13.09.2014 Σάββατο

13.09.2014 Σάββατο

Όταν ξεκινάω ένα καινούριο ημερολόγιο, ένα κατάλευκο άδειο τετράδιο, πάντα με πιάνει να καταφέρω να το γεμίσω μόνο με σημαντικές ιστορίες και όμορφες εμπειρίες... Ο αρχικός μου στόχος είναι να καταγραφούν μόνο όσα αξίζουν να καταγραφούν... και όλα τα υπόλοιπα να τα αφήνω να προσπερνάνε... Γραπτά, τουλάχιστον, ο εαυτός μου να είναι όπως θα ήθελα να είναι και όχι όπως είναι και η ζωή μου να μοιάζει όπως την ονειρεύομαι και όχι όπως την ζω (ακόμα κι αν, το ομολογώ, προσπαθώ υπερβολικά πολύ για να κάνω αυτούς τους δύο δρόμους… έναν.).

Οι πρώτες σελίδες είναι ωραία γραμμένες... χωρίς μουτζούρες... με ορθογραφία και σύνταξη σωστή... Τα γράμματα είναι γραμμένα ακριβώς πάνω στις σειρές του άδειου τετραδίου που αρχίζει να γεμίζει. Οι σκέψεις είναι τοποθετημένες με λογική σειρά και όλα βγάζουν νόημα. Τα συναισθήματα είναι συγκεκριμένα, ορισμένα, εστιασμένα. Είμαι πολύ περήφανη που, επιτέλους, φαίνεται να επικρατεί μια νοητική και ψυχολογική τάξη...

Μα όπου υπάρχει τάξη κινδυνεύει να εμφανιστεί και αταξία...

Και ενώ πάντα ξεκινάω με τις καλύτερες προθέσεις και έχω την ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρω να διατηρήσω αυτήν την φαινομενική ισορροπία, από την αρχή μέχρι το τέλος, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, πάντα κάτι συμβαίνει και αρχίζει, χωρίς να το καταλάβω, η αρχή του χάους...

Αυτό που συμβαίνει... είναι η ίδια η ζωή... και η προσπάθεια μου να ανταπεξέλθω σε αυτήν... Τότε... δεν προλαβαίνω... να φανώ εγώ ή να φανεί η ζωή μου «όμορφη» και «σημαντική»...

Τα ημερολόγιά μου δεν υπάρχουν για να υπάρχουν. Δεν υπάρχουν για να διαβαστούν... εξάλλου, ειλικρινά, έτσι όπως είναι, δεν νομίζω να διαβάζονται... Τα ημερόλογιά μου υπάρχουν για να με στηρίζουν, για να με βοηθάνε να τα βγάζω πέρα... και στα «δύσκολά» μου σημεία οι σκέψεις είναι διάσκορπες και τα συναισθήματα ανακατεμένα. Τα γράμματα γράφονται προς διάφορες κατευθύνσεις και τους είναι, σχεδόν, ακατόρθωτο να μείνουν σε ευθεία. Οι μουτζούρες επικρατούν παντού... Φράσεις που μένουν μισές... Σειρές που μένουν κενές... Προσπαθώ να τα οργανώσω όλα αλλά δεν τα καταφέρνω... Και, έτσι απλά, οι επόμενες σελίδες αρχίζουν και γεμίζουν με όλα αυτά που είναι απαραίτητο να γεμίσουν για να καταφέρω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητά μου και να ζήσω την ζωή μου…

Μέχρι να φτάσω στο τέλος του τετραδίου αποκαλύπτεται μπροστά μου για μια ακόμα φορά το πολύπλοκο μυαλό μου... Κάτι που σκέφτηκα, κάτι που ένιωσα, κάτι που είδα... κάτι που θέλω, κάτι που με πονάει, κάτι που με ενοχλεί... κάτι που πρέπει, κάτι που ίσως να γίνεται, κάτι που ίσως θα συμβεί... κάτι που δεν θα ήθελα να ισχύει, κάτι που δεν θα ήθελα να έχω, κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω... κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω, κάτι που δεν μπορώ να αντεχτώ, κάτι που δεν μπορώ να ξεπεράσω... Όλα μαζί... Χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα... Και λίγο... κάποιες φορές μπορεί και πολύ... απογοητεύομαι από αυτό που είμαι και από αυτό που είναι η ζωή μου...

Μετά σκέφτομαι πως... δεν πειράζει... ίσως μεγαλύτερη σημασία έχει, από το να είναι τα ημερολόγιά μου όμορφα και καθαρά, το να υπηρετούν τον βασικό τους στόχο. Να με βοηθάνε να υπάρχω. Να προχωράω στην ζωή μου. Και αν για να υπάρχω… χρειάζεται να υπάρχει και ένα γραπτό, ή όποιας άλλης μορφής, χάος από δίπλα... Ας υπάρχει...

Γιατί, ίσως, μια μέρα αυτό το χάος να με βοηθήσει να φτάσω να γίνω αυτό που θα ήθελα... και τότε, ίσως, οι σελίδες να αρχίσουν να γράφονται απλά και τακτοποιημένα σχεδόν από μόνες τους... γιατί η ζωή μου θα είναι όπως την θέλω... Αλλά, μέχρι τότε, ας επιτρέψω στα τετράδιά μου να είναι όπως έχουν ανάγκη να είναι και όπως χρειάζεται να είναι για να επιβιώσω... Ας μου επιτρέψω να είμαι όπως είμαι...

Και ας μην έχω μεγάλες απαιτήσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνω μεγάλες προσπάθειες...

Αλλά αν το τίμημα του να είμαι αυτό που είμαι και του να γίνω αυτό που θα γίνω είναι μερικά μουτζουρωμένα τετράδια στην πορεία που δεν διαβάζονται... Ας είναι...

Αυτά είναι τα τετράδιά μου... (ακόμα κι αν πολλές φορές δεν νιώθουν σαν τετράδιά μου)
Με ό,τι προλαβαίνει να γραφτεί...
Όσο γράφεται και Όπως γράφεται...

Και αυτή είμαι εγώ (ακόμα κι αν πολλές φορές δεν νιώθω σαν εγώ)
Όσο γράφομαι και Όπως γράφομαι...

...

Και αυτό είναι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάω...

...Τα ημερολόγιά μου δεν υπάρχουν για να υπάρχουν, υπάρχουν για να υπάρχω...