Το Χάος, Του Χάους, Το Χάος, Ω! Χάος!

Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν πού ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής είχε (το τονίζω ΕΙΧΕ) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος είχε όλα τα παραπάνω. Αυτόν τον φάκελο τον είχα ονομάσει «Χάος». Επειδή αυτή η λέξη μου αρέσει και νιώθω πως εκφράζει με ακρίβεια και με χιούμορ το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φακέλου.

Ο φάκελος αυτός, από εκεί που υποτίθεται πως δεν έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία μου και πως έπρεπε να υπάρχει μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι να αποφασίσω να τον ξεκαθαρίσω, ξαφνικά άρχισε να διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο... Τρέχοντας από εδώ και από εκεί, οτιδήποτε δεν προλάβαινα να φτιάξω το πέταγα μέσα στο «Χάος», χωρίς ενοχές, και το άφηνα να αιωρείται με ένα ερωτηματικό για το αν και το πότε θα ξαναασχοληθώ μαζί του... Επειδή άρχισε να παραγεμίζει... κάπου στην πορεία... τρομοκρατήθηκα... Ήταν τόσο πολλά όλα αυτά και τόσο άσχετα μεταξύ τους... που αποφάσισα, για να μοιράσω λίγο το χάος, να κάνω ακόμα έναν φάκελο... αυτόν τον ονόμασα «Το Χάος Του Χάους». Για την ακρίβεια... «Χάος (Το) (Του) Χάους» (παρόλο που εγώ το διάβαζα στο μυαλό μου πάντα απλά «Το Χάος Του Χάους») έτσι ώστε να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον φάκελο «Χάος» και να μην ανακατευτεί με όλο το υπόλοιπο κυριολεκτικό χάος όλων των υπόλοιπων χαοτικών φακέλων του υπολογιστή μου... Άρχισε, λοιπόν, να γεμίζει επικίνδυνα και Το Χάος Του Χάους, με ό,τι δεν μπορούσα ή δεν προλάβαινα να τοποθετήσω οπουδήποτε αλλού... Κάποια στιγμή αγχώθηκα ότι παραέγινε χαοτική η όλη κατάσταση... Φοβήθηκα ότι θα επικρατήσει ένα χάος στον υπολογιστή μου το οποίο δεν θα μπορώ αργότερα με τίποτα να χειριστώ ή να οργανώσω... και αποφάσισα να αφιερώσω ώρες και μέρες για να καταφέρω να κάνω τους δύο φακέλους έναν... και αυτόν τον έναν φάκελο να τον αδειάσω εντελώς... αποφασισμένη να υπάρχει για να με βοηθάει στην καθημερινότητά μου αλλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τον ξεκαθαρίζω... Κράτησα το «Χάος (Το) (Του) Χάους» (μου άρεσε πιο πολύ η ονομασία Το Χάος Του Χάους) και έσβησα το «Χάος». Ήμουν πολύ περήφανη για το κατόρθωμά μου... Είχα μόνο έναν φάκελο... και αυτός ήταν πια άδειος... Ναι, ο ηλεκτρονικός μου κόσμος άρχιζε παραδόξως να μην είναι τόσο χαοτικός όσο ο κανονικός μου κόσμος... Ύστερα, όμως, ήρθε μια χρονιά η οποία ήταν γεμάτη από καινούρια τρεξίματα, καινούριες δυσκολίες, καινούριες σκέψεις, καινούριες ιδέες και στην οποία για να ανταπεξέλθω, όπως ήθελα, ο μόνος τρόπος ήταν να γεμίσει Το Χάος Του Χάους με ένα ολοκαίνουριο φρέσκο χάος που δεν μπορούσε να συμμαζευτεί... Πανικόβλητη... Έφτιαξα έναν καινούριο φάκελο το «Χάος επί 2» (δεν ήθελα να τον ονομάσω ξανά σκέτο «Χάος», ένα ήταν το σκέτο «Χάος» το αρχικό), αποφασισμένη να ακινητοποιηθεί Το Χάος Του Χάους στο σημείο που βρίσκεται και να μην βάζω τίποτα καινούριο εκεί και στο «Χάος επί 2» να βάζω αυστηρά μόνο ότι καινούριο δεν μπορεί να μπει σε κανέναν άλλον φάκελο στον υπολογιστή μου... Όμως δεν μπορούσα να το εφαρμόσω... Το «Χαός επί 2» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και έφτιαξα και το «Χάος επί 3» απλά και μόνο από μία ανάγκη να μην βλέπω όλο αυτό το χάος μαζεμένο... και με την ψευδαίσθηση πως αν χωρίσω το χαοτικό χάος σε τρεις φακέλους χάους και όχι σε έναν θα είναι πιο εύκολο αργότερα να ξεκαθαριστεί... Το «Χάος επί 3» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και... Τελείωσε η χρονιά... Έφτασε το καλοκαίρι... και όταν βρέθηκα απέναντι στον υπολογιστή μου τρόμαξα να τον αναγνωρίσω... Κυριολεκτικά... Δεν είχα ιδέα πώς θα μαζευτεί και πώς θα συμμαζευτεί όλο αυτό το χάος... Με καθαρό μυαλό δεν μου φαινόταν και πολύ έξυπνη η ιδέα μου να συνεχίζω να δημιουργώ και άλλους φακέλους χάους... Ένας ήταν αρκετός... Ακόμα και ψυχολογικά είναι διαφορετικό να ξεκαθαρίζεις έναν φάκελο από τρεις... Από την άλλη ξεκαθαρίζοντας τρεις... Σβήνονταν ένας ένας... και άρχιζε να καθαρίζει το τοπίο... αλλά και πάλι νομίζω πως ένα χάος θα ήταν υπέρακετό... Δεν μπορώ να περιγράψω... το τι γινόταν μέσα... είτε στο «Χάος επί 2», είτε στο «Χάος επί 3», είτε στο «Χάος (Το) (Του) Χάους», στο οποίο ακόμα γίνεται το χάος αφού δεν τον έχω ξεκαθαρίσει-καθαρίσει ακόμα εντελώς... Το τι ονομασίες συνάντησα στους φακέλους μέσα στους φακέλους δεν λέγεται! Επίσης, ο κάθε φάκελος, το τι έγραφε ότι είχε, σε σχέση με το τι πραγματικά είχε, ήταν μια άλλη ιστορία... Άλλο έγραφε, άλλο έλεγε, άλλο ήταν... Άσε τις γενικές ονομασίες... Άσε τις φαϊνές ονομασίες... Άσε τις εμπνευσμένες, που στην πορεία δεν μου φάνηκαν και πολύ εμπνευσμένες αφού δεν τις καταλάβαινα, ονομασίες... Ούτε ένα word δεν είχε ονομαστεί με μια σωστή λέξη... Ξεκίνησα από το τέλος... Ασχολήθηκα πρώτα με το «Χάος επί 3»... Έφυγε το 3... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... μετά με το «Χάος επί 2»... Έφυγε το 2... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... και μετά με το «Χάος (Το) (Του) Χάους»... όπου δεν έφυγε τίποτα... ούτε το χάος ούτε του χάους... αλλά δεν με πειράζει... γιατί, έτσι κι αλλιώς, είναι ο μόνος φάκελος που θέλω να υπάρχει για ό,τι άλλο καινούριο χαοτικό προκύψει... Και τώρα που το σκέφτομαι... τώρα που εξαφανίστηκαν όλα τα άλλα χάη... θα μπορούσα, έτσι ώστε να είναι επιτέλους ίδιο αυτό που σκέφτομαι με αυτό που διαβάζω, να αλλάξω και την ονομασία από το «Χάος (Το) (Του) Χάους» σε «Το Χάος Του Χάους»...

Καμιά φορά... όταν τα βλέπω όλααααααααα αυτάαααααααα... καταλαβαίνω... γιατί είμαι έτσι...

Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν που ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής έχει (το τονίζω ΕXEI, για την ώρα τουλάχιστον) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος έχει όλα τα παραπάνω. Το θέμα είναι ότι εγώ για να έχω το ίδιο αποτέλεσμα με τους υπόλοιπους, για να έχω ΕΝΑΝ φάκελο, πηγαίνω από μία πολύ πιο πολύπλοκη διαδρομή... χωρίς κανένα, ίσως, λόγο και αιτία... απλά και μόνο επειδή είμαι αυτή που είμαι...

Το θέμα, λοιπόν, είναι το τι χρειάζεται να κάνω για να μένει ο υπολογιστής μου λογικός, για να μένει το χάος περιορισμένο...

Και έχω την εντύπωση πως αυτόν τον αγώνα κάνω κι εγώ με τον εαυτό μου... τι χρειάζεται να κάνω για να μένω εγώ λογική, για να μένει το χάος μου περιορισμένο...

Τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να μένει ο φάκελος ένας... Αυτός ο χαοτικός φάκελος της σκέψης... που έχει όλα εκείνα που δεν μπαίνουν σε κατηγορίες... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ορίσεις... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να χειριστείς... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ονομάσεις... που έχει όλα εκείνα που έχουν την τάση να μεγαλώσουν για να πάρουν όλο και περισσότερο χώρο... χώρο από το μυαλό σου...

Και αφού δεν μπορείς να τον σβήσεις, δεν μπορείς να πατήσεις ένα delete να εξαφανιστεί... Και αφού πρέπει να ζήσεις με αυτόν... το καλύτερο που έχεις να κανείς είναι να μην του δίνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία του μυαλού σου, να τον κρατάς περιορισμένο, να μην του επιτρέπεις να εξαπλωθεί, και, σιγά σιγά, να τον ξεκαθαρίζεις-καθαρίζεις, πού και πού, όσο και όπως μπορείς, φροντίζοντάς τον... και, ποιος ξέρει, ίσως, κάποια στιγμή, να είναι τόσο άδειος που, σχεδόν, να μην τον αισθάνεσαι...

Πήγα να γράψω πως δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς το χάος μου αλλά η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό... Από την στιγμή, όμως, που αυτό, καλώς ή κακώς, επιμένει και συνεχίζει να υπάρχει, είτε σαν ένας είτε σαν δύο είτε σαν τρεις είτε σαν περισσότεροι φάκελοι, είτε στον υπολογιστή μου είτε στην σκέψη μου, αυτό είναι το χάος μου, το δικό μου μοναδικό χάος, που, πολλές φορές, με βοηθάει, χωρίς να το καταλάβω, να προχωρήσω με έναν ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο...

Είτε μου αρέσει είτε όχι...

Το χάος είναι κομμάτι μου και εγώ είμαι κομμάτι του χάους...

Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο χάος από το δικό μου...

Μεγαλύτερο και από Το Χάος Του Χάους και από το «Χάος επί 2» και από το «Χάος επί 3»...

Μεγαλύτερο ακόμα και από το Χάος των άλλων, από το «Χάος επί Χ» (όπου Χ=όλο το Χάος όλων των ανθρώπων)

Δεν είναι ένας φάκελος είναι ένας κόσμος...

Και είναι το Χάος μέσα στο οποίο όλοι μας ζούμε...

Και δεν έχω βρει ακόμα πώς, ακριβώς, αξίζει να ονομαστεί αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος...

Το Χάος Του Κόσμου ή Ο Κόσμος του Χάους ή Κοσμοχάος ή Χαοτικό Χάος ή Χαοτικό Χάος Χαοτικού Χάους...

Γιατί, ακόμα κι αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος ανήκει μέσα σε ένα άλλο Το, Του Σύμπαντος, Χάος...

Και ακόμα και αυτό το Χάος μπορεί να ανήκει μέσα σε ένα άλλο και αυτό μέσα σε ένα άλλο...

Και έτσι το Χάος (Ω! Χάος!)
απλώνεται στο άπειρο... (απλώνεσαι στο άπειρο)
και δεν έχει τέλος... (και δεν έχεις τέλος)
μα δεν έχει ούτε και αρχή... (μα δεν έχεις ούτε και αρχή)
υπήρχε πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχει και μετά την καταστροφή του... (υπήρχες πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχεις και μετά την καταστροφή του)
υπάρχει σε όλη την διαδρομή και υπάρχει και σε όλη την απόσταση... (υπάρχεις σε όλη την απόσταση και υπάρχεις και σε όλη την διαδρομή)
υπάρχει στην Γη μα υπάρχει και στο Διάστημα... (υπάρχεις στο Διάστημα μα υπάρχεις και στην Γη)
υπάρχει στις επιστημονικές θεωρίες μα υπάρχει και στις καλλιτεχνικές πράξεις... (υπάρχεις στις καλλιτεχνικές πράξεις μα υπάρχεις και στις επιστημονικές θεωρίες)
υπάρχει στους ανθρώπους... (υπάρχεις στους ανθρώπους...)
υπάρχει σε εμένα... (υπάρχεις σε εμένα...)
υπάρχει στον υπολογιστή μου... (υπάρχεις στον υπολογιστή μου...)

Και έτσι απλά από Το Χάος του Χώρου και Το Χάος Του Χρόνου επιστρέφω ξανά στο δικό μου, και το νιώθω ξαφνικά μικρό... όχι ασήμαντο... μα μικρό...

Και έτσι απλά από το «Ω! Χάος!» επιστρέφω στο δικό μου μοναδικό απλό Χ ά ο ς...