Ο γεράκος

Περπάτησα αρκετά. Έπειτα σκέφτηκα... να συνεχίσω να περπατάω ή μήπως να πάρω το τρένο; Και αποφάσισα να πάρω το τρένο για δύο μόνο στάσεις. Θα μπορούσα να περπατήσω απλά ένιωθα λίγο κουρασμένη. Περιμένω το τρένο. Έρχεται το τρένο. Μπαίνω στο τρένο. Περνάει μια στάση. Ανοίγουν οι πόρτες. Μπαίνει ένας γεράκος ο οποίος μιλάει μόνος του, απαγγέλει, τραγουδάει. Για μια διαδρομή μιας στάσης, ο γεράκος συνέχιζε ασταμάτητα, κάποιοι κρυφογελούσαν, κάποιοι αδιαφορούσαν, κάποιοι κοιτούσαν αμήχανα εδώ, εκεί ή αλλού. Κι εγώ; Εγώ... τον άκουγα να μιλάει... για μια Μαριλού... Ξέρω, φυσικά, πως δεν μίλαγε για εμένα... αλλά τι περίεργο... να μπαίνω στο τρένο και να ακούω έναν γεράκο να λέει «Γειά σου, Μαριλού, γαλιάντρα, που θα μείνεις δίχως άντρα!» και «Θα σου φύγω βρε γαλιάντρα Μαριλού...», δεν θυμάμαι την συνέχεια, «για να πάω να μείνω κάπου αλλού;», κάτι τέτοιο... Δεν άντεξα, ήθελα να μοιραστώ με κάποιον, αυτήν την κωμικοτραγική ειρωνία της στιγμής. Γυρνάω στην κοπελίτσα που ήταν δίπλα μου και με κοίταζε όλο νόημα και της λέω με τα χείλια μου «Με λένε Μαριλού...»... Και αυτό ήταν... δεν μπορούσε να κρατηθεί... χαμήλωσε το κεφάλι της και προσπαθούσε να συγκρατήσει το γέλιο της και να μην με κοιτάζει... Εγώ πάλι δεν μπορώ να πω πως μπορούσα να γελάσω... μπορούσα να χαμογελάσω αλλά όχι να γελάσω... άκουγα πράγματα... για «εμένα»... Το τρένο σταμάτησε. Άφησα πίσω τον γεράκο που έλεγε κάτι για τις γυναίκες και κάτι για τους άντρες και τραγουδούσε λαϊκά άσματα, όπως τα είπε και ο ίδιος, κάτι για καρδιές που αλυσοδένονται με χρυσές αλυσίδες και έφυγα ακούγοντας ξανά και ξανά το όνομά μου σε διάφορες φράσεις του με διάφορους τρόπους. Κατέβηκα στην στάση μου και συνέχισα να περπατάω καθώς απομακρυνόμουν όχι από την ιστορία του γεράκου αλλά από την ιστορία μιας Μαριλούς που δεν θα γνωρίσω ποτέ...