Α. Αυτός. Β. Αυτή.

Α. Είσαι πριγκίπισσα;
Β. Όχι. Εσύ είσαι πρίγκιπας;
Α. Όχι.
Β. Επομένως, είναι σίγουρο. Δεν ανήκουμε στα παραμύθια. Ανήκουμε στην πραγματικότητα.
Α. Νομίζω πως δεν ανήκουμε πουθενά.
Β. Μπορεί να ανήκουμε κάπου. Μπορεί να ανήκουμε παντού.
Α. Αν ανήκουμε παντού είναι σαν να μην ανήκουμε πουθενά.
Β. Μπορεί.
Α. Πώς γίνεται να είσαι τόσο όμορφη αφού δεν είσαι πριγκίπισσα;
Β. Πώς γίνεται να είσαι τόσο γοητευτικός αφού δεν είσαι πρίγκιπας;
Α. Όταν σε κοιτάζω γίνομαι γοητευτικός.
Β. Όταν σε ακούω γίνομαι όμορφη.
Α. Μα δεν γίνεται να γίνει κάποιος όμορφος επειδή ακούει κάποιον άλλον.
Β. Τότε ούτε γίνεται να γίνει κάποιος γοητευτικός επειδή κοιτάζει κάποιον άλλον.
Α. Μπορεί.
Β. Έχεις άλογο;
Α. Όχι. Εσύ έχεις παλάτι;
Β. Όχι.
Α. Επομένως, είναι σίγουρο. Δεν είμαστε παραμύθι. Είμαστε πραγματικότητα.
Β. Νομίζω πως δεν είμαστε τίποτα.
Α. Μπορεί και να είμαστε κάτι. Μπορεί και να είμαστε τα πάντα.
Β. Αν είμαστε τα πάντα είναι σαν να μην είμαστε τίποτα.
Α. Μπορεί.
Β. Πιστεύεις στα παραμύθια;
Α. Πιστεύεις στην πραγματικότητα;
Β. Όχι.
Α. Κι εγώ, όχι.
Β. Για τα παραμύθια ή για την πραγματικότητα;
Α. Και για τα δύο.
Β. Κι εγώ.
Α. Κι εσύ τι;
Β. Κι εγώ και για τα δύο.
Α. Σου αρέσει ο ήλιος;
Β. Σου αρέσει το φεγγάρι;
Α. Μου αρέσουν τα αστέρια.
Β. Και εμένα μου αρέσουν τα αστέρια.
Α. Η ιστορία σου έχει αρχή;
Β. Η ιστορία σου έχει τέλος;
Α. Η ιστορία μου έχει μέση.
Β. Και εμένα η ιστορία μου έχει μέση.
Α. Έχει και αρχή η ιστορία μου.
Β. Και εμένα έχει και αρχή η ιστορία μου.
Α. Τέλος δεν έχει.
Β. Τέλος δεν έχει.
Α. Αγαπάς;
Β. Μ' αγαπάς;
Α. Ρώτησα αν "Αγαπάς";
Β. Κι εγώ ρώτησα αν "Μ' αγαπάς;"
Α. Δεν ξέρω.
Β. Ούτε εγώ.
Α. Αν "Μ' αγαπάς";
Β. Όχι, αν "Αγαπώ".
Α. Κάτι νιώθω για εσένα.
Β. Δεν είναι αρκετό.
Α. Μπορεί και να είναι.
Β. Μπορεί και να είναι.
Α. Ποιος είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Β. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Α. Να μείνω πραγματικότητα.
Β. Να γίνω παραμύθι.
Α. Αυτός είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Β. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο.
Α. Ποιο μονοπάτι είναι αυτό;
Β. Αυτό που στεκόμαστε;
Α. Κι αυτό που περπατάμε.
Β. Μα τώρα δεν περπατάμε.
Α. Μπορεί, όμως, να περπατήσουμε.
Β. Ας περπατήσουμε.
Α. Αν είχες παλάτι θα πηγαίναμε προς αυτό.
Β. Αν είχες άλογο θα ανεβαίναμε σε αυτό. Θα με αγαπούσες αν είχα παλάτι;
Α. Θα με αγαπούσες αν είχα άλογο;
Β. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, "Σ' αγαπώ."
Α. Μα είπες πως δεν ξέρεις αν "μ' αγαπάς".
Β. Όχι, είπα πως δεν ξέρω αν "αγαπώ".
Α. Αν ξέρεις πως "μ'αγαπάς" τότε σίγουρα "αγαπάς".
Β. Μπορεί.
Α. Κι εγώ "Σ' αγαπώ".
Β. Μα είπες πως δεν ξέρεις αν "αγαπάς".
Α. Όχι, είπα πως δεν ξέρω αν "σ' αγαπώ". Αλλά το είπα ψέμματα.
Β. Αν είπες ψέμματα σίγουρα δεν βρισκόμαστε σε παραμύθι.
Α. Και στα παραμύθια λέγονται ψέμματα.
Β. Πιο σπάνια.
Α. Αλλά λέγονται.
Β. Στην πραγματικότητα, πιο συχνά.
Α. Μπορεί.
Β. Αν "Μ' αγαπάς" κι αν "Σ' αγαπώ"... αυτό σημαίνει πως μπορούμε να γίνουμε παραμύθι;
Α. Μπορεί.
Β. Πολλά μπορεί...
Α. Και λίγα ξέρει...
Β. Ο άνθρωπος;
Α. Ο άνθρωπος.
Β. Πολλά μπορώ.
Α. Και λίγα ξέρω.
Β. Θέλεις να γίνουμε παραμύθι;
Α. Κι αν δεν γίνεται να γίνουμε παραμύθι;
Β. Θα γίνουμε πραγματικότητα.
Α. Κι αν δεν γίνεται να γίνουμε πραγματικότητα;
Β. Θα γίνουμε κάτι που θα το ονομάσουμε όπως θέλουμε εμείς.
Α. Ωραίο ακούγεται.
Β. Ωραίο φαίνεται.
Α. Αν γίνεται...
Β. Γίνεται.
Α. Είσαι πριγκίπισσα;
Β. Όχι. Δεν είμαι, αλλά ούτε θα ήθελα να γίνω. Εσύ είσαι πρίγκιπας;
Α. Όχι, αλλά ούτε θα ήθελα να γίνω.
Β. Ούτε παλάτι θα ήθελα να έχω.
Α. Ούτε άλογο θα ήθελα να έχω.
Β. Μου αρκεί που είμαι εγώ.
Α. Μου αρκεί που είμαι εγώ. Μου αρκεί που "Σ' αγαπώ".
Β. Μου αρκεί που "Σ' αγαπώ".