Το ράγισμα και Το σπάσιμο

Θυμάμαι εκείνη την φορά που αποφάσισα να πιω για πρώτη φορά σε μία από τις κούπες μου στις οποίες δεν είχα ξαναπιεί. Πήρα το καυτό νερό, είχα ήδη βάλει το φακελάκι τσάι μέσα στην συγκεκριμένη κούπα, και την στιγμή που το έριξα μέσα στην κούπα... έγινε κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί. Άρχισα να ακούω ένα μικρό ράγισμα να ξεκινάει και να μεγαλώνει και να μεγαλώνει. Πάγωσα στην θέση μου και σκέφτηκα πως αυτή θα ήταν μία στιγμή όπου θα έβλεπα την κούπα να σπάει-σκάει μπροστά στα μάτια μου, έτσι από την μία στιγμή στην άλλη. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο ήχος σταμάτησε και δεν έσπασε. Έβγαλα αμέσως το καυτό νερό, πέταξα και το φακελάκι και δεν την ξαναχρησιμοποίησα ποτέ από τότε, γνωρίζοντας πως την επόμενη φορά που θα έριχνα μέσα της νερό το πιθανότερο θα έσπαγε. Σαν η ζωή της πια να εξαρτάται από μία μικρή κλωστή. Έτσι απλά έτυχε και δεν έφτασε στο τελικό της όριο. Λίγο ακόμα ήθελε και θα είχε σπάσει. Ήταν από αυτές τις κούπες που είχα αγοράσει πολύ φτηνά. Μου άρεσε το σχήμα και το χρώμα και το σχέδιο της και για αυτό την είχα πάρει. Δεν ήταν επειδή την χρειαζόμουν. Είχα κι άλλες κούπες. Απλά μου άρεσε. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή ήταν τόσο φτηνή, πάντως, προφανώς η ποιότητά της δεν ήταν και τόσο καλή από την στιγμή που την πρώτη φορά που ρίχτηκε νερό μέσα της ήταν έτοιμη να διαλυθεί σε χίλια κομμάτια! Παρόλα αυτά, δεν την πέταξα. Μου άρεσε. Μπορεί να γνώριζα ότι δεν θα την χρησιμοποιήσω ποτέ αλλά την κράτησα. Και μέσα της φαίνεται το ράγισμα της, που τότε άκουσα να συμβαίνει τόσο γρήγορα μα και τόσο σταδιακά. Από πάνω μέχρι κάτω... φαίνεται το σημάδι του ραγίσματος... η γραμμή... αυτή η γραμμή που δηλώνει... πως είναι στο χείλος της καταστροφής... που μου υπενθυμίζει... πως είναι μία κούπα που δεν αντέχει και πολλά... Από τότε μου έμεινε ένας μικρός φόβος... Όταν ρίχνω ζεστό νερό σε μια κούπα έχω την αίσθηση πως μπορεί να ακουστεί αυτός ο ήχος... ο οποίος ποτέ δεν ακούγεται... και ποτέ δεν ξανακούστηκε από τότε... και ο οποίος δηλώνει πως η κούπα που έχω μπροστά μου μπορεί να σπάσει. Όχι μόνο να ραγίσει αλλά και να σπάσει. Θυμάμαι που είχα ακούσει παλιότερα για το να βάζεις κουταλάκι μέσα στην κούπα όταν βάζεις καυτό νερό. Το κάνω κι εγώ αυτό, τις περισσότερες φορές μα όχι όλες. Αλλά ακόμα κι αν δεν έχεις κουταλάκι... κανονικά η κούπα νομίζω πως είναι προορισμένη για να αντέξει... τέτοιες θερμοκρασίες... Τέλος πάντων... Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά... Καμιά φορά, αισθάνομαι πως είμαι κι εγώ όπως αυτή η κούπα. Έχω ραγίσει μα δεν έχω σπάσει. Δεν μπορώ να χρησιμοποιηθώ για αυτό που ήμουν προορισμένη να χρησιμοποιηθώ. Δεν μπορώ να προσφέρω αυτά που ήμουν προορισμένη να προσφέρω. Το σχήμα μου είναι το σχήμα μου, το χρώμα μου είναι το χρώμα μου, το σχέδιό μου είναι το σχέδιό μου. Είμαι μοναδική και ξεχωριστή ανάμεσα σε όλες τις τόσες άλλες όμορφες κούπες. Μεγάλες, μικρές, μονόχρωμες, πολύχρωμες, με λέξεις, με σχέδια, με διάθεση κωμική, με διάθεση σοβαρή, παλιές, καινούριες, απλές, σύνθετες... Εγώ είμαι αυτή... Έχω ραγίσει μα δεν έχω σπάσει. Και από το ράγισμα στο σπάσιμο η απόσταση είναι μικρή, πολύ μικρή, λεπτή, πολύ λεπτή.... αλλά σημαντική και καθοριστική. Απλά έτυχε και δεν έσπασα. Θα μπορούσα σε εκείνο το σημείο της ζωής μου να είχα σπάσει. Άκουσα το ράγισμα μου να συμβαίνει από πάνω μέχρι κάτω... κι εκεί... λίγο πριν σπάσω... σταμάτησε... εκεί που περίμενα όλα τα κομμάτια μου να διασκορπιστούν και να έρθει το τέλος... Φυσικά, γνωρίζω πως μιλάμε μόνο για μια κούπα που υπάρχει μέσα στο ντουλάπι μου. Ένα αντικείμενο. Ένα απλό άψυχο αντικείμενο. Αυτό που του δίνει ζωή είναι η σύνδεσή μου μαζί του. Το τι σημαίνει για εμένα αυτή η κούπα. Και για κάποιο περίεργο λόγο αυτή η κούπα συνδυάστηκε με τον ήχο του ραγίσματος, τον δικό μου ήχο. Συνδυάστηκε, επίσης, με τους μικρούς φόβους που μας μένουν όταν μας συμβαίνει κάτι. Πήρε καιρό να μην με πιάνει έστω ένα μικρό άγχος όταν ρίχνω ζεστό νερό σε μια κούπα... Σε κάτι τόσο απλό... κι όμως... για λίγες ημέρες είχα την αίσθηση ότι όποια κούπα κι αν πάρω αν της ρίξω ζεστό νερό θα αρχίσει να ραγίζει... Φανταστείτε, λοιπόν, στα πιο πολύπλοκα θέματα... πόσο πιο δύσκολο είναι να φύγουν δειλοί φόβοι και αχνές ανασφάλειες... ή ακόμα και γενναίοι φόβοι και γερές ανασφάλειες... Πόσο εύκολο είναι να μας μείνει κάτι για καιρό εξαιτίας κάποιου άλλου γεγονότος που συνέβηκε. Για παράδειγμα... Βάζω ζεστό νερό στην κούπα, η κούπα ραγίζει. Αγχώνομαι ότι κάθε φορά που θα βάλω ζεστό νερό στην οποία κούπα, η όποια κούπα θα ραγίσει. Συμπεριφερόμαστε κάπως σε κάποιον ή κάποιος συμπεριφέρεται κάπως σε εμάς. Και από αυτήν την μία περίπτωση τολμάμε να βγάλουμε συμπεράσματα για όλους τους ανθρώπους. Ενώ η πραγματικότητα είναι πως μόνο μία κούπα ράγισε. Όλες οι άλλες δεν ράγισαν. Με το ίδιο ζεστό νερό. Με την ίδια θερμοκρασία. Μιλάμε σε έναν καινούριο άνθρωπο κι ακούμε τον ήχο του ραγίσματος που είναι αποτέλεσμα άλλων καταστάσεων που ζήσαμε με άλλους ανθρώπους. Και θέλει χρόνο για να μην ακούμε τον ήχο του ραγίσματος. Για να μπορέσουμε να εμπιστευτούμε πως δεν θα μας ραγίσουν και πως δεν θα ραγίσουμε κι εμείς τους άλλους. Για να μπορέσουμε να έχουμε εμπιστοσύνη πως υπάρχει και μια περίπτωση, εμείς (!), μετά από τόσα ραγίσματα, να μην σπάσουμε. Η ζωή μου είναι σαν την ζωή αυτής της κούπας. Κρέμεται κυριολεκτικά από μία πορσελάνινη κλωστή. Θα μπορούσε να σπάσει ακόμα και ακίνητη εκεί που κάθεται στην γωνίτσα της και στην ασφάλειά της. Ακόμα δεν έχει βρει τον ρόλο της. Δεν μπορεί πια να είναι όπως όλες οι άλλες κούπες. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί έτσι... Δεν είναι φτιαγμένη για ζεστά νόστιμα ροφήματα... Δεν ξέρει τι θα γίνει με αυτήν... Δεν ξέρει ποια θα είναι η συνἐχειά της... Τι θα της συμβεί... Δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, τι θα ήθελε να γίνει, τι θα μπορούσε να γίνει. Νιώθει ραγισμένη γιατί είναι ραγισμένη. Νιώθει σχεδόν σπασμένη γιατί είναι σχεδόν σπασμένη. Αλλά πριν σπάσει ολοκληρωτικά θέλει να προλάβει να ζήσει ολοκληρωμένα. Έτσι κι εγώ. Δεν υπάρχει ράγισμα που να μην αφήνει σημάδι. Δεν υπάρχει σπάσιμο που να μην πονάει. Δεν υπάρχει ήχος ραγίσματος, δεν υπάρχει ήχος σπασίματος, που να μην ακούγεται σε όλο σου το «είναι». Έτσι είναι. Έτσι είσαι. Έτσι είμαι. Αλλά πριν σπάσω ολοκληρωτικά θέλω να προλάβω να ζήσω ολοκληρωμένα.