Όνειρο

(Αυτές τις ημέρες βλέπω πολλά περίεργα όνειρα... και μου ήρθε στο μυαλό και αυτό το Όνειρο... που είχα δει και γράψει πριν πολλούς μήνες...)

Ήμουν μαζί με κάποιους ανθρώπους... Εξόριστους... Διαφορετικούς... Παραγκωνισμένους από την κοινωνία... Νομίζω ήμουν στο προαύλιο μιας φυλακής ή κάτι τέτοιο... Απέναντί μου ήταν χωρισμένοι (ή μήπως εγώ τους είχα χωρίσει;) σε δύο ομάδες... Άντρες και Γυναίκες... Αριστερά οι άντρες και δεξιά οι γυναίκες... και εγώ τους μίλαγα... Είχα πάει εκεί για να τους εμψυχώσω, να τους ενθαρρύνω, να τους δώσω δύναμη... Τους έλεγα πως μπορεί να λειτουργήσει... το διαφορετικό... πως μπορούμε να βρούμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας... δικό μας... ήταν δύσπιστοι στην αρχή... Τους έφερα και σαν παράδειγμα τον Θίασό μου... Τους είπα πως αν λειτούργησε με την Ομάδα μου... Μπορεί να λειτουργήσει και με αυτούς... Είδα στα μάτια τους την ελπίδα και στα βλέμματά τους την εμπιστοσύνη τους προς εμένα... Με όλα όσα τους έλεγα (και ήταν πολλά και διάφορα όσα είπα και όλα αληθινά) ένιωθα να τους πείθω... να τους φέρνω με το μέρος μου... Μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό με την διαφορετικότητά μας... Ήταν σαν ο κόσμος, η κοινωνία να θέλει να τους κρατάει στην αδράνεια, στην άγνοια, στο περιθώριο και οι ίδιοι μέσα από εμένα να ένιωσαν ότι μπορούν να αλλάξουν... και τον εαυτό τους και την κατάσταση... Όμως την ώρα που οι φρουροί-φύλακες αντιλήφθηκαν αυτήν την σημαντική στιγμιαία αλλαγή άρχισε η σύγκρουση... πήγαν να τους μαζέψουν και εκείνοι, φυσικά, αντιστάθηκαν... Δράσεις... Αντιδράσεις... Χαμός στο προαύλιο... Μάχη... Θολό τοπίο... Ανθρώπινες φιγούρες... Σκιές που συγκρούονται... και γίνονται καπνός... Εγώ ήμουν χαμένη... Δεν πρόλαβα να καταλάβω τι συμβαίνει... Θεωρούσα τόσο άδικο αυτό που συμβαίνει... και δεν πρόλαβα... δεν πρόλαβα να συνδεθώ με αυτούς τους ανθρώπους... Μου στέρησαν την επικοινωνία... και μου στέρησαν και την δύναμη της ομάδας... και την προέκταση του καθένα από αυτούς τους ανθρώπους... κανένας από αυτούς δεν θα έβλεπε τις δυνατότητές του... Τι μπορούσε να γίνει... Τι μπορούσε να κάνει... Ήμουν σε μία γωνίτσα κάτω... Πότε ξέσπασε όλο αυτό;... Μαζεμένη με αίματα στο μέτωπό μου... Δεν μπορούσα να καταλάβω... Μόνο στην προοπτική της αλλαγής πήγαν να τους-μας μαζέψουν... Και ήρθε εκείνος... Από όλους τους ανθρώπους του κόσμου... Ήρθε αυτός... Με βρήκε... Ήξερε που είμαι... Δεν ήξερα πώς το ήξερε πως θα είμαι εκεί... Ήρθε μπροστά μου και ένιωσα ανακούφιση, γαλήνη και ασφάλεια που τον είδα... Είχε ξεσπάσει πόλεμος σε όλο τον κόσμο... Είχε ξεκινήσει από εδώ αλλά είχε εξαπλωθεί παντού... Με πήρε και με πήγε με την μηχανή σπίτι του... Φοβόταν... όταν ήρθε να με πάρει δεν τον ένιωθα να φοβάται...Τώρα έβαζε κάτι κούτες πίσω από την πόρτα για να μην μας βρουν... Με ανέβασε από κάτι σκάλες και πήγαμε στον πάνω όροφο... έμοιαζε με σοφίτα... Φοβόταν πως θα έρθουν... Τους ακούγαμε... Ήταν παντού στους δρόμους... Τον κοίταξα... Νόμιζα πως δεν θα είναι στην ζωή... Νόμιζα πως τον είχα χάσει... Για πάντα... Μου είπε πως αυτός ήταν καλά... αλλά πως χάθηκαν δύο φίλοι μας από την ζωή... Δεν το πίστευα ότι δεν ήταν πια στην ζωή... αυτός και αυτή... Δεν ήμασταν ασφαλείς... Τον ένιωθα να φοβάται και φοβόμουν κι εγώ... Στρατιώτες παντού... Στους δρόμους... Στα σπίτια... Θα μας έβρισκαν αν μέναμε εκεί... Φύγαμε ξανά... Χωρίς να ξέρουμε πού να πάμε... Συνάντησα μετά και κάποιον άλλον που νόμιζα πως δεν ήταν στην ζωή και τελικά ήταν... αλλά δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο... ήταν και δεν ήταν... Δεν ήξερα πια ποιος ζει και ποιος όχι... Αναταραχή... Δεν ήξερα ποιον να ακολουθήσω... Με ποιον να πάω... Για κάποιο λόγο δεν μπορούσαμε να είμαστε όλοι μαζί... Ήξερα με ποιον ήθελα να είμαι... Με αυτόν που ξεπέρασε τον φόβο του για να έρθει να με βρει... Για να είμαστε μαζί... Και όσο δύσκολο κι αν μου ήταν άφησα αυτόν που δεν ήξερα ακριβώς ποιος είναι... και ποια είναι η σύνδεσή του μαζί μου... για να φύγω με αυτόν... που μέσα στο χάος πάρα τον φόβο του με έκανε να νιώσω έστω και για λίγο ανακούφιση, γαλήνη και ασφάλεια. Με αυτόν που πάντα ένιωθα αγάπη. Και ενώ ο κόσμος γκρεμιζόταν... όσο κρατούσα το δικό του χέρι... ένιωθα πως δεν θα γκρεμιστώ κι εγώ... Ήμουν μαζί του κι αυτό ήταν αρκετό... Τι άλλο να ζητήσει κανείς όταν όλα διαλύονται πέρα από το να είναι με τον άνθρωπο που αγαπάει; Και συνεχίσαμε να τρέχουμε... Δεν ήξερα αν αυτό ήταν το τέλος του κόσμου ή αρχή του...