Συναντήσεις & Συγκρίσεις

(Γράφτηκε κάποια στιγμή στο πριν)


Συναντήσεις & Συγκρίσεις


Είδα μετά από πολύ καιρό στον δρόμο την αδερφή μιας παλιάς πολύ καλής μου φίλης... Ήταν μαζί με την μητέρα τους... Σταματάνε να με χαιρετήσουν και ρωτάω τι κάνει η παρελθοντική παιδική μου φίλη που είχα χρόνια να την δω... Δεν ήταν απλά μια φίλη μου... Ήταν μια πολύ καλή μου φίλη... Μεγαλώσαμε μαζί... Μου λέει η αδερφή της «Γέννησε...», με το που πάω να χαμογελάσω στην σκέψη ότι η παρελθοντική φίλη μου είναι πια μητέρα... προσθέτει η αδερφή της «Εγώ πάλι, όχι.» ... Ξεκινήσαμε τα συγκριτικά πριν, καλά καλά, ξεκινήσει η συζήτηση... Δεν το σχολιάζω. Δεν θέλω να το σχολιάσω. Εκείνη συνεχίζει "Παντρεύτηκε... Εσύ παντρεύτηκες;" Α! Ωραία. Τώρα τα συγκριτικά θα στρέφονταν και προς τα εμένα. Ερώτηση αλλά όχι από ενδιαφέρον... από ανάγκη ανταγωνιστικοσυγκριτική... "Όχι." "Ούτε εγώ." μου λέει. "Έχεις κανένα καλό παιδί να μου γνωρίσεις;" με ρωτάει. Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε... πετάγεται η μητέρα της και λέει «Εδώ δεν έχει να βρει για εκείνην θα βρει για εσένα;» ... Δεν απαντάω. Απαντάει η κόρη «Δεν ξέρεις μπορεί να έχει σχέση απλά να μην έχει παντρευτεί.» Τους ακούω να κάνουν μικρό διάλογο για εμένα σαν να μην είμαι καν μπροστά. Έπειτα η κόρη στρέφεται σε εμένα «Είσαι με κάποιον;» με ρωτάει. «Είμαι με κάποιον.» απαντάω. Γυρίζει εκείνη στην μητέρα της «Είδες; Είναι με κάποιον!». Σαν να είναι η μεγαλύτερη έκπληξη του κόσμου που είμαι με κάποιον. Ωραία. Έχουμε γίνει θεάτρο του παραλόγου. «Αν επιτρέπεται, πόσο χρονών είσαι;» με ρωτάει. «36» απαντάω. «Και μοιάζεις έτσι;! Εσύ είσαι 36 και μοιάζεις 16! Και εγώ είμαι 38 και μοιάζω...»πετάγεται η μητέρα της «Ε, αφού είναι αδύνατη. Εσύ δεν είσαι αδύνατη. Τα κιλά προσθέτουν χρόνια». Καλοσύνες. Κάτι με έκανε να θέλω να φύγω γρήγορα από αυτήν την ατμόσφαιρα... εγώ ήθελα απλά να μάθω νέα για την φίλη μου... και αντί για αυτό εμφανίστηκε, για μια ακόμα φορά, το οικογενειακό αδιέξοδο μπροστά μου... Μητέρες και αδερφές και κόρες... Ποιος παντρεύτηκε, ποιος έκανε παιδί... Ποια είναι πιο όμορφη και ποια πιο επιτυχημένη... Ποια είναι «πιο»... οτιδήποτε... Πόσο τα βαριέμαι αυτά... Πόσο με κουράζουν... Πόσο με στενοχωρούν... Πόσο με εξαντλούν στην πορεία... Πόσο δεν βρίσκω νόημα στο να τα συζητάω... Ή ακόμα και στο να βρίσκομαι μπροστά σε τέτοιες συζητήσεις-συγκρίσεις... Κι έτσι... κάνω αυτό που κάνω... Μένω για λίγο... ακούω, παρατηρώ... χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να αισθάνομαι... αποστασιοποιημένα, καθαρά... κι έπειτα φεύγω διακριτικά... και περπατάω μόνη μου... την δική μου πορεία... μακρυά από τα μάτια και τα λόγια των άλλων... Γιατί το μόνο που έχει πραγματική σημασία είναι το πώς τα δικά μου μάτια βλέπουν την δική μου πορεία και το πώς τα δικά μου λόγια εκφράζουν αυτό που είμαι...