Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...
Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...
Και παλιότερα συναντούσα αλλά, ίσως, όχι τόσο συχνά...
Έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι...
Και παλιότερα αναρωτιόμουν αλλά, ίσως, όχι τόσο πολύ...
Τι είναι αυτό που μας κάνει – που μπορεί να μας κάνει – να κλάψουμε δημόσια μα ιδιωτικά; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί μπροστά σε τόσους άλλους ανθρώπους να έχουμε μια τόσο προσωπική στιγμή; Είναι κάτι που μας ξεπερνάει; Είναι κάτι που είναι τόσο πέρα από εμάς που μας επιτρέπει να εκφράσουμε τον πόνο ελεύθερα; Που μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει πού βρισκόμαστε και ποιοι είναι γύρω μας; Και πώς όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι μπροστά σε μια τέτοια στιγμή στρέφουν το βλέμμα, επιλέγουν να στρέψουν το βλέμμα, είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία, είτε από φόβο, είτε από υπεροψία, είτε ακόμα και από διακριτικότητα ή από σεβασμό, είτε από οτιδήποτε άλλο; Συνήθως... η όποια έκφραση... του όποιου συναισθήματος... όλους τους κάνει - όλους μας κάνει - να αισθανόμαστε άβολα... περίεργα... «κάπως»... Ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει σε έναν χωρό και σε έναν χρόνο που δεν το περιμένουμε...
Παρατηρούσα τον εαυτό μου. Όπως συνηθίζω να κάνω... Τι μου συμβαίνει όταν βλέπω κάποιον στον δρόμο να κλαίει; Έναν άγνωστο άνθρωπο σε εμένα; Πώς είναι δυνατόν, να νιώθω το συναίσθημά του τόσο οικείο, τον όποιο θρήνο του τόσο κοντινό, την όποια θλίψη του τόσο δική μου; Πώς γίνεται απλά να μην μπορώ να στρέψω το βλέμμα;... Τι είναι αυτό που με πάει προς αυτούς τους ανθρώπους αντί να με κάνει να κρατήσω τους «τρόπους» ή τις «αποστάσεις», όπως κάνουν οι γύρω μου;... Ίσως να είναι που κουράστηκα από τα στραμμένα βλέμματα... Εξαντλήθηκα από αυτό το να κάνουμε πάντα σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Δεν είναι «τίποτα» όταν ένας άνθρωπος κλαίει... Όποιος κι αν είναι... Όπου κι αν είναι... Έχω υπάρξει άνθρωπος που κλαίει κι εδώ κι εκεί και αλλού... Και ένα από αυτά τα «αλλού» ήταν και στους δρόμους... Τι είναι αυτό που ζητούσα τότε; Τι είναι αυτό που αποζητούσα; Ήταν ένα ξέσπασμα; Ήταν μια κραυγή βοήθειας; Ήταν ένας εσωτερικός λυγμός;
Νομίζω πως υπάρχει κάτι κοινό στους ανθρώπους που κλαίνε στον δρόμο... και αυτό το κοινό σημείο το νιώθω βαθιά μέσα μου...
Ίσως για αυτό σταμάτησα να στρέφω το βλέμμα... Ίσως για αυτό σταμάτησα να κρατάω αποστάσεις... Δεν το αποφάσισα. Δεν χρειάστηκε να το αποφασίσω. Δεν το επεξεργάστηκα. Δεν χρειάστηκε να το επεξεργαστώ. Απλά συνέβηκε. Δεν ένιωθα καμία ανάγκη να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Αυτό που θεωρείται «σωστό» και «λογικό». Και έτσι άρχισα να λειτουργώ απλά ανθρώπινα. Τι θα έκανα εγώ; Τι θα ήθελα να κάνω εγώ; Μπροστά σε μια τέτοια στιγμή του όποιου άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν δεν φοβόμουν την αντίδραση του άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν ήμουν ελεύθερη ουσιαστικά από κανόνες συμπεριφοράς που δεν με εκφράζουν ή που δεν με αφορούν; Και έτσι απλά άρχισα να κάνω αυτό που θα έκανα. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να μην φιλτράρω την πρώτη ενστικτώδη αντίδραση μου. Και δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Πλησίασα, αγκάλιασα, άγγιξα, μίλησα, συζήτησα... με ανθρώπους που ήταν άγνωστοι μα τους ένιωθα γνωστούς... Επικοινώνησα ουσιαστικά... ανάλογα με τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου, ανάλογα με την συγκεκριμένη στιγμή, ανάλογα με τον συγκεκριμένο πόνο...
Οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να νιώθουν ακόμα πιο άβολα... γιατί αν μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε δύσκολη θέση... μια απάντηση σε μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε μια ακόμα πιο δύσκολη θέση... όμως υπήρξαν και στιγμές που κάποιοι άλλοι άνθρωποι γύρω μου επηρεάστηκαν από αυτό... και έγιναν έστω και για λίγο... πιο άνθρωποι...
Αλλά η αλήθεια είναι... πως δεν με ενδιέφεραν τόσο οι γύρω μου... όσο αυτός που είχα απέναντί μου... ήθελα να σταματήσει να κλαίει και ήθελα να νιώσει αυτό που, ίσως, όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε. Είμαι εδώ για εσένα. Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Θα περάσει. Θα τα βγάλεις πέρα. Δεν είσαι μόνος σου. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν κι άλλα. Είσαι δυνατός. Θα τα καταφέρεις. Σε αγαπάω.
Δεν μπορώ να σταματήσω τον πόνο των ανθρώπων όπως ακριβώς δεν μπορώ να κάνω την γη να σταματήσει να γυρίζει... αλλά για όσο η γη συνεχίζει να γυρίζει... μπορώ να συνεχίσω το έργο των ανθρώπων...
Την αγάπη.
Μπορώ αντί να προσπερνάω τον πόνο των ανθρώπων να τον μοιράζω, τουλάχιστον, στα δύο...
Μπορώ να συνεχίσω να προσπαθώ...
Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...
Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...
Και είναι σαν να κλαίω κι εγώ μαζί τους...
Και η θλίψη αντί να εξαπλώνεται... εξατμίζεται...
Σε αυτόν... τον ίδιο δρόμο... που είναι ικανός... να μετατρέψει... ένα συναίσθημα σε ένα άλλο...
Και, κάπως νιώθω, πως μέσα από το ανθρώπινο θα γεννηθεί το ακόμα πιο ανθρώπινο...
Και αντί να εξατμίζεται... θα εξαπλώνεται... η ανθρωπιά...
No comments:
Post a Comment