Έβλεπα πίνακες και έγραφα τις σκέψεις μου... Ήταν για λίγες ώρες, για λίγες μέρες, για λίγες εβδομάδες... ; ... Δεν θυμάμαι... Ήταν για ένα μικρό χρονικό διάστημα της ζωής μου... Απλά κοιτούσα έναν πίνακα, διαφορετικό κάθε φορά, ενός μόνο συγκεκριμένου ζωγράφου, τον παρατηρούσα και έπειτα σημείωνα τις σκέψεις και περιέγραφα τις εικόνες... Για λίγο στην ζωή μου το έκανα κι αυτό... Ήθελα να μπω στους πίνακες όσο πιο πολύ μπορώ, με όλες μου τις αισθήσεις. Ήταν κάτι παραπάνω από το να τους δω και να τους νιώσω. Ήθελα να τους ζήσω, να τους ζωντανέψω. Και πριν να γράψω την δική μου εκδοχή δεν ήθελα να γνωρίζω... τι γράφεται δίπλα ή πάνω ή κάτω από τον πίνακα... Δεν ήθελα να επηρεαστώ... από αυτά που έγραψε κάποιος άλλος για αυτούς... Τους τίτλους νομίζω τους διάβαζα από πριν... Δεν είμαι σίγουρη... Έτσι νομίζω... Πάνε πολλά χρόνια από τότε... Κι όμως ακόμα θυμάμαι την ιερότητα της στιγμής... που έβγαζα από την βιβλιοθήκη μου εκείνο το βιβλίο, εκείνου το ζωγράφου, με εκείνους τους πίνακες, και αφιέρωνα αρκετή ώρα σε μια εικόνα μόνο... σε ένα μόνο πίνακα... Και είχα και εκείνο το τετράδιο με το περίεργο σαν παλιάς εποχής χαρτί... Πρώτα έκλεινα το βιβλίο, έπειτα άνοιγα το τετράδιο και άρχιζα να γράφω... Καμιά φορά, άφηνα και το βιβλίο ανοιχτό σε όλη την διάρκεια του γραψίματος κοιτάζοντας τον πίνακα... Πολύ μοναχική, πολύ ιδιαίτερη, πολύ μοναδική, πολύ ξεχωριστή στιγμή... Που διάβαζα τους πίνακες ή μήπως με διάβαζαν αυτοί; Δεν είμαι σίγουρη ποιος ερμήνευε ποιον...
Βρήκα αποσπάσματα του τότε και υπήρχαν σημεία που ήταν σαν να ήμουν (είμαι) εγώ ο πίνακας και ο πίνακας να ήταν (είναι) εγώ...
Ίσως να βλέπουμε αυτό που θέλουμε (έχουμε ανάγκη) να δούμε...
Με ηρεμούσε αυτή η διαδικασία. Με χαλάρωνε. Με οδηγούσε προς τα εκεί που ήθελα (είχα ανάγκη) να πάω.
Δεν τολμάω να ξαναδώ αυτούς τους πίνακες...
Ίσως επειδή συνδέθηκα μαζί τους ισχυρά... Ίσως επειδή δεν τους θυμάμαι κι είναι σαν να θέλω να τους αφήσω να μην τους θυμάμαι...
Ίσως δεν θέλω να ζωντανέψουν όχι οι πίνακες μα οι πλευρές του εαυτού μου που ζούσαν τότε μέσα σε αυτούς.
Ίσως να θέλω πια να αφήσω το παρελθόν στην ησυχία του.
Ίσως να θέλω να κοιμούνται αυτά που ξεχνιούνται και να ξεχνιούνται αυτά που κοιμούνται.
Ίσως να έχουν σημασία αυτά που έχουν μείνει...
Και όχι... δεν είναι μόνο τα γραπτά που μένουν...
Τι μύθος κι αυτός!
Να μας αγχώνει για όσα γράφουμε...
Να μας μειώνει τα όσα νιώθουμε...
Να δίνει βάρος στα γραπτά...
Να κάνει όλα τα υπόλοιπα ελαφριά...
Να μην προσέχουμε τα όσα λέμε...
Να μην προσέχουμε τα όσα κάνουμε...
Επειδή υποτίθεται πως τίποτα από αυτά δεν μένει...
Λες και το σώμα δεν έχει μνήμη... Λες και δεν γράφεις – έστω και αόρατα – με τις πράξεις και τις λέξεις πάνω στους ανθρώπους και τις ζωές τους...
Δεν θυμάμαι τους πίνακες κι αν δεν έβρισκα το τετράδιο δεν θα θυμόμουν και τις λέξεις... Μα ακόμα και τώρα χωρίς να χρειάζομαι κανένα βιβλίο και κανένα τετράδιο να μου το υπενθυμίσει θυμάμαι... την ιερότητα της στιγμής...
Μια ιερότητα που σπάνια συναντάω στο σήμερα και στους άλλους μα και στον εαυτό μου...
Αυτό μου έχει μείνει. Και είναι καλό που μου έχει μείνει. Αρκεί να το καλέσω για να το επαναφέρω...
Ίσως και όχι... Ίσως και να μην είναι αρκετό...
Εξαρτάται από το πόσο έχω αλλοιωθεί (από το πόσο άφησα να με αλλοιώσουν) μέσα στον χρόνο...
Γιατί οι στιγμές δεν βιώνονται από ανθρώπους που αφέθηκαν στο να αλλοιωθούν...
Γιατί οι πίνακες δεν διαβάζονται από ανθρώπους που δέχτηκαν να συμβιβαστούν...
Δεν θα σε αφήσουν να τους διαβάσεις.
Θα σε αφήσουν να τους δεις, ίσως και να τους νιώσεις, μα όχι να τους ζήσεις...
Και έτσι απλά η στιγμή από ιερή θα γίνει γελοία...
Και εσύ θα γίνεις ένας άνθρωπος που απλά κοιτάζεις τους πίνακες χωρίς να μπορείς να τους ζεις, που από το βάθος βρέθηκες στην επιφάνεια και από την ουσία στην ανοησία.
Μα δεν πειράζει... Για την ώρα... ακόμα... δεν βρίσκεσαι εκεί... σε αυτό το μακάβριο σημείο... του να έχεις χάσει όλα έχουν σημασία για εσένα... Για την ώρα... ακόμα... θυμάσαι... αυτό που είναι σημαντικό για εσένα... Την ιεροτητα της Ζωής... και από αυτό κρατιέσαι... απεγνωσμένα...
No comments:
Post a Comment