(Σάββατο 25.05.2019)
Ονειροκυνηγητά
Ήμουν σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μαζί με άλλου ανθρώπους. Τους γνώριζα (στην πραγματικότητα δεν τους ξέρω). Θυμάμαι έναν άντρα που έμοιαζε να είναι ο υπεύθυνος της ομάδας. Υποτίθεται πως είχαν ανέβει στην εξουσία άτομα ακραίας ιδεολογίας και πως διώκονταν και θανατώνονταν άνθρωποι. Εμείς, λοιπόν, ως άνθρωποι μιας άλλης ιδεολογίας, κινδυνεύαμε και κρυβόμασταν. Στο σπίτι. Να το πάλι το κρυφτό! (Γράφω «πάλι» γιατί είχα δει πρόσφατα κι ένα άλλο όνειρο με εμάς παιδιά που παίζαμε κρυφτό...). Ήμουν, λοιπόν, σε αυτό το δωμάτιο και όλοι είχαν βρει τις κρυψώνες τους. Εγώ είχα πάει κάτω από το κρεββάτι αλλά δεν ήταν καθόλου καλή κρυψώνα... Δεν υπήρχαν πράγματα εκεί για να με κρύψουν, δηλαδή, είχε κάτι μικροπράγματα αλλά δεν ήταν αρκετά για να με κρύψουν καλά από όλες τις πλευρές. Αν έσκυβε κάποιος θα με έβλεπε αμέσως χωρίς δυσκολία. Θα με έβρισκε, θα με έπιανε. Δεν μου άρεσε καθόλου η θέση-κρυψώνα μου. Δεν ήμουν ικανοποιημένη. Σηκώθηκα και βγήκα από την κρυψώνα. Οι άλλοι είχαν κρυφτεί καλά. Ούτε καν τους έβλεπα. Ο υπεύθυνος είχε μια κρυψώνα που κανονικά είχε χώρο και για εμένα. Αλλά εκείνος δεν ήθελε να πάω εκεί κι επέμενε να επιστρέψω στην κρυψώνα μου. Ταυτόχρονα, με όλα αυτά... αγχωνόμουν πώς θα κρύψω και πώς θα μαζέψω τα γατάκια. Έτρεχαν πάνω κάτω και σβούριζαν ανήσυχα. Δεν ήθελα να τα πιάσουν αυτοί που μας κυνηγάνε. Δεν θα τα λυπόντουσαν ούτε αυτά. Ο χρόνος με πίεζε... ήξερα πως έρχονται για εμάς. Κι εγώ δεν είχα καλή κρυψώνα. Ήθελα να πάω εκεί μαζί με τον υπεύθυνο της ομάδας μας αν και πάλι θα υπήρχε ο κίνδυνος τότε να μας βρουν και τους δύο μαζί. Πάντως, η κρυψώνα μου ήταν σίγουρο πως ήταν χαμένη υπόθεση. Το ήξερα. Θα με έβρισκαν εκεί. Ένιωθα μόνη μου. Παρατημένη. Αγχωμένη. Ανήσυχη για εμένα, για τα γατάκια και για τους ανθρώπους γύρω μου. Πήγα να πάω στην «κακή» κρυψώνα νιώθοντας λίγο πως ο αρχηγός της ομάδας μας δεν ήταν διατεθειμένος να με βοηθήσει πόσο μάλλον να ρισκάρει την θέση του μαζί μου. Για αυτό δεν με άφησε να πάω εκεί. Το αποτέλεσμα; Με βρήκαν. Με έπιασαν. Και τώρα; Είχα δύο επιλογές. Ή θα υποστήριζα δημόσια πως πιστεύω όσα πιστεύουν και θα δήλωνα πως υποστηρίζω τις τρελές ακραίες θέσεις τους (οι οποίες μάλιστα είχαν και μια ιδιαίτερη ονομασία στο όνειρο που δεν την θυμάμαι. Ήταν τρεις λέξεις ενωμένες σε μία, όταν έλεγες αυτήν την μία λέξη, δηλαδή, εννοούσες και τις τρεις. Για παράδειγμα κακία-φανατισμός-αδιαφορία να ενώνονται σε μία λέξη. Αυτές τις τρεις λέξεις τώρα τις έγραψα στην τύχη. Δεν θυμάμαι ποιες τρεις αρνητικές λέξεις ήταν ούτε ποια ήταν η λέξη που τις ένωνε... Κι αυτές οι τρεις λέξεις σε μία ήταν το σύνθημά τους). Ή, η δεύτερη επιλογή μου, θα πήγαινα από τον άλλο δρόμο, δεν θα έλεγα ψέμματα, δεν θα υποστήριζα πως πιστεύω σε αυτό το σύνθημα και σε αυτούς και θα έμενα πιστή σε όσα πιστεύω εγώ και θα με σκότωναν. Έπρεπε να δηλώσω υποστηρικτής τους... αν ήθελα να ζήσω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Τι να έκανα; Να έλεγα ψέμματα για να ζήσω; Αυτό που θα συνέβαινε θα κατοχυρωνόταν για πάντα στην προσωπική μου ιστορία αλλά και στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα έμενε και γραπτά. Και τι μήνυμα θα έδινα; Αλλά να πέθαινα; Για όσα πιστεύω; Αν πεθάνεις δεν μπορείς να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Πώς θα αγωνιστείς πεθαμένος; Ήμουν απεγνωσμένη και μπερδεμένη και δεν ήξερα τι να κάνω... Βρέθηκα, κάπως, μαγικά, στο δωμάτιο ξανά χωρίς αυτούς που με είχαν φυλακίσει. Μόνη μου. Χωρίς τους «κακούς». Δεν ήξεραν οι «κακοί» ότι εκεί ήταν κι άλλοι άνθρωποι κρυμμένοι και απλά με είχαν αφήσει-φυλακίσει εκεί. Έτσι μπόρεσα να ρωτήσω τον αρχηγό μας. Ποια ήταν η δική του γνώμη. Συζητήσαμε και δεν θυμάμαι καλά όλη την συζήτησή μας. Εκείνος, όμως, ήταν της άποψης πως δεν πηγαίνεις κόντρα στην ιδεολογία σου. Δεν την προδίδεις. Εγώ δεν είχα ακόμα καταλήξει μέσα μου μέχρι το τέλος του ονείρου. Δεν ήθελα να πάω κόντρα στην ιδεολογία μου ούτε να δηλώσω κάτι που δεν πιστεύω! Αλλά από την άλλη... δεν ήθελα να χάσω την ζωή μου για αυτό. Πεθαμένος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις κανέναν.
Το όνειρο τελείωσε χωρίς να έχω πάρει την απόφασή μου...
Ξύπνησα, σκέφτηκα πάνω σε αυτά, και στον ξύπνιο μου συνειδητά πήρα την απόφασή μου... αλλά δεν θα την γράψω τώρα εδώ... θα αφήσω αυτήν την απόφαση να γίνει η αφορμή για κάποιο επόμενο κείμενο ή για κάποια επόμενη συζήτηση ή για κάποιο επόμενο όνειρο που θα γεννήσει κάποια επόμενη σκέψη που θα γεννήσει κάποια επόμενη επεξεργασία που θα γεννήσει κάποια επόμενη απόφαση που θα γεννήσει...
Και τι περίεργο... στο όνειρο της αγωνίας του θανάτου να γράφω τελευταία την λέξη «γεννήσει»...
Ονειροκυνηγητά
Ήμουν σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μαζί με άλλου ανθρώπους. Τους γνώριζα (στην πραγματικότητα δεν τους ξέρω). Θυμάμαι έναν άντρα που έμοιαζε να είναι ο υπεύθυνος της ομάδας. Υποτίθεται πως είχαν ανέβει στην εξουσία άτομα ακραίας ιδεολογίας και πως διώκονταν και θανατώνονταν άνθρωποι. Εμείς, λοιπόν, ως άνθρωποι μιας άλλης ιδεολογίας, κινδυνεύαμε και κρυβόμασταν. Στο σπίτι. Να το πάλι το κρυφτό! (Γράφω «πάλι» γιατί είχα δει πρόσφατα κι ένα άλλο όνειρο με εμάς παιδιά που παίζαμε κρυφτό...). Ήμουν, λοιπόν, σε αυτό το δωμάτιο και όλοι είχαν βρει τις κρυψώνες τους. Εγώ είχα πάει κάτω από το κρεββάτι αλλά δεν ήταν καθόλου καλή κρυψώνα... Δεν υπήρχαν πράγματα εκεί για να με κρύψουν, δηλαδή, είχε κάτι μικροπράγματα αλλά δεν ήταν αρκετά για να με κρύψουν καλά από όλες τις πλευρές. Αν έσκυβε κάποιος θα με έβλεπε αμέσως χωρίς δυσκολία. Θα με έβρισκε, θα με έπιανε. Δεν μου άρεσε καθόλου η θέση-κρυψώνα μου. Δεν ήμουν ικανοποιημένη. Σηκώθηκα και βγήκα από την κρυψώνα. Οι άλλοι είχαν κρυφτεί καλά. Ούτε καν τους έβλεπα. Ο υπεύθυνος είχε μια κρυψώνα που κανονικά είχε χώρο και για εμένα. Αλλά εκείνος δεν ήθελε να πάω εκεί κι επέμενε να επιστρέψω στην κρυψώνα μου. Ταυτόχρονα, με όλα αυτά... αγχωνόμουν πώς θα κρύψω και πώς θα μαζέψω τα γατάκια. Έτρεχαν πάνω κάτω και σβούριζαν ανήσυχα. Δεν ήθελα να τα πιάσουν αυτοί που μας κυνηγάνε. Δεν θα τα λυπόντουσαν ούτε αυτά. Ο χρόνος με πίεζε... ήξερα πως έρχονται για εμάς. Κι εγώ δεν είχα καλή κρυψώνα. Ήθελα να πάω εκεί μαζί με τον υπεύθυνο της ομάδας μας αν και πάλι θα υπήρχε ο κίνδυνος τότε να μας βρουν και τους δύο μαζί. Πάντως, η κρυψώνα μου ήταν σίγουρο πως ήταν χαμένη υπόθεση. Το ήξερα. Θα με έβρισκαν εκεί. Ένιωθα μόνη μου. Παρατημένη. Αγχωμένη. Ανήσυχη για εμένα, για τα γατάκια και για τους ανθρώπους γύρω μου. Πήγα να πάω στην «κακή» κρυψώνα νιώθοντας λίγο πως ο αρχηγός της ομάδας μας δεν ήταν διατεθειμένος να με βοηθήσει πόσο μάλλον να ρισκάρει την θέση του μαζί μου. Για αυτό δεν με άφησε να πάω εκεί. Το αποτέλεσμα; Με βρήκαν. Με έπιασαν. Και τώρα; Είχα δύο επιλογές. Ή θα υποστήριζα δημόσια πως πιστεύω όσα πιστεύουν και θα δήλωνα πως υποστηρίζω τις τρελές ακραίες θέσεις τους (οι οποίες μάλιστα είχαν και μια ιδιαίτερη ονομασία στο όνειρο που δεν την θυμάμαι. Ήταν τρεις λέξεις ενωμένες σε μία, όταν έλεγες αυτήν την μία λέξη, δηλαδή, εννοούσες και τις τρεις. Για παράδειγμα κακία-φανατισμός-αδιαφορία να ενώνονται σε μία λέξη. Αυτές τις τρεις λέξεις τώρα τις έγραψα στην τύχη. Δεν θυμάμαι ποιες τρεις αρνητικές λέξεις ήταν ούτε ποια ήταν η λέξη που τις ένωνε... Κι αυτές οι τρεις λέξεις σε μία ήταν το σύνθημά τους). Ή, η δεύτερη επιλογή μου, θα πήγαινα από τον άλλο δρόμο, δεν θα έλεγα ψέμματα, δεν θα υποστήριζα πως πιστεύω σε αυτό το σύνθημα και σε αυτούς και θα έμενα πιστή σε όσα πιστεύω εγώ και θα με σκότωναν. Έπρεπε να δηλώσω υποστηρικτής τους... αν ήθελα να ζήσω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Τι να έκανα; Να έλεγα ψέμματα για να ζήσω; Αυτό που θα συνέβαινε θα κατοχυρωνόταν για πάντα στην προσωπική μου ιστορία αλλά και στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θα έμενε και γραπτά. Και τι μήνυμα θα έδινα; Αλλά να πέθαινα; Για όσα πιστεύω; Αν πεθάνεις δεν μπορείς να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Πώς θα αγωνιστείς πεθαμένος; Ήμουν απεγνωσμένη και μπερδεμένη και δεν ήξερα τι να κάνω... Βρέθηκα, κάπως, μαγικά, στο δωμάτιο ξανά χωρίς αυτούς που με είχαν φυλακίσει. Μόνη μου. Χωρίς τους «κακούς». Δεν ήξεραν οι «κακοί» ότι εκεί ήταν κι άλλοι άνθρωποι κρυμμένοι και απλά με είχαν αφήσει-φυλακίσει εκεί. Έτσι μπόρεσα να ρωτήσω τον αρχηγό μας. Ποια ήταν η δική του γνώμη. Συζητήσαμε και δεν θυμάμαι καλά όλη την συζήτησή μας. Εκείνος, όμως, ήταν της άποψης πως δεν πηγαίνεις κόντρα στην ιδεολογία σου. Δεν την προδίδεις. Εγώ δεν είχα ακόμα καταλήξει μέσα μου μέχρι το τέλος του ονείρου. Δεν ήθελα να πάω κόντρα στην ιδεολογία μου ούτε να δηλώσω κάτι που δεν πιστεύω! Αλλά από την άλλη... δεν ήθελα να χάσω την ζωή μου για αυτό. Πεθαμένος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις κανέναν.
Το όνειρο τελείωσε χωρίς να έχω πάρει την απόφασή μου...
Ξύπνησα, σκέφτηκα πάνω σε αυτά, και στον ξύπνιο μου συνειδητά πήρα την απόφασή μου... αλλά δεν θα την γράψω τώρα εδώ... θα αφήσω αυτήν την απόφαση να γίνει η αφορμή για κάποιο επόμενο κείμενο ή για κάποια επόμενη συζήτηση ή για κάποιο επόμενο όνειρο που θα γεννήσει κάποια επόμενη σκέψη που θα γεννήσει κάποια επόμενη επεξεργασία που θα γεννήσει κάποια επόμενη απόφαση που θα γεννήσει...
Και τι περίεργο... στο όνειρο της αγωνίας του θανάτου να γράφω τελευταία την λέξη «γεννήσει»...
No comments:
Post a Comment