Διάσπαση

Αυτή η κοπελίτσα... ήρθε και μου μίλησε σαν να με γνωρίζει... Συνήθως, εγώ μιλάω στους ανθρώπους σαν να τους γνωρίζω... είτε επειδή νομίζω πως τους γνωρίζω και τελικά δεν τους γνωρίζω είτε επειδή νομίζω πως δεν τους γνωρίζω και τελικά τους γνωρίζω... Για να εξηγήσω... Στην πρώτη περίπτωση είναι άνθρωποι άγνωστοι που νομίζω πως είναι γνωστοί και στην δεύτερη περίπτωση άγνωστοι που στην ουσία είναι γνωστοί ακόμα κι αν δεν είναι στην πραγματικότητα... Αυτή η κοπελίτσα... ήρθε και μου μίλησε τόσο οικεία... που νόμισα πως με νομίζει για κάποιο άλλο, δικό της, πρόσωπο... Ίσως κάποια δασκάλα της... Ήταν η πρώτη φορά που γύρισα και είπα σε άνθρωπο (όλες τις άλλες φορές αφήνω τον χρόνο να μου δείξει τι εννοεί αυτός που έχω απέναντί μου και αν είναι γνωστός ή άγνωστος τελικά): «Δεν σε γνωρίζω.» και αυτό το είπα επειδή αισθάνθηκα άσχημα γιατί νόμιζα πως απευθύνεται σε έναν άλλον άνθρωπο... της μίλησα γλυκά... και πώς γινόταν εξάλλου να μην μιλήσεις γλυκά σε έναν τέτοιον άνθρωπο που ακτινοβολούσε τόσο έντονα συναισθήματα... Και εκείνη μου απάντησε «Το ξέρω.» και τότε κατάλαβα πως δεν απευθυνόταν σε κανέναν άλλον παρά μόνο σε εμένα... και συνέχισε να μου μιλάει με τον ίδιο τρόπο, την ίδια φόρα, την ίδια ταχύτητα, την ίδια οικειότητα με την οποία είχε ξεκινήσει να μου μιλάει... Γέλασα και της είπα πως απλά νόμισα πως με νόμισε για κάποιον άλλον... και εκείνη γέλασε και έκατσε όχι ακριβώς δίπλα μου μα κοντά μου... Σαν να έχει ανάγκη να με έχει στον χώρο της... Μου είπε πως δίνει πανελλήνιες... και πως διαβάζει... πως δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σπίτι της και πως βγαίνει έξω... και πως έρχεται εδώ... Α! Πώς το καταλαβαίνω! Αυτό το να μην μπορείς να συγκεντρωθείς στο σπίτι σου... Αυτό το να έχεις ανάγκη να βγαίνεις έξω... Αυτό το να έρχεσαι εδώ... Α! Πώς το νιώθω! Αυτό το να δίνεις πανελλήνιες... και αυτό το να διαβάζεις... Οι πανελλήνιες της ξεκινούσαν την αμέσως επόμενη ημέρα... Της είπα πως κι εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και πως βγαίνω έξω... Και εκείνη έχοντας μια κινητικότητα και μια ενέργεια που, σχεδόν, μου θύμισε ο τρόπος της τον δικό μου... μου είπε απλά... «Έχω διάσπαση προσοχής.»... «Όλοι κάτι έχουμε.» είπα... και εκείνη χαμογέλασε... Της είπα πως δεν πειράζει... συζητήσαμε λιγάκι... Και ένιωθα πως κάθε λέξη μου έχει αξία για αυτήν... Έπειτα με ρώτησε αν θα μείνω πολύ... Ένιωθα πως θέλει να μείνω πολύ... Σαν να με χρειάζεται εκεί... «Θα μείνεις τέσσερις ώρες;»... Κι εγώ γέλασα... «Όχι, τέσσερις... Έχω μείνει ήδη αρκετά... αλλά μία ώρα θα μείνω...». Ένιωθα πως με έχει ανάγκη... Σαν να με ήθελε να είμαι εκεί και να «διαβάζω» κι εγώ μαζί της... ή να της «ξανασυγκεντρώνω» την προσοχή της... Καθίσαμε χωριστά μα μαζί... Περνούσε λίγος χρόνος και πού και πού σήκωνε το κεφάλι, μου μίλαγε της μίλαγα, κι έπειτα επέστρεφε στο διάβασμα... Έκλεισα τον υπολογιστή μου... Έβγαλα κι εγώ χαρτιά και στυλό για να προετοιμαστώ... «Διάβασα» κι εγώ μαζί της... κι ας ήταν άλλα πράγματα και για άλλους λόγους... Και έπειτα ένιωσα σχεδόν ενοχές όταν έπρεπε πια να φύγω... Ένιωσα πως θα νιώσει μόνη της... Της είπα πως τώρα θα φύγω... αλλά πως μπορεί να την ξαναδώ... Της ευχήθηκα καλή επιτυχία για τις εξετάσεις της... Νομίζω πως στενοχωρέθηκε λιγάκι που έφυγα... Την άφησα στο βιβλίο της... κι ήξερα πως πού και πού θα σηκώνει το κεφάλι της και θα παλεύει με την διάσπαση προσοχής της... Αυτό το να αγωνίζεσαι ενάντια σε κάποια στοιχεία του εαυτού σου... Να προσπαθείς να ζήσεις με αυτά... Ήταν ένα κοριτσάκι, μια κοπελίτσα... Μου φαινόταν τόσο μικρή μα ώριμη, τόσο δυναμική μα εύθραυστη, τόσο γεμάτη με ενθουσιασμό μα και με απόγνωση... Τόσο ίδια με εμένα μα και τόσο διαφορετική... Μπορεί και να την ξαναδω σκέφτηκα φεύγοντας... Κάπως την φαντάστηκα σε μια τεράστια βιβλιοθήκη (είναι που μου μίλησε και για μια βιβλιοθήκη που είναι όμορφα να διαβάζεις εκεί)... και εκείνη να είναι στο κέντρο σε ένα τραπέζι... και να διαβάζει... χωρίς να «υποφέρει» από κάτι που δεν μπορεί να ορίσει... Καμία διάσπαση... ούτε προσοχής... ούτε συγκέντρωσης... ούτε ανθρώπου... Δεν είναι τυχαίο που μου μίλησε τόσο οικεία... Ήξερε πού πάει και μιλάει... Γνώριζε που απευθύνεται... Πήγε προς αυτόν που νιώθει πως μπορεί να την νιώσει... Σε εμένα... και την ένιωσα... Τώρα όπως περνάνε τα μαθήματα των πανελληνίων... την σκέφτομαι... Πού να είναι και πώς να διαβάζει και πώς άραγε να τα πηγαίνει... Είμαι μαζί της κι ας μην το γνωρίζει... Είμαι μαζί της κι ας μην με γνωρίζει... Και σαν να ήταν ένα πολύ κοντινό και αγαπημένο μου πρόσωπο... θέλω για αυτήν το καλύτερο. Τίποτα λιγότερο. Θέλω... να έχει έναν ωραίο δρόμο... και κάπως έτσι... συνεχίζω τον δικό μου δρόμο... Με την δική μου προσοχή να είναι διασπασμένη και διασκορπισμένη σε πάρα πάρα πάρα πολλούς ανθρώπους και ταυτόχρονα με το να είμαι εστιασμένη σε εμένα...

Διασπασμένη και ενωμένη, ζω...
Στο δικό μου σώμα και στο δικό μου μυαλό...
Και απλά... συνεχίζω να ελπίζω...
Στο δικό μου σώμα και στο δικό μου μυαλό...
Διασπασμένη και ενωμένη, ζω...
Και απλά... ελπίζω να συνεχίζω...