Ά, ρε, μπαμπά... 02

Α, ρε, μπαμπά... με έμαθες να αγωνίζομαι για το σωστό και το δίκαιο. Μα δεν υπάρχει περιθώριο για να σωθεί το σωστό και για να δικαιωθεί το δίκαιο. Κάποτε έδινες τις μάχες σου, κάποτε πήγαινες στις δίκες σου! Μα είναι η αλήθεια! Μέχρι και νομικά κινήθηκες για να διεκδικήσεις αυτά που ήταν δικαιωματικά δικά σου, μα άδικα αποφάσισαν να τα δώσουν σε κάποιον άλλον. Και νίκησες και πήρες αυτά που έπρεπε να σου είχαν δώσει από την αρχή. Και εγώ σε θαύμαζα για αυτά και για άλλα. Εγώ στις μάχες μου, χάνω, μπαμπά, και δεν κερδίζω. Εγώ στις δικές μου δίκες, δεν καταφέρνω να πάρω όσα μου αξίζουν. Βλέπω, στα δικαστήρια της ζωής, τους ένοχους να φεύγουν σαν αθώοι και τους αθώους να δικάζονται και να φυλακίζονται σαν ένοχοι. Και γύρω όλοι να μην μιλάνε... Κανένας να μην μιλάει... Και η φωνή μου δεν ακούγεται, μπαμπά... Αντί να γίνεται πιο δυνατή, κλείνει σιγά σιγά... Γίνεται ψίθυρος. Εξαφανίζεται. Εγώ, μπαμπά, δεν έχω ιδέα πώς να σώσω το σωστό και πώς να δικαιώσω το δίκαιο... Δεν είναι πως δεν προσπαθώ. Μα αυτό δεν είναι αρκετό. Βλέπω το λάθος, σιγά σιγά, να νικάει το σωστό. Βλέπω το δίκαιο, σιγά σιγά, να χάνεται, από το άδικο. Και χάνομαι και εγώ μαζί του, μπαμπά... Χάνομαι χάνοντας... Μα δεν πειράζει... γιατί γνωρίζω... πως το σωστό παραμένει σωστό και πως το δίκαιο παραμένει δίκαιο... Και από εσένα έμαθα να βλέπω τα πράγματα καθαρά ακόμα κι όταν οι άλλοι στα θολώνουν... Κι αυτές τις μάχες που δεν κατέχω... Κι αυτές τις δίκες που δεν αντέχω... προσπαθώ να τις προσπερνάω... Απλά, δεν είμαι σίγουρη, μπαμπά. Για τα σημάδια που σου αφήνουν. Για τα σημάδια που μου αφήνουν. Για τα σημάδια που μου αφήνει... το σωστό που δεν σωζέται και το δίκαιο που δεν δικαιώνεται...