Δεν δίνουμε χώρο

Δεν δίνουμε χώρο. Ο ένας στον άλλον.
Το ζω καθημερινά. Και εγώ και όλοι.
Δεν έχουμε καμία αίσθηση του χώρου, του δικού μας ή του άλλου.
Ο ένας πάνω στον άλλον αντί ο ένας δίπλα στον άλλον.
Σπρώχνουμε τον μικρό, σκουντάμε τον αδύναμο.
Αδιαφορούμε για τον Άνθρωπο.
Αυτή είναι η ουσία.
Δεν απλωνόμαστε στον χώρο... Μαζευόμαστε όλοι μαζί στο ίδιο σημείο... Δεν θα ήταν απαραίτητα κακό αν δεν γινόταν με τον τρόπο που γίνεται...Αν θέλαμε να στηρίξουμε και όχι να αρπάξουμε... Τότε μπορεί και να μην ήταν άσχημη αυτή η «ένωση»... Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι ερχόμαστε ο ένας κοντά στον άλλον για να κλέψουμε, να χτυπήσουμε, να υποτιμήσουμε... Και η ανάσα του διπλανού μας είναι σαν να θέλει να ρουφήξει την παραμικρή, ακόμα και παράλογη, ευχάριστη διάθεση... για να βάλει στην θέση της την μικρότητα και την μιζέρια.
Υπάρχουν όρια. Νοητά χαραγμένα...
Κι όμως κανείς δεν τα αισθάνεται...
Πώς γίνεται ο ρυθμός της ζωής να σε κάνει να μην κάνεις ένα βήμα πίσω για να περάσει το αναπηρικό καροτσάκι ή ένα βήμα μπροστά για να χωρέσει η γυναίκα με τα δύο παιδάκια της; Πώς γίνεται να μην νιώθεις την ανάγκη του χώρου και για εσένα μα και για τους άλλους; Και δεν είναι ανάγκη για να σεβαστείς τον άλλον να είναι παιδί ή ηλικιωμένος... Υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες ηλικίες... Όλοι το ίδιο ζητάμε. Σεβασμό. Και αυτή η κοπελίτσα η 17χρονη μπορεί να έχει ανάγκη τον χώρο που δεν της δίνεις και αυτός ο 30χρονος άντρας μπορεί να έχει ανάγκη τον χώρο που του στερείς... Και αυτή η 40χρονη κυρία και αυτός ο 55χρονος κύριος... Δεν είναι δύσκολο να τους βρεις... Αρκεί να τους δεις... Πώς είναι δυνατόν να μην σε νοιάζει αυτός ή ο άλλος άνθρωπος, να μην σε ενδιαφέρει αυτή ή η άλλη ζωή;
Στο ίδιο βαγόνι να βρίσκεστε,
στον ίδιο δρόμο να περπατάτε,
στην ίδια στάση να στέκεστε,
στο ίδιο παγκάκι να κάθεστε,
και όμως όχι μόνο να μην τους έχεις προσέξει... μα να είσαι εσύ που τους έσπρωξες, τους σκούντηξες, τους πάτησες, τους ποδοπάτησες, τους πέρασες, τους προσπέρασες... Σαν όλος ο χώρος να ήταν δικός σου... μόνο δικός σου... και δεν γινόταν να χωρέσουν κι άλλοι μέσα σε αυτόν...
Μα ο χώρος μας ανήκει. ΜΑΣ.
Και μπορούμε να χωρέσουμε όλοι.
Όχι απαραίτητα γιατί είμαστε καλοί.
Μεγάλη συζήτηση το αν και τι είμαστε και το τι σημαίνει καλό ή κακό...
Χωράμε γιατί είμαστε άνθρωποι.
Μπορώ να σηκωθώ για να κάτσεις.
Μπορώ να σταματήσω για να περάσεις.
Αλλά αν με δεις χλωμή και αδύναμη...
Μπορείς κι εσύ...
Να σηκωθείς για να κάτσω.
Να σταματήσεις για να περάσω.
Δεν σου το ζητάω σαν ανταλλαγή.
Δεν σου το ζητάω σαν ανταμοιβή.
Σου το ζητάω σαν άνθρωπος προς άνθρωπο...
Μην αδιαφορείς όχι για εμένα. Όχι μόνο για εμένα. Μην αδιαφορείς για τον Άνθρωπο...
(Δώσε χώρο στους ανθρώπους για να γεννηθούν οι Άνθρωποι.)