Και μετά τι;

(Το κείμενο δεν γράφτηκε τώρα... αλλά λίγο καιρό πριν...)


Και μετά τι;


Θυμάμαι μετά το «Μην Πυροβολείτε Την Τέχνη» αισθανόμουν πως μετά από αυτήν την παράσταση δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω και τίποτα άλλο να κάνω. Αναρωτιόμουν ποια θα είναι η συνέχεια. Ένιωσα πως έφτασα στο πιο υψηλό σημείο που θα μπορούσα να φτάσω. Η παράσταση αυτή ήταν ένα άφταστο όνειρο ζωής και μια προσωπική κατάθεση ψυχής. Ήμουν μικρό κοριτσάκι και κοιτούσα, ξαπλωμένη, το ταβάνι όταν οραματίστηκα πως θα ήθελα να κάνω μια τέτοια παράσταση. Το να φτάσω μετά από τόσα χρόνια να κάνω πραγματικό το αόρατο ήταν ένα μεγάλο κατόρθωμα. Επίσης, ήταν όλη η μέχρι τότε διαδρομή μου στο θέατρο. Όλος αυτός ο πόνος... Όλη αυτή η προσπάθεια... Όλα εκεί... και η αγάπη... Πάντα η αγάπη... Όσοι άνθρωποι την είδαν γνωρίζουν πως αυτό που είδαν δεν ήταν μια απλή παράσταση. Θυμάμαι μία θεατής ήρθε δακρυσμένη και μου είπε πως γέμισαν ακόμα και οι ρωγμές των τοίχων με την ψυχή μου. Μία άλλη θεατής ήρθε και μου είπε πώς σε ένα σημείο της παράστασης έκλαιγε και δεν μπορούσε να σταματήσει... Ανατρίχιασε σε ένα σημείο που δεν το περίμενε... Ήμουν συνέχεια πάνω στην σκηνή... Έπαιζα, τραγουδούσα, χόρευα... Ήμουν αυτό που ήθελα να είμαι... Ήμουν αυτό που ήθελα να γίνω... Κι ας γνώριζα πως δεν θα μου επέτρεπαν να υπάρξω σε ένα κλειστό και άδικο σύστημα... Για λίγες παραστάσεις... ήμουν Ηθοποιός. Με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο... και είχα δώσει πολλά χρόνια από την ζωή μου... για να καταφέρω να αισθανθώ Ηθοποιός... Περνούσαν οι μήνες... και νόμιζα... πως δεν θα μπορέσω να κάνω ξανά παράσταση... Κι έπειτα... γεννήθηκε... το «Άνθρωποι και Θεοί»... Μια παράσταση που είναι, ίσως, και η μοναδική που φτιάχτηκε έτσι ακριβώς όπως θα την ήθελα να είναι... Η τελειομανία μου με οδήγησε στο να φτιάξω κάτι χωρίς ούτε ένα σημείο που θα το ήθελα διαφορετικό. Είχε φτιαχτεί τέλεια. Δεν παιζόταν τέλεια... γιατί είχαμε άπειρα τεχνικά προβλήματα (και όχι μόνο)... Αλλά την μία και μοναδική φορά που πήγαν τα τεχνικά καλά... γνώριζα πως η παράσταση είχε φτιαχτεί όπως ακριβώς την ήθελα να είναι. Δεν θα άλλαζα ούτε μία λέξη, ούτε μία κίνηση. Και είναι τόσο σπάνιο... το να είναι κάτι ακριβώς όπως το θέλεις. Με ικανοποιούσε απόλυτα. Ήταν μια παράσταση «δύσκολη» από την στιγμή που έθιγε το θέμα του Θεού σε σχέση με τον Άνθρωπο. Αρκετός κόσμος... αντιδρούσε... Και δεν με πείραζε καθόλου. Η παράσταση ήταν ακριβώς όπως την ήθελα... Ήταν η φωνή μου. Ήταν σκοτεινή, ήταν υπαρξιακή, ήταν φιλοσοφική. Ήμουν ευτυχισμένη γιατί έκανα αυτό ακριβώς που θέλω να κάνω. Ήξερα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου και είχα αποφασίσει να πάω προς αυτό. Τότε ήταν που γκρεμίστηκε το σύμπαν. Αφού η Ομάδα που είχα, για πολλούς και διάφορους λόγους, σταμάτησε να υπάρχει. Μου κόστισε ότι στο σημείο που άρχισαν να πηγαίνουν τα πράγματα καλά... άνθρωποι γύρω μου άλλαξαν συμπεριφορές... Μετά από αυτήν την παράσταση και από την διάλυση της Ομάδας... νόμιζα... πως δεν υπάρχει καμία συνέχεια για εμένα. Η Ομάδα ήταν ο μόνος μου τρόπος να υπάρξω καλλιτεχνικά. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Έπισης, η παράσταση αυτή είχε τόσο υψηλό για εμένα επίπεδο... που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο να έχει νόημα να πω ή να κάνω. Και ύστερα... γεννήθηκε «Το Μπαρ Των Ευχών»... σχεδόν από το πουθενά... Τόσο ιδιαίτερη παράσταση... Τόσο δική μου... Εντελώς διαφορετική... Θυμάμαι μια γνωστή κριτικός θεάτρου ήρθε και με ρώτησε γιατί δεν με βλέπουν στην Επίδαυρο... και ότι θα πρέπει να είναι ο χαραχτήρας μου που είμαι εκτός συστήματος... Ο χαραχτήρας μου... Δεν θα το σχολιάσω αυτό τώρα... Δεν θα το σχολιάσω εδώ... Την αγάπησα αυτήν την παράσταση... Αν και δημιουργήθηκε σε πολύ λίγο χρόνο... αν και δεν πρόλαβα να την φτάσω εκεί που θα ήθελα να την φτάσω... Την αγάπησα απέραντα πολύ... Και ο κόσμος ερχόταν να μου μιλήσει με δάκρυα στα μάτια... Όλοι μου έλεγαν να προσέξω να μην αλλάξει ο χαραχτήρας μου μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο... να μην αλλάξει αυτό που είμαι... Δεν γνώριζαν πως τότε... ήμουν ήδη 10 χρόνια στο θέατρο... Δεν κινδύνευα πια να αλλάξει ο χαραχτήρας μου... Δεν κινδύνευα να αλλάξω εγώ... Από άλλα κινδύνευα... Μετά από αυτό πραγματικά... πήρα τις αποστάσεις μου... Δεν μπορούσα να βρω πια τι μπορώ να πω και τι να κάνω... Σε ένα πολύ πιεσμένο για εμένα στάδιο... Φτιάχτηκε και το «Χωρίς Λόγια» στο οποίο πραγματικά δεν είχα λόγια... Οι λίγοι άνθρωποι που το είδαν... μου έλεγαν πως δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο... Δεν είναι παντομίμα, δεν είναι χοροθέατρο, δεν είναι σωματικό θέατρο... είναι κάτι άλλο... δικό μου... ένα καινούριο είδος... Εγώ στην συγκεκριμένη παράσταση... απλά ένιωθα χωρίς λόγια... και ήθελα να αποχαιρετήσω με τον τρόπο μου την σκηνή... και την αποχαιρέτησα... Δεν ξανανέβηκα στην σκηνή από τότε... Έμεινα χωρίς λόγια στην τέχνη και στην ζωή... Μέχρι που τυχαία βρέθηκα σε μια φοιτητική ομάδα... Και εκεί που αισθανόμουν πως δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω... 18 Άνθρωποι πίστεψαν σε εμένα... Απίστευτο; Απίστευτο... Και πίστεψα κι εγώ σε 18 Ανθρώπους... Και δημιουργήσαμε μια παράσταση σε πολύ δύσκολες συνθήκες... Το ≃ 3 λεπτά. Κάποια στιγμή θα ήθελα να γράψω σε σχέση με αυτήν την διαδικασία... Δημιουργήσαμε μια μοναδική ιδιαίτερη παράσταση... Ο κόσμος ακόμα μου μιλάει για αυτήν... Και ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα που συνέβηκε... είναι πως 18 διαφορετικά άτομα... δεν συγκρούστηκαν ούτε μία φορά... Ήταν ένα μάθημα ζωής για εμένα αυτή η παράσταση... Ενώ δεν ήμουν στην σκηνή... ήταν σαν να είμαι 18 φορές πάνω στην σκηνή. Αγάπησα 18 Ανθρώπους, η οποίοι έγιναν και η ζωντανή απόδειξή μου πως το θέατρο μπορεί να υπάρξει και με πολλούς ανθρώπους χωρίς καμία σύγκρουση. Τους δίδαξα την αγάπη. Και με δίδαξαν την αγάπη. Και το αποτέλεσμα που δημιουργήθηκε... δεν θα μπορούσε να μην είναι ένα αποτέλεσμα συγκινητικό. Μετά από αυτό νόμισα πως δεν υπάρχει πια και πάλι τίποτα να κάνω. Μέχρι πρόσφατα. Που βρέθηκα ανάμεσα σε 14 Ανθρώπους. Και φτιάξαμε την παράσταση «Άνθρωποι» σε τόσο δύσκολες συνθήκες, για μια ακόμα φορά. Και η παράσταση αυτή αν και «αδικήθηκε», με χίλια δύο θέματα τεχνικά... και σε απαράδεκτες συνολικές συνθήκες... Στα μάτια μου... έφτασε όσο πιο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει... μέσα στα τόσα εμπόδια και στις τόσες δυσκολίες. 14 Άνθρωποι. Που γέμισαν την ζωή μου με νόημα. Που με δίδαξαν και τους δίδαξα την ζωή. Και η παράστασή μας είχε τόση ουσία... που τώρα; Τώρα νιώθω τόσο αδειασμένη... Σαν να μην έχω, για μια ακόμα φορά, φωνή. Αγχώνομαι για το τι θα δημιουργήσω ξανά... Σαν να μην έχω, συνέχεια... Σαν να μην ξέρω τι θα πω και τι θα κάνω... Κι έχω ανθρώπους γύρω μου... Υπέροχους και ταλαντούχους... Πρόσωπα που με κοιτάζουν... Βλέμματα που με γνωρίζουν... και θέλω τόσο να τους προσφέρω τον καλύτερο δυνατό εαυτό μου... Και για μια ακόμα φορά αισθάνομαι... πως δεν έχω να δημιουργήσω κάτι παραπάνω... πως έφτασα στο πιο υψηλό μου σημείο... Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά... Φαντάζομαι γιατί... αισθάνομαι την ευθύνη... αυτήν την ευθύνη που αισθάνομαι κάθε φορά... απέναντι στους Ανθρώπους μου... Θέλω να δημιουργήσουμε κάτι που να μας εκφράζει... να μας αρέσει... να μας ικανοποιεί... Και όταν ξεκινάμε... πάντα αισθάνομαι πως δεν μπορώ να γνωρίζω τίποτα για το αποτέλεσμα... για αυτό οφείλω να εστιάζω στην διαδρομή... Θέλω να τους δώσω ένα όμορφο ταξίδι πάνω και κάτω από την σκηνή... και πάντα, μα πάντα, αισθάνομαι... πως δεν θα τα καταφέρω... πως δεν είμαι αρκετή... κι απλά εύχομαι πως αν προχωρήσω, βήμα βήμα, θα την βρω την άκρη... Κοιτάζω τους Ανθρώπους που έχω απέναντί μου... και αισθάνομαι... πως οφείλω να κάνω τα πρώτα μας βήματα, όπως τα αισθάνομαι, με αγάπη... και η πορεία θα δημιουργηθεί...