Ποιος γέννησε τον μπαμπά σου και την μαμά σου;

Ήμουν μικρή αλλά ακόμα θυμάμαι εκείνο το διάλειμμα όπου ένας δάσκαλος του δημοτικού σχολείου, όχι ο δικός μου δάσκαλος αλλά ο δάσκαλος μιας μεγαλύτερης τάξης, από αυτούς που μου φαίνονταν αυστηροί και σοβαροί και που ποτέ δεν μου είχε απευθύνει τον λόγο μέχρι τότε, ήρθε κοντά μου και μου μίλησε.

«Ποιος γέννησε τον μπαμπά σου και την μαμά σου;» με ρώτησε.

«Ο πατέρας τους και η μητέρας τους.» απάντησα.

«Και ποιος γέννησε τον πατέρα τους και την μητέρα τους;» με ρώτησε.

«Ο πατέρας τους και η μητέρα τους.» συνέχισα εγώ.

«Ναι, αλλά ποιος γέννησε τον πατέρα τους και την μητέρα τους;» με ρώτησε, αλλά τώρα λίγο πιο εκνευρισμένος.

«Ο πατέρας τους και η μητέρα τους.» συνέχισα εγώ, ήρεμα.

«Ναι, ναι, αλλά ποιος γέννησε τον πατέρα τους και την μητέρα τους;» με ρώτησε, αλλά τώρα φανερά πιο εκνευρισμένος.

«Ο πατέρας τους και η μητέρα τους.» συνέχισα εγώ, χωρίς να ταράζομαι καθόλου από τον εκνευρισμό του.

Και έτσι πέρασε όλο το διάλειμμα... Με εκείνον να με ρωτάει «Ποιος γέννησε τον πατέρα τους και την μητέρα τους;» και με εμένα να επαναλαμβάνω την ίδια ακριβώς απάντηση «Ο πατέρας τους και η μητέρα τους.». Δεν έχω ιδέα πόσες φορές το είπα... προφανώς, ακριβώς, όσες φορές με ρώτησε... Εκείνος εκνευριζόταν όλο και παραπάνω και όλο και παραπάνω... και εγώ απαντούσα ήρεμα... Αν και είναι η αλήθεια δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που συνέβαινε... Ήμουν πολύ μικρούλα... αλλά, παρόλα αυτά, ήξερα πολύ καλά, γιατί ήρθε σε εμένα και τι ήθελε να του πω... κάτι που δεν θα του το έλεγα... Θεωρούσα πως ήταν μια συζήτηση που αν ήθελε θα έπρεπε να κάνει με τους γονείς μου και όχι με εμένα, σαν μεγάλος προς μεγάλους, σαν ίσος προς ίσους... Στο τέλος, βαρέθηκα. Στην τελευταία ίδια ερώτησή του απάντησα κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν η πιο έξυπνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω. Το γνώριζα. Αλλά ήθελα απλά να τον κάνω να σταματήσει. Μάλιστα, το θεώρησα λίγο «ήττα» δική μου. Ήμουν ικανή να μείνω όλη την ημέρα εκεί και να του απαντάω το ίδιο πράγμα. Αλλά το διάλειμμα έφτανε στο τέλος του, εγώ είχα να πάω στην δική μου τάξη και στον δικό μου δάσκαλο, και θεωρούσα εξάλλου και πολύ ανούσια την «συζήτησή» μας. Έτσι στην τελευταία ερώτηση «Ποιος γέννησε τον πατέρα τους και την μητέρα τους;» απάντησα «Δεν ξέρω.» και εκείνος μου είπε «Ε, όταν μάθεις έλα να μου πεις!» και έφυγε απότομα ακόμα εκνευρισμένος αλλά ένα αμυδρό χαμόγελο του με έκανε να νομίζω πως είχε την αίσθηση ότι «νίκησε» απλά και μόνο γιατί και καλά με έφτασε να απαντήσω κάτι άλλο... Βέβαια, ήταν μια νίκη όχι ολοκληρωτική. Γιατί δεν του είπα αυτό που ήξερα, σχεδόν από την αρχή, όχι ακριβώς από την αρχή γιατί μου πήρε κάποιο χρόνο να το καταλάβω, ότι θέλει να του πω. Ήθελε να του απαντήσω «Ο Θεός.». Ήξερε ότι δεν πίστευα σε κανένα Θεό και είναι δύσκολο να σε αποδεχτεί ένα ολόκληρο σχολείο όταν δεν πιστεύεις σε κανένα Θεό. Τότε ακόμα πιο δύσκολο (θέλω να πιστεύω) από τώρα.

Ω! Το πόσοι δάσκαλοι με είχαν δυσκολέψει! Το πόσοι γονείς! Το πόσοι μαθητές! Και το πόσο δεν καταλάβαιναν πως με την συμπεριφορά τους όχι μόνο δεν με έκαναν να πιστεύω στον ανύπαρκτο για εμένα Θεό με έκαναν να σταματάω να πιστεύω, έστω και στιγμιαία, ευτυχώς, στιγμιαία, στον υπαρκτό για εμένα Άνθρωπο.

Δεν μπορούσα να αποδεχτώ με τίποτα κάποιες συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων που στο όνομα ενός Θεού ήταν ικανοί να προσβάλλουν το πρόσωπο ενός Ανθρώπου.

Έτσι κι εγώ έμαθα μόνη μου, για αυτόν και για άλλους λόγους, χωρίς να καταλάβω πώς το έχω μάθει, την αποστασιοποίηση από τις καταστάσεις... με το μάτι ενός μικρού θεού και με την καρδιά ενός μεγάλου ανθρώπου... παρατηρούσα και βίωνα...

Οι συμμαθητές μου ήταν απλά παιδιά, συνήθως, είχαν την συμπεριφορά των γονιών τους, οι γονείς ήταν κι αυτοί κάποιων παιδιά που, το πιθανότερο, κι αυτοί να είχαν την συμπεριφορά των δικών τους γονιών, και οι δάσκαλοι ήταν κι αυτοί κάποιων παιδιά και κάποιων γονείς, γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κάπως από κάποιους και γεννήθηκαν και μεγάλωναν με το ίδιο «κάπως» κάποιους...

Μήπως κι εγώ εξάλλου παιδί των γονιών μου δεν ήμουν; Στοιχεία δικά τους δεν είχα; Κι αυτή η ελευθερία του αν θέλω να πιστέψω σε κάποιον Θεό ή αν θέλω να μην πιστέψω από ποιον μου δόθηκε;

Μπορεί, λοιπόν, να κρύβεται μια μικρή σοφία σε αυτό που απάντησα μικρή...

Αυτό το «Ο πατέρας τους και η μητέρα τους.»... μας γεννάει, μας μεγαλώνει, μας δημιουργεί...

Ίσως μπορούμε να ξεφύγουμε, λιγό ή πολύ, από αυτό... αλλά χρειάζεται και κόπος και τρόπος...

Είτε μας αρέσει είτε όχι... η αρχή μας δεν βρίσκεται καν μόνο στους γονείς μας... αλλά στους γονείς των γονιών μας και στους γονείς των γονιών των γονιών μας και... η δική μας προσωπική ιστορία πάει πολύ πιο πίσω από όσο γνωρίζουμε, από όσο μπορούμε να μάθουμε και από όσο μπορούμε να φανταστούμε... αλλά μπορεί να πάει και πολύ πιο μπροστά από όσο ελπίζουμε, από όσο μπορούμε να οραματιστούμε και από όσο μπορούμε να ονειρευτούμε...

Και κάπως έτσι ενώνονται όλοι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου... κι ας νιώθουν χωρισμένοι...

Και στην ερώτηση

«Ποιος γέννησε τον μπαμπά σου και την μαμά σου;»

(Είτε το γνωρίζουμε είτε όχι...)

Όλοι έχουμε την ίδια απάντηση...

(Και δεν είναι η απάντηση που ήθελε να ακούσει ο δάσκαλος του σχολείου... )