Το ταβάνι...

(πριν καιρό...)

Το ταβάνι...

Μια φορά κοίταξα το ταβάνι
και με κοίταξε κι αυτό...

Είναι πολλές οι φορές που κοίταξα το ταβάνι αλλά μέχρι αυτήν την φορά που γύρισε να με κοιτάξει δεν είχα ξαναδεί το βλέμμα του. Ούτε είχα ακούσει την φωνή του.

Τώρα του μίλησα και μου απάντησε γυρνώντας την φωνή μου πίσω.

Τι συνέβαινε;

Γιατί το ταβάνι είχε αποφασίσει να αποκτήσει ξαφνικά μορφή και ήχο;

Για να με βγάλει από τον λήθαργο... μου είπε.
Για να με σώσει από την κατάθλιψη... υποστήριξε.

Κι ήταν αλήθεια.

Εκεί που δεν είχα κανέναν βρέθηκε ένα ταβάνι όχι μόνο να με κοιτάξει μα και να με αγκαλιάσει. Όχι μόνο να με ακούσει μα και να μου απαντήσει.

Λένε για τους τοίχους πως έχουν αυτιά... αλλά κανείς δεν μιλάει για τα μάτια των ταβανιών...

Τα ταβάνια τα βλέπουν όλα από ψηλά... Έχουν δει όλη μας την ζωή και γνωρίζουν όλες τις στιγμές μας... Κι εκείνο το ταβάνι το συγκεκριμένο με είχε δει να μεγαλώνω και να αλλάζω...

Μια φορά το ταβάνι έγινε ανθρώπινο κι ήταν αρκετή για να με ταρακουνήσει...

Μετά από αυτό δεν μου ξαναμίλησε ποτέ...

Δεν το ξαναχρειάστηκα.

Κι αν με έβγαλε κάποιος από την κατάθλιψη αυτός ήταν... ένα ταβάνι... που το μυαλό μου το έκανε για λίγο... άνθρωπο... τον άνθρωπο που είχα ανάγκη να είναι εδώ για εμένα μα δεν ήταν...