Φούρνοι

Πάντα μου άρεσαν οι φούρνοι και οι άνθρωποί τους... Η μυρωδιά φρέσκου ψωμιού, οι ζεστές τυρόπιτες, οι χειροποίητες μπουγάτσες, τα κουλουράκια με κανέλα ή με σταφίδα ή με σουσάμι, τα μπισκοτάκια γεμιστά με σοκολάτα ή κρέμα, τα μαλακά μουστοκούλουρα, οι φρατζόλες, χωριάτικο, πολυτελείας, ολικής, πολύσπορο, άλλες φτιαγμένες από καλαμπόκι, οι μαργαρίτες, αλήθεια, με ενθουσίαζαν από παιδί, κυρίως το σχήμα τους, τα κέικ σε φόρμες, τα διάφορα γλυκάκια, κυρίως το χρώμα τους, οι τάρτες, οι πάστες, και η - μόλις βγήκε - πάστα φλώρα με τα διάφορα φρούτα της... Ναι, ναι, από μικρή μου άρεσε να πηγαίνω στο φούρνο τα μεσημέρια μετά το σχολείο ή πριν το σχολείο όταν ήμουν απογευματινή... Μία εβδομάδα έτσι, μία αλλιώς... Ήταν κάποτε η δική μου "δουλειά" όταν είχαν μοιραστεί οι "δουλειές" είτε του σπιτιού είτε του "εκτός σπιτιού"... Και δεν τη βαριόμουν ποτέ... Κι έπειτα, όταν μεγάλωσα λιγάκι, άρχισα να πηγαίνω όχι τα μεσημέρια μα τα πρωινά... νωρίς τα πρωινά... κι αυτός ο πρωινός φούρνος της γειτονιάς ήταν για χρόνια ένα κομμάτι του όμορφου ξυπνήματός μου... Κι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε φούρνους ξυπνάν νωρίς πολύ νωρίς (από τους λίγους ανθρώπους που ξυπνούσαν τότε τόσο νωρίς όσο εγώ)... και ξυπνάν νωρίς... για να έχουμε εμείς ψωμί... και πάντα τους σκεφτόμουν... άλλους να ζυμώνουν και να πλάθουν... άλλους να ψήνουν... άλλους να φτιάχνουν... άλλους να τοποθετούν... άλλους μπροστά στο ταμείο... Και δεν μίλησα ακόμα για το αγαπημένο μου κουλούρι που μέχρι σήμερα με ακολουθεί καθημερινά... και όποτε έχω ανάγκη για κάτι φαγώσιμο... είναι εκεί να σταματήσει το αίσθημα της όποιας πείνας... Σύντροφος καλός σε όσους έχουν ευαίσθητο στομάχι... Ω, ναι... αυτό το απλό κουλουράκι ήταν αυτό που με βοήθησε στο να ισορροπήσει διατροφικά ο οργανισμός μου... όσο περίεργο κι αν ακούγεται... Καμιά φορά, γελάω και νομίζω πως έπαιξε ακόμα ρόλο στο ότι δεν έπεσε ο σίδηρός μου... γιατί έμαθα κάποτε κάτι που δεν το ήξερα... πως το σουσάμι έχει σίδηρο... κι αναρωτιόμουν πως αφού δεν τρώω τροφές με σίδηρο... δεν έχω έλλειψη σιδήρου... Ωραίο το κουλουράκι... κι ακόμα πιο ωραίο αν το πετύχεις ζεστό ζεστό το πρωί... Οι άνθρωποι με τις "καλημέρες" τους πάντα μου έφτιαχναν την ημέρα... Ζεστές κι αυτές... Ένα χαμόγελο... Ζεστό κι αυτό... Μία κουβέντα... Ζεστή κι αυτή... Αυτά είναι ικανά να σου αλλάξουν τη διάθεση... Μάλιστα θα γελάσετε... αλλά τις λίγες φορές που βρέθηκα στο εξωτερικό... πάντα μου έλειπαν οι φούρνοι και οι άνθρωποί τους... Έχω ακούσει να λείπουν τόσα και τόσα στους ανθρώπους όταν ταξιδεύουν στο εξωτερικό αλλά δεν θυμάμαι να έχω ακούσει από κανέναν να του έλειψαν αυτά που έλειψαν σε εμένα... Όχι, δεν με ενοχλούσε ο καιρός... Ούτε ο ρυθμός... Ούτε ο διαφορετικός τρόπος ζωής... Ούτε η κουλτούρα ή η νοοτροπία... Ούτε το ότι τα μαγαζιά έκλειναν νωρίς... Ούτε η μη βραδινή ζωή... Ούτε η αυστηρότητα, η πειθαρχία, η συνέπεια... Το να είσαι στην ώρα σου... Πωπωπω! Ίσα ίσα, κάποια μου ταίριαζαν κιόλας πιο πολύ!!! Αλλά... ένα από αυτά που μου έλειπε... ήταν... το κουλούρι που δεν το βρήκα πουθενά αλλού!!! Ναι, ναι... το απλό το κουλουράκι... Κι ανυπομονούσα να γυρίσω εδώ... για ένα ζεστό κουλούρι... κι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα... κάθε φορά που γυρνούσα... Έτρεχα απεγνωσμένα και ενθουσιασμένα σε έναν φούρνο... Σε άλλους λείπουν άλλα φαγητά... άλλα κομμάτια της διατροφής μας... αλλά εμένα... το απλό το κουλουράκι... Πάντα μου άρεσαν οι φούρνοι και οι άνθρωποί τους... Οι μυρωδιές και οι γεύσεις... Οι βιτρίνες... Να χαζεύω και να αγοράζω... μετρώντας τα ψιλά μου... να δω αν μου φτάνουν τα χρήματα... Για ένα κουλουράκι βέβαια... τα χρήματα, ευτυχώς, ακόμα φτάνουν... Πάντα τους θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους που τρώνε τόση γκρίνια από τους πελάτες... και, παρόλα αυτά, έχουν υπομονή και χειρίζονται όσο καλύτερα μπορούν τις άσχημες συμπεριφορές... αυτό ισχύει για όλα τα επαγγέλματα που έχουν επαφή με πολύ κόσμο... γιατί οι πελάτες δεν έχουν πάντα δίκιο... για την ακρίβεια, αρκετές φορές έχουν άδικο... και υπήρξαν αρκετές στιγμές που ήμουν με το μέρος των υπαλλήλων... Κι εγώ αναρωτιόμουν πως έχει ο κόσμος διάθεση να τσακωθεί μέσα σε ένα μέρος με μυρωδάτα τσουρέκια κοτσίδες και με κουλουράκια φτιαγμένα από μέλι... Πώς δεν τους μαλάκωνε το μέλι; Από τι υλικό άραγε ήταν φτιαγμένοι οι άνθρωποι και δεν τους έκανε να αισθάνονται αισιόδοξα το άσπρο αλεύρι και το φρέσκο βούτυρο; Και η ζάχαρη άχνη σαν αστερόσκονη πώς δεν τους απασχολούσε, πώς δεν τους φώτιζε; Πώς δεν σκορπίζονταν σε όλη την ημέρα τους; Πάντα μου άρεσαν οι φούρνοι και οι άνθρωποί τους... Με τα ταψιά να πηγαινοέρχονται... γεμάτα και άδεια... γεμάτα και άδεια... Και ό,τι περίσσευε, πάντα, αναρωτιόμουν... πού πήγαινε... και αν έφτανε στα χέρια ανθρώπων που έχουν ανάγκη από φαγητό... Πάντα μου άρεσαν οι φούρνοι και οι άνθρωποί τους... Ένιωθα ζεστασιά... Ένιωθα ανθρωπιά... Σε αυτά τα μικρά σημεία γειτονιάς... αισθανόμουν... εγώ. Χωρίς να χρειάζομαι τίποτα παραπάνω για να είμαι καλά... για να είμαι, θα τολμήσω να το γράψω, σχεδόν... ευτυχισμἐνη...