Κι άλλο Όνειρο...

(Και μιας και γράψαμε για Όνειρα χθες... αυτό είναι το Όνειρο που είδα πριν δύο (ή, μήπως, τρεις;) ημέρες...)

Ήμουν μαζί με ένα κοντινό μου άτομο. Περπατούσαμε μαζί στον δρόμο (ή, μήπως, ήμασταν μαζί μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο;)... Στρίβουμε σε ένα δρομάκι και, ξαφνικά, βλέπουμε, στο απέναντι πεζοδρόμιο από το δικό μας, έναν άνθρωπο γονατισμένο και φυλακισμένο... Είχε χειροπέδες, και στα δύο του χέρια, που τον κρατούσαν ακινητοποιημένο στον τοίχο (ή, μήπως, ήταν στα κάγκελα;) που βρίσκονταν πίσω του... Στην μέση του δρόμου, αιχμάλωτος... Είναι σαν να τον έχουν φυλακίσει εκεί πολλοί άνθρωποι... Σαν να είναι κάπως... αιχμάλωτος του κόσμου... Τα χέρια του, κοκκινισμένα και μελανιασμένα... Το κοντινό μου άτομο πηγαίνει κοντά του... έχουμε ένα μεγάλο ασημί κλειδί... και με αυτό τον ελευθερώνει ξεκλειδώνοντας τις χειροπέδες του... Ο άνθρωπος νιώθει ευγνωμοσύνη επειδή σταμάτησε ο πόνος... Όσο τα χέρια του ήταν στις χειροπέδες βασανιζόταν... Όχι μόνο από τον πόνο που του προκαλούσαν οι χειροπέδες, αλλά και από έναν μεγαλύτερο, ισχυρότερο, πόνο... από αυτόν τον πόνο που προκαλούν τα χειρότερα βασανιστήρια... Γνωρίζει πως θα τον ξαναπιάσουν σύντομα και πως ο πόνος θα ξαναρχίσει αλλά δεν τον ενδιαφέρει... Νιώθει ελεύθερος, έστω και για λίγο... Σηκώνεται και φεύγει; (Και τον κυνηγάνε;)... Νομίζω... Ή μένει στο ίδιο σημείο και περιμένει; (Να τον ξαναπιάσουν;)... Δεν θυμάμαι... Το σίγουρο είναι πως νιώθω πως σύντομα θα τον ξανααιχμαλωτίσουν... Το κοντινό μου άτομο επιστρέφει σε εμένα και μετά, από την μια στιγμή στην άλλη, βρισκόμαστε σε ένα σπίτι, στο σπίτι μου... Εκεί είναι ένα άλλο κοντινό μου άτομο που δεν είναι πια στην ζωή. Δεν θέλει να έχουμε βοηθήσει τον φυλακισμένο... και εμείς δεν θέλουμε να καταλάβει ότι τον βοηθήσαμε... Κρύβουμε το κλειδί... Το οποίο είναι και φλασάκι με ηλεκτρονικά αρχεία (!)... Το κρύβω πάνω σε ένα κουρτινόξυλο... Αλλά το κοντινό άτομο που είναι κατά του φυλακισμένου... δεν μας πιστεύει... ότι δεν βοηθήσαμε τον φυλακισμένο... και αρχίζει να ψάχνει για το κλειδί σε όλο το σπίτι... Ξέρει πως αν βρει το κλειδί αυτή θα είναι η απόδειξη ότι βοηθήσαμε τον αιχμάλωτο... Εγώ αγχώνομαι... Στο δωμάτιο με το κουρτινόξυλο έχει ξαφνικά πολύ κόσμο... διάφορα άτομα... συζητάνε, γελάνε... σαν να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει... μοιάζει, όμως, και σαν να είναι με το μέρος μου... Πάω, σκαρφαλώνω και κατεβάζω το κλειδί από εκεί για να το βάλω σε άλλη θέση... Αλλάζω κρυψώνες συνέχεια στο κλειδί... έτσι ώστε το άτομο που ψάχνει το κλειδί να μην το βρει... Το κρύβω μέσα σε μια μικρή ανθοδέσμη με πλαστικά λουλούδια... και το βάζω μέσα σε ένα συρτάρι... Αυτή είναι η τελευταία μου κρυψώνα... Έρχεται το άτομο που το ψάχνει κρατώντας μια ψεύτικη, όμορφη, χρωματιστή, νεράιδα με μια διάφανη, στρογγυλή, γυάλινη, σφαίρα και πιστεύει ότι έχω κρύψει το κλειδί μέσα στην σφαίρα της νεράιδας... Προσπαθεί να σπάσει το γυαλί για να βρει το κλειδί... αλλά εκείνο δεν σπάει με τίποτα... Η στρογγυλή σφαίρα μένει ανέπαφη... και εγώ λέω πως αυτή η νεράιδα με την μαγική της σφαίρα δεν είναι δική μου... δεν μου ανήκει... και πως είναι ένος άλλου κοντινού μου προσώπου... Τότε σταματάει να προσπαθεί να σπάσει την γυάλα... και μετά από λίγο σταματάει να ψάχνει και το κλειδί... και φεύγει από το σπίτι... χωρίς να το βρει... Ένα άλλο άτομο, όμως, το μόνο άτομο που δεν είναι τόσο κοντινό αλλά και πάλι είναι πολύ πολύ αγαπητό, βγάζει ανακοίνωση και λέει, δεν το κάνει για κακό, πως το άτομο που πίστευε ότι βοηθήσαμε τον φυλακισμένο είχε δίκιο γιατί, όντως, τον βοηθήσαμε... Βγάζει την ανακοίνωση μέσα από ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης... Λέει, επίσης, στην ίδια ανακοίνωση, πως απλά δεν βρήκε το κλειδί που ήταν στην τάδε θέση... και είπε μία από τις προηγούμενες θέσεις που το είχα κρύψει... μία από τις προηγούμενες κρυψώνες μου... δεν αποκαλύπτει το πού βρίσκεται τώρα... αλλά εγώ αγχώθηκα ότι θα ακούσει την ανακοίνωση το άτομο που δεν πρέπει να την ακούσει και θα αρχίσει πάλι να ψάχνει για το κλειδί και θα βρει την πρόσφατη, τωρινή, τελευταία, κρυψώνα μου... Φοβόμουν... Πως θα βρεθούν τα λουλούδια με το κλειδί... Δεν ήξερα αν πρέπει να αλλάξω πάλι κρυψώνα... Φοβόμουν... Και το όνειρο τελείωσε κάπου εκεί... Πριν να έρθει το άτομο που θα άρχιζε να ψάχνει ξανά... Ίσως, βέβαια, και να μην ερχόταν... γιατί ο χρόνος περνούσε... και δεν ερχόταν... Ήμουν μόνη μου... χωρίς κανένα άτομο γύρω μου... και φοβόμουν μην βρεθεί το κλειδί που έδωσε σε έναν άνθρωπο την, έστω και προσωρινή, ελευθερία του...