Φοβάμαι.

Φοβάμαι. Δεν μου αρέσει που φοβάμαι. Αλλά φοβάμαι. Βέβαια, το θέμα δεν είναι αν φοβάται κανείς. Το θέμα είναι να αναγνωρίζει τον φόβο και να συνεχίζει παρά την ύπαρξή του. Να τον ξεπερνάει. Φοβάμαι πολύ. Και το ότι φοβάμαι πολύ και όχι λίγο, με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Θα ήθελα, τουλάχιστον, να φοβάμαι λίγο. Δεν νιώθω δυνατή. Ίσως για αυτό να φοβάμαι τόσο. Δεν νιώθω ούτε ψυχολογικά ούτε σωματικά «υγιής». Νιώθω υπερβολικά αδύναμη... Και στις εκρήξεις... στις αναταραχές... στις συγκρούσεις... οι αδύναμοι δεν έχουν δύναμη ούτε για να αγωνιστούν, ούτε για να κρυφτούν. Φαντάζομαι, απλά ακινητοποιούνται μπροστά σε αυτό που συμβαίνει. Δεν νιώθω καθόλου περήφανη που φοβάμαι. Θα ήθελα να μην φοβάμαι. Είμαι στενοχωρημένη επειδή φοβάμαι και... φοβάμαι επειδή είμαι στενοχωρημένη. Νομίζω και με την στενοχώρια το ίδιο πρέπει να κάνει κανείς, να μην της δίνει τόση σημασία. Όπως και με τον φόβο. Να μην του δίνεις τόση σημασία. Να συνεχίζεις και ας αιωρούνται γύρω σου και μέσα σου και ο φόβος και η στενοχώρια. Κάποια στιγμή, υποχωρούν χωρίς να το καταλάβεις. Ακριβώς επειδή δεν τους έδωσες τόσο βάρος όσο ζητούσαν, τόσο χώρο όσο διεκδικούσαν. Χωρίς να υποτιμήσεις την ύπαρξή τους δεν άφησες στα χέρια τους την ζωή σου. Δεν υποτίμησες ούτε την ύπαρξή σου.