν το χειρότερο. Το να βλέπεις τους ανθρώπους να τους επιβεβαιώνουν κιόλας! Να τους υποστηρίζουν, να τους στηρίζουν! Ξέρεις ποιοι άνθρωποι τους υποστήριζαν και τους στήριζαν; Οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν πεσμένοι κάτω επειδή εκείνοι τους είχαν ρίξει, εκείνοι που τώρα τους αποθέωναν! Τους έκαναν πιο ισχυρούς. Τους έκαναν πιο δυνατούς. Τους είδα να προχωράνε κι άλλο κι άλλο στην σειρά... Όχι με τίμιους τρόπους αλλά με άτιμους... Καμία αίσθηση δικαιοσύνης... Καμία ανάγκη ανθρωπιάς... Καμία προσπάθεια να ενδιαφερθούν για κάτι, οτιδήποτε... Και κανένας, ποτέ, να μην τους λέει τίποτα... για τα όρια που προσπερνάνε, για τις αξίες που καταπάτανε. Και να τα χρήματα μετά... Και να η εξουσία... Δηλαδή σε αυτούς τους ανθρώπους... να δίνονται τα χρήματα... σε αυτούς και η εξουσία... Και να και το δίδαγμα, αυτό είναι το χειρότερο, καταραμένο δίδαγμα, προς τους άλλους ανθρώπους... Αν θέλετε χρήματα... αν θέλετε εξουσία... αν θέλετε δύναμη... αν θέλετε επιτυχία... Να! Γίνετε έτσι! Γίνεται έτσι! Αν θέλετε να προχωρήσετε... ορίστε ο δρόμος και ο τρόπος. Αρκεί να τους σπρώξετε όλους μπροστά σας... Αν τους πατήσετε... ακόμα καλύτερα... θα πάτε και πιο ψηλά... όχι μόνο πιο μπροστά... αλλά και πιο ψηλά! Πιο ψηλά... ακόμα πιο ψηλά! Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... πιο ψηλά... πιο μπροστά... προς όλες τις κατευθύνσεις... πατώντας ανθρώπους... κι άλλους κι άλλους κι άλλους... Καμία ενοχή... Καμία τύψη... Πώς κοιμούνται το βράδυ; Τους ρωτάνε οι επαναστάτες... Μια χαρά κοιμούνται το βράδυ... Τίποτα δεν καταλαβαίνουν... Εμείς δεν κοιμόμαστε καλά... Εκείνοι μια χαρά κοιμούνται... Τα μάτια τους ποτέ δεν είναι άυπνα... Με αδιάφορο βλέμμα; Μπορεί. Με ουδέτερο βλέμμα; Μπορεί. Αλλά χώρις ύπνο; Ποτέ... Τους είδα σε κάθε τους βήμα... Τους είδα σε κάθε τους κίνηση... Κι είδα πώς συνέχιζαν να τους αφήνουν να είναι έτσι... πώς τους διαμόρφωναν... πώς τους ενίσχυαν... Ποτέ κανείς δεν μπήκε μπροστά τους. Ποτέ κανείς δεν τους σταμάτησε. Αν θέλετε να έχετε χρήματα... Δεν θέλω να έχω πολλά χρήματα... τόσα ώστε να ζήσω! Αν θέλετε να έχετε εξουσία... Δεν θέλω να έχω πολλή εξουσία... θέλω πολλή δημιουργία... Θέλω να με αφήσετε να υπάρξω σε αυτήν την παράνοια που επικρατεί γύρω μας... Μα δεν υπάρχουν θέσεις για εσένα... Γιατί εσύ δεν σπρώχνεις. Ποτέ δεν θα υπάρξουν. Γιατί εσύ δεν πατάς τους άλλους γύρω σου. Ποτέ δεν θα υπάρξουν. Γιατί εσύ ενδιαφέρεσαι. Δεν θέλω να πάω μπροστά. Δεν θέλω να πάω ψηλά. Θέλω να μείνω εδώ που είμαι. Μπορώ ακόμα και σε αυτό το σημείο μου να εξελιχθώ. Αρκεί να μην με σπρώχνουν άλλοι για να περάσουν. Αρκεί να μην με πατάνε άλλοι για να με προσπεράσουν. Αρκεί να μην μου παίρνουν τα δικά μου αντικείμενα, αυτά που για εμένα χρειάζονται για την συνέχειά μου, ενώ για εκείνους που τα παίρνουν είναι απλά άλλο ένα κομμάτι στην συλλογή κατάκτησής τους. Αρκεί να μην μου παίρνουν την αξιοπρέπεια. Αλλά δεν με αφήνουν να ζήσω με αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να ζω βλέποντας, γύρω μου, κάτω όλους τους ανθρώπους. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... όρθιοι... με το κεφάλι ψηλά... αδιαφορώντας για ό,τι είναι πίσω τους... Μα είναι αυτό προχώρημα; Σε ρωτάω. Είναι προχώρημα; Και να είναι μπροστά, και να είναι ψηλά, εκείνοι! Εκείνοι που δεν πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο... Εκείνοι που δεν θέλουν τις γυναίκες, εκείνοι που γελοιοποιούν τους ανάπηρους, εκείνοι που το διαφορετικό θέλουν να το κάνουν ίσιο γιατί το θεωρούν στραβό, εκείνοι που το δημιουργικό θέλουν να το κάνουν ίδιο γιατί το θεωρούν περιττό. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι ηθικό είναι ρομαντικό. Νέα μόδα κι αυτή. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι ανθρώπινο είναι αδυναμία. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι αυτονόητο είναι ιδεαλιστικό. Θα μας τρελάνουν, τελείως. Δεν εξηγείται αλλιώς... Αλήθεια... Δεν εξηγείται... Αυτή η μανία τους να θέλουν να μας πείσουν πως μόνο μέσα από την καταπάτηση κάθε δικαιώματος και μόνο με την εξαπάτηση κάθε ανθρώπου... μπορεί να υπάρξει ζωή. Και το συναίσθημα, το θεωρούν αδυναμία. Και το διάβασμα, χάσιμο χρόνου. Και την έξυπνη σκέψη, ελάττωμα. Και την γενναία έμπνευση, πρόβλημα. Θα μας τρελάνουν. Κι αυτό το μήνυμα που περνάει στον κόσμο! Πόσο πονάει! Να βλέπεις τον κόσμο να γκρεμίζεται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό πέρα από το να σηκώνεις και να ξανασηκώνεις τον εαυτό σου. Πόση μοναξιά! Σε αυτόν τον δρόμο! Μα πόσο τυχερός να δει κανείς πως κάποια πράγματα είναι εφικτά να γίνουν ακόμα κι αν δεν καταφέρει να τα κάνει σε τέτοια έκταση ώστε να φτάσει κάποτε κι άλλο ένα μήνυμα στους ανθρώπους... Όχι! Υπάρχει κι άλλος δρόμος! Υπάρχει κι άλλος τρόπος! Μην τους ακούτε! Μην τους αφήνετε να σας σπρώχνουν! Μην αφήνετε να σπρώχνουν και κανέναν γύρω σας! Όχι! Δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι τα πράγματα! Όχι... δεν νομίζω πως είμαι καν επαναστάτης... ένας απλός άνθρωπος είμαι... Όχι... δεν ασχολούμαι με την πολιτική... Όχι... δεν είμαι σε κανένα κόμμα... Όχι... δεν έχω κανένα συμφέρον... Όχι... απλά προσπαθώ με το φτωχό μου το μυαλό... να καταλάβω... Και είναι ολοφάνερο στα μάτια τα δικά μου... Κάτι δεν πάει καλά. Και δεν είναι ανάγκη να μην πηγαίνει καλά... Θα έπρεπε να προσπαθήσουμε για να πάει καλά... ακόμα κι αν δεν το καταφέρουμε. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Και τους είδες κι εσύ... Και δεν έπρεπε να τους έχουμε αφήσει να προχωρήσουν... αλλά ακόμα κι αν τους αφήσαμε... ή ακόμα κι αν δεν καταφέραμε να τους σταματήσουμε... Υπάρχουν κι άλλοι πίσω μας και γύρω μας και μπροστά μας, που φωνάζουν, βρίζουν, σπρώχνουν... κι άλλοι που υποτιμάνε... κι άλλοι που προχωράνε με αυτόν τον τρόπο... Πάμε να σταματήσουμε την αδικία. Πάμε να βοηθήσουμε τους πεσμένους. Πάμε να αντιμετωπίσουμε τους - και καλά - «προχωρημένους».

Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Και δεν ήταν προχώρημα αυτό, φίλε. Δεν ήταν προχώρημα. Ήταν πόλεμος με άλλη ονομασία.