Ο ροζ φάκελος

Άνοιξα τον ροζ χάρτινο φάκελο.
Έναν από τους ροζ χάρτινους φακέλους.
Είναι πολλοί.
Τόσοι που μοιάζουν ατελείωτοι, αλλά δεν είναι.
Ήθελα να δω τι έχει μέσα.
Αυτός ο ροζ φάκελος που δεν γράφει τίποτα από έξω.
Για να ξεκαθαρίσω το χάος.
Αν έχει κάτι που χρειάζομαι, που θέλω, που αγαπώ ή αν έχει κάτι που πια είναι περιττό στην ζωή μου, κάτι παλιό, ξεχασμένο, αδιάφορο, πονεμένο, χωρίς θέση στο τώρα.

Ω! Τι έκπληξη!
Ένα σωρό χαρτιά! Σκισμένα, τσαλακωμένα, διπλωμένα, μουτζουρωμένα, γραμμένα, με μένα, για μένα, από μένα, σε μένα...
Ένα σωρό χώροι! Θέατρα και Μουσικές Σκηνές και Ωδεία και Χορευτικές Σχολές! Όταν έψαχνα για πρόβες, για παραστάσεις, για συνεργάτες, για δασκάλους, για γνώση, για εξέλιξη...
Τηλέφωνα, Ονόματα, Διευθύνσεις, ηλεκτρονικές και μη...
Ξαναπροσπάθησα πριν κάποια χρόνια.
Αλήθεια, ξαναπροσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις... ή τουλάχιστον με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει...
Ήταν λίγο πριν αρχίσει η κρίση...
Ήταν και λίγο μετά...
Ξαναπροσπάθησα.
Ραδιοφωνικοί σταθμοί, κανάλια, εκδοτικοί οίκοι, στούντιο ηχογραφήσεων, τυπογραφεία...
Ψάχνωντας απεγνωσμένα...
Ανθρώπους να με στηρίξουν.
Χορηγούς, παραγωγούς...
Αναζητώντας κάποιον να επενδύσει στην αξία μου πέρα από εμένα...
Πηγαίνοντας εδώ, εκεί, αλλού, παραλλού...
Μιλώντας με αυτόν, με αυτήν, τον άλλον, τον παράλλον...

Σημειώσεις στα χαρτιά...
Να θυμάμαι...
Αυτός ο χώρος είναι ωραίος μα ακριβός...
Αυτός ο άνθρωπος είναι «πετυχημένος» μα αγενής...
Αυτό, ίσως, να με ενδιαφέρει στο μέλλον...
Αυτό, ίσως, να με ενδιέφερε στο παρελθόν...
Τικ και Χι.
Αυτό, ίσως, για εμένα, να έχει κάποτε ενδιαφέρον...
Αυτό, αποκλείεται, για εμένα, να έχει ποτέ ενδιαφέρον...

Απογοητευτικές συναντήσεις...
Απαισιόδοξες στιγμές...

Άρχισα να σκίζω και να πετάω χαρτιά...

Είναι πολύ πιθανό οι χώροι να έχουν αλλάξει...
Το ίδιο και οι άνθρωποι...
Ελπίζω οι άνθρωποι, τουλάχιστον, αν άλλαξαν, να άλλαξαν προς το καλύτερο...

Άλλοι χώροι θα έκλεισαν, άλλο χώροι θα άνοιξαν...
Άλλοι άνθρωποι θα «έκλεισαν», άλλοι άνθρωποι θα «άνοιξαν»...

Οι κατάλογοι μου δεν είχαν νόημα πια... Οι λίστες στο σήμερα είναι διαφορετικές... Ο χάρτης διαρκώς διαμορφώνεται, το τοπίο συνεχώς αλλάζει...

Έτσι απλά, πετάχτηκαν οι παλιές προσπάθειες στα σκουπίδια μήπως και καταφέρουμε να προχωρήσουμε στις καινούριες...

Κράτησα μερικά. Τα πιο σπουδαία, τα πιο σημαντικά... Για να θυμάμαι και λίγο από το τότε μου... όχι τόσα, όμως, που να γεμίζουν ασφυκτικά τον φάκελο... Άφησα χώρο για το μέλλον... όποιο κι αν είναι αυτό... αν έρθει... όπως θα έρθει... Εγώ, πάντως, του άφησα χώρο αφήνοντάς μου χώρο...

Πέταγα, πέταγα, πέταγα...

Βρήκα και κάτι στο τέλος... Εκεί, κάτω κάτω, πίσω από όλα... Το είχα ξεχάσει. Ή μάλλον... Δεν το είχα ξεχάσει... Το θυμόμουν... απλά είχα καιρό να το δω και να το διαβάσω... Το θυμόμουν λίγο αλλιώς... και πάλι συγκινητικό... απλά τώρα με τις τωρινές καταστάσεις, μου φάνηκε ακόμα πιο συγκινητικό...

Ένας άνθρωπος... που αφιέρωσε πολλά χρόνια στο θέατρο... αλλά μετά πήρε απόσταση από αυτό... Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχαμε μιλήσει από κοντά... που δεν τον είχα γνωρίσει και δεν με είχε γνωρίσει... που τον είχα δει μόνο στην σκηνή και αυτό παλιά όταν ήμουν σχετικά μικρή...

Μου έγραψε ένα μήνυμα... Ένα μήνυμα διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα... που μέσα στο χάος του τότε με έκανε να δακρύσω, να κλάψω, να κρατηθώ από αυτό απεγνωσμένα...

Ένα μήνυμα που ενώ δεν με ήξερε ούτε εμένα ούτε την ιστορία μου, χωρίς να μπορεί να με στηρίξει ή να με υποστηρίξει, χωρίς να έχει τις λύσεις στα προβλήματα ή τις απαντήσεις στα ερωτήματα, με καταλάβαινε και με ένιωθε...

Ένα μήνυμα που ήταν φως, που ήταν ελπίδα.

Είναι φορές που έχεις ανάγκη να ακούσεις αυτά που εσύ γνωρίζεις μα κανένας άλλος δεν μιλάει (τολμάει να μιλήσει;) για αυτά. Έχεις ανάγκη να τα ακούσεις και από κάποιον άλλον. Για να καταλάβεις πως δεν είσαι τρελός. Για να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος.

Μου επιβεβαίωσε ότι δεν είμαι ανίκανη επειδή δεν τα βγάζω πέρα, δεν είμαι αδύναμη επειδή δεν τα «καταφέρνω».

Έτσι όπως είναι ο «χώρος» είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βρεθεί χώρος... για εμένα...

Απλά και μόνο επειδή είμαι αυτό που είμαι...

Το διάβασα και τώρα αυτό το μήνυμα... και πάλι με συγκίνησε... κάθε του λέξη...

Το έβαλα και πάνω πάνω μέσα στον ροζ φάκελο πριν τον κλείσω...

Ώστε αν μπει αργότερα το μέλλον και ενωθεί με το παρελθόν να έχουν έναν σύνδεσμο όμορφο και ομαλό...

Αυτό το μήνυμα να είναι ανάμεσα στα παλιά και στα καινούρια χαρτιά... να γίνεται διαχωριστικό χωρίς να χωρίζει... συνδέοντας, για μια ακόμα φορά, τα χάρτινα κομμάτια του μη χάρτινου εαυτού μου, μέσα στον χάρτινο και μη χάρτινο, χώρο και χρόνο...