Ά, ρε, μπαμπά... 01.

Ά, ρε, μπαμπά...
01.

Α, ρε, μπαμπά... με έμαθες την ηθική σου και την καλοσύνη σου, μα δεν είναι ο κόσμος για τους ηθικούς, μπαμπά, ούτε για τους καλούς... Δεν ξέρω για ποιους ακριβώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος... Δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους άνθρωποι είναι τελικά αυτοί που επιβιώνουν, αυτοί που προχωράνε, αυτοί που τα «καταφέρνουν»... Μα σίγουρα δεν είναι φτιαγμένος ο κόσμος για τους ηθικούς και τους καλούς... Ποιος ενδιαφέρεται για την ηθική, μπαμπά; Ποιος ασχολείται με την καλοσύνη; Το ήθος μου πια δεν με βοηθάει να σταθώ... αντίθετα με κάνει και γονατίζω... και το καλό που προσπαθώ να εξαπλώσω με κάνει να καταρρέω... Αυτό που θα μπορούσε να είναι δύναμη γίνεται αδυναμία... Αυτό που θα μπορούσε να είναι σταθερό γίνεται άστατο... Αυτό που θεωρείται προτέρημα το κάνουν να μοιάζει ελάττωμα... Αυτό που είναι διαφορετικό το κάνουν να γίνει ίδιο... Δεν ξέρω πώς να χειριστώ το πλαίσιο στο οποίο, δυστυχώς, είμαστε όλοι τοποθετημένοι... Είναι δύσκολο να ξεφύγω από την τωρινή πραγματικότητα... Αντιστέκομαι, ακόμα... Προσπαθώ να αντιστέκομαι... Μα είναι εύκολο να παρασυρθείς... και ακόμα πιο εύκολο να συρθείς... Πώς να προστατεύσω την ηθική, μπαμπά; Πώς να υπερασπιστώ την καλοσύνη; Ποιο είναι το κόστος αυτού του καθημερινού αγώνα; Πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος για να αγωνίζεσαι υπέρ του Ανθρώπου... Και εγώ δεν είμαι υπεράνθρωπος... Εγώ είμαι απλά ένας άνθρωπος, μπαμπά... όπως ήσουν και είσαι κι εσύ... και οι δυνάμεις μου είναι ανθρώπινες... τα όριά μου είναι ανθρώπινα... Αλλά δεν το μου επιτρέπουν ούτε αυτό... το να μείνω ανθρώπινη... μου ζητάνε να το αφήσω κι αυτό... το ανθρώπινο στοιχείο μου... Και πώς να συνεχίσω χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο μου; Πώς υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτώ πως πρέπει να αφήσω ό,τι με κάνει άνθρωπο πίσω, και καλά για να προχωρήσω μπροστά; Δεν θέλω να προχωρήσω μπροστά αν είναι να αφήσω αυτό που είμαι πίσω... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική μου... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική σου... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική μας... ούτε την καλοσύνη και την ηθική τους... όσων ακόμα ανθρώπων συνεχίζουν να αγωνίζονται... Δεν μπορώ να προδώσω την καλοσύνη και την ηθική... Απλά φοβάμαι για το τίμημα, μπαμπά... Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω την δύναμη να αντέξω το τίμημα που χρειάζεται να πληρώνει κανείς, κάθε μέρα, απλά και μόνο για να είναι αυτό που είναι... Όμως ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες... γνωρίζω και αναγνωρίζω... πόσο πολύτιμο ήταν το να ζω μαζί με το δικό σου ήθος, μαζί με την δική σου καλοσύνη...

Α,ρε, μπαμπά, με έμαθες την ηθική σου και την καλοσύνη σου, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να μου τα μάθεις... Απλά και μόνο βλέποντάς σε... Κι ακόμα κι αν δεν είναι ο κόσμος για τους ηθικούς, μπαμπά, ούτε για τους καλούς... Κι ακόμα κι αν δεν γνωρίζω αν θα τα βγάλω πέρα σε αυτόν εδώ τον κόσμο... Σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής...

Για όσο ακόμα αναπνέω... θα προσπαθώ να εκφράζω... το καλό και το ηθικό...

Όχι, μόνο για εμένα ή για εσένα, μα για τον κόσμο και για τους ανθρώπους...

Ή έστω... για ένα κομμάτι του κόσμου... και για ένα μέρος των ανθρώπων...