Όπως περπατούσαμε με την φίλη μου της είπα πως έχω μια εξαιρετική ιδέα για παράσταση από Σεπτέμβριο αλλά πως θα είναι πολύ δύσκολη... Της την εξήγησα... και της άρεσε... Άρχισα αμέσως την αυτοκριτική μου... Εδώ γίνεται το χάος αυτήν την χρονιά κι εγώ σκεφτόμουν κάτι σε σχέση με τον Σεπτέμβριο... το οποίο ήταν και πολύ δύσκολο να γίνει... αν αποφασίσω να το κάνω... πρέπει να επικοινωνήσω με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους... και θα θέλει πρόβες ενός ολόκληρου χρόνου και όχι μόνο μερικών μηνών... Επίσης, θα χρειαστώ βοηθούς... κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ... αλλά θα χρειαστώ βοηθούς που θα τρέχουν μαζί μου για πολλά πράγματα... και αυτό που με αγχώνει πάντα με τους βοηθούς είναι ότι πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα... στην ίδια ατμόσφαιρα... να έχετε τέλεια επικοινωνία... να μπορέσουν να ενώσουν τους ηθοποιούς σου και όχι να τους χωρίσουν... να εμπνεύσουν και όχι να απογοητεύσουν... να στηρίξουν και όχι να αρχίσουν να κάνουν διακρίσεις... Φεύγει η κατάσταση λίγο από τον έλεγχο σου... γιατί οι βοηθοί, όπως είναι λογικό, έχουν την δική τους άποψη και ένα σχόλιο να γίνει με λάθος τρόπο... είναι αρκετό για να καταρρεύσει το ομαδικό αίσθημα... Ω! Η επιλογή των βοηθών πρέπει να γίνει πολύ προσεχτικά... Πρέπει να είναι Άνθρωποι με το Α κεφαλαίο... Να εμπνεύουν σεβασμό και αγάπη... Τέλος πάντων... Είπα να την μοιραστώ την ιδέα μου με την φίλη μου κι ας μην γίνει το πιθανότερο ποτέ... αφού όπως ήδη έχω γράψει... είναι και το θέμα της ταινίας... που τριγυρνάει στο μυαλό μου... και δεν νομίζω να τα κάνω όλα μαζί... Έβαλα και τίτλο στην παράσταση... «Η φωνή μας» ή «Οι φωνές μας» ή κάτι τέτοιο... Συνήθως, ο τίτλος έρχεται πολύ μετά... Όμως, αυτήν την φορά, ήρθε πολύ νωρίς... αβίαστα και απλά... Επειδή τώρα δεν μπορώ να μοιραστώ την ιδέα μου εδώ... δεν μπορεί να φανεί το δεύτερο επίπεδο του τίτλου... Είναι πετυχημένο... γιατί κρύβει έναν συγκεκριμένο σχολιασμό... Αν ανέβει ποτέ αυτή η παράσταση... θα φανεί το τι θέλω να πω... Ούτε τον τίτλο θα μοιραζόμουν... αλλά έχει σημασία για να γράψω αυτό που θέλω να γράψω στην συνέχεια... Το λέω, λοιπόν, στην φίλη μου... Ενθουσιάζεται κι εκείνη με την ιδέα... γνωρίζει ότι θα χρειάζομαι σίγουρα και την βοήθειά της στην μουσική... και πως θα είναι και μία πολύ δύσκολη μουσικοθεατρική αποστολή... Μετά, όμως, αλλάζει έκφραση και μου λέει... «Θέλω, όμως, πριν από αυτό να κάνεις μια παράσταση που θα ανέβεις στην σκηνή. Μου είχες πει πως θα το κάνεις πριν να αναλάβεις τις ομάδες και δεν το έκανες. Πρέπει να γίνει. Σε παρακαλώ. Πρέπει να ανέβεις στην σκηνή.». Κούνησα το κεφάλι. Να ανέβω στην σκηνή... «Μιλάς για τις Φωνές μας. Πού είναι η δική σου Φωνή;». Κάπως έτσι τα είπε η φίλη μου... Για την ακρίβεια, πολύ καλύτερα... προσπαθώντας να τα μεταφέρω χάνουν την δυναμή τους απλά και μόνο γιατί χρησιμοποιώ άλλες λέξεις... Η δική μου Φωνή... είναι αυτή. Που υπάρχει τώρα μέσα από τους Ανθρώπους μου. Η δική μου Φωνή αυτήν την στιγμή προσπαθεί να υποστηρίξει τις Φωνές άλλων Ανθρώπων... Και όταν έρθει η στιγμή... θα ανέβει κι αυτή στην σκηνή... Αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της... Παρόλα αυτά... Με συγκίνησε που η φίλη μου ενδιαφέρθηκε για την δική μου φωνή... Ίσως επειδή με ακούει τα τελευταία χρόνια... στο πόσο προσπαθώ να υποστηρίξω τους ανθρώπους γύρω μου για να βρουν και για να έχουν την φωνή τους... Για να μιλάνε, για να εκφράζονται, για να επικοινωνούν, για να δημιουργούν... Ίσως για αυτό... θεώρησε σωστό να μου υπενθυμίσει και την ύπαρξη της δικής μου φωνής... Δεν την είχα ξεχάσει βέβαια... Εδώ είναι ακόμα η φωνή μου... Αλλά είναι πάντα όμορφο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την δύναμη της φωνής σου...
Για την ώρα... η δική μου φωνή... ενώνεται με τις φωνές άλλων ανθρώπων... και φτιάχνουν μια κοινή ομαδική φωνή...
Πολύ σημαντικές αυτές οι ομαδικές φωνές και, ίσως, πολύ πιο δύσκολο να αρθρωθούν από τις ατομικές...
Μα πόσο όμορφες είναι... όταν καταφέρνουν... τελικά να ακουστούν... και πόση δύναμη έχουν!
Μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο...
Και αν όχι τώρα... αργότερα...
No comments:
Post a Comment