1/5/15

Τα καράβι με τα κόκκινα πανιά


Αυτό έκανε στην ζωή του... Μόνο αυτό... Ήταν σε θάλασσες όλη του την ζωή... Σε κύμματα... και σε φουρτούνες... Σε πέλαγα... και σε τρικυμίες... Και δεν τον τρόμαζε κανένα καιρικό φαινόμενο... καμία βροχή... καμία καταιγίδα... κανένας ταραγμένος αέρας... κανένας αγχωμένος άνεμος... Τα χέρια του πάντα πάνω σε ένα τιμόνι... να το γυρίζουν με δύναμη ή με προσοχή... με ρίσκο ή με ασφάλεια... παίζοντας με τον κίνδυνο... ή διασκεδάζοντας με την ηρεμία... Όλα του άρεσαν... για όσο βρίσκονταν δίπλα ή μέσα σε νερό... Και όλα δεν του άρεσαν... για όσο βρίσκονταν πάνω ή μέσα σε στεριά... Όλη του η ζωή... ήταν αυτά τα χέρια... αυτό το τιμόνι... αυτές οι θάλασσες... αυτά τα ιστιοφόρα... που δεν τα οδηγούσε μόνο... μα τα ζούσε... λες και ήταν προέκταση του εαυτού του... Τίποτα άλλο δεν ζητούσε από την ζωή... παρά μόνο να πλέει και να επιπλέει... παρά μόνο να ταξιδεύει... Τίποτα άλλο δεν ζητούσε από κανέναν θεό και από κανέναν άνθρωπο... Εξάλλου, δεν πίστευε ούτε σε θεούς ούτε σε ανθρώπους... Ήταν μοναχικός... και μόνος... Και το μόνο που γνώριζε και που ήθελε να κάνει... ήταν αυτό... Ανάμεσα σε πανιά που ανεμίζουν... να στέκεται... να βρίσκεται... να κυριαρχεί... Να είναι αυτός... και κανένας άλλος... Και ήταν κόκκινα πάντα τα πανιά του... Αυτό ήταν το χρώμα του... Ίσως επειδή το ένιωθε χρώμα της δύναμης... του αίματος... και της ζωής... Κανένα σύμβολο πάνω στα πανιά του... αφού δεν άνηκε ούτε στους πειρατές ούτε στους άρχοντες... Μόνο χρώμα... Καμία λέξη... Καμία έννοια... Κανένας συμβολισμός... που να δηλώνει ποιος είναι και τι πιστεύει... Αφού δεν ήθελε να είναι και δεν ήθελε να πιστεύει... ήθελε απλά να ζει... ελεύθερα... Και πάνω που νόμιζε ότι κανείς δεν μπορεί να του στερήσει αυτό που ένιωθε να έχει κατακτήσει... έγινε ένας τραυματισμός... από το πουθενά... τόσο σοβαρός... για να μην μπορεί να χειριστεί το τιμόνι... όχι όλα τα τιμόνια... μα εκείνα που ορίζουν τα μεγάλα, βαριά, ιστιοφόρα... Του είπαν πως θα μπορεί να οδηγεί μα μόνο τα μικρά πλεούμενα... Και κάπως έτσι βρέθηκε να προσπαθεί να μάθει από την αρχή το πώς χειρίζονται αυτά που ήδη πριν γνώριζε πώς να χειριστεί... μα πια οι δυνάμεις του δεν του το επέτρεπαν... το σώμα του δεν του το επέτρεπε... Και στο μικρό του ιστιοφόρο έμαθε ξανά να γίνεται κυρίαρχος του ανέμου και της θάλλασας... μα η διαδικασία μέχρι εκεί ήθελε και χρόνο και υπομονή... Και αυτός προσέφερε τον χρόνο του... και ξέθαψε όλα τα αποθέματα της υπομονής του... για να βρεθεί ξανά ανάμεσα στα κύματα που ανεβοκατεβαίνουν... Και το μικρό του ιστιοφορό είχε κι εκείνο κόκκινα πανιά... που ανέμιζαν στους γαλάζιους ουρανούς... Μα έγινε ένα με αυτό... Ακόμα και με ένα χέρι... ακόμα ήταν κυρίαρχος του νερού... Και έτσι συνέχισε η ζωή του... μέσα σε θάλασσες... και οι φουρτούνες τώρα του φαίνονταν ακόμα πιο μικρές... Μια κόκκινη κηλίδα μέσα στο μπλε... τα χρώματα που ζωγραφίζουν πως έχει μέσα του ο άνθρωπος... κι ας μην ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα... τα ίδια χρώματα ήταν όλη του η ζωή... Και δεν του έλειπε τίποτα... παρά μόνο αυτό... που λένε πως λείπει σε όλους όταν απουσιάζει... η αγάπη... Μα ποτέ δεν το παραδέχτηκε... όχι μόνο στους άλλους... μα ούτε στον εαυτό του... Μα αυτή η απουσία δεν ήταν αρκετή για να μην ταξιδεύει με το κόκκινο πλεούμενο του... το οποίο δεν ξαναάλλαξε ποτέ... Μόνο με αυτό έζησε... Μετά τον τραυματισμό... Μόνο με αυτό έπλευσε... Όλη του την υπόλοιπη ζωή... την πέρασε... μέσα σε αυτό το ίδιο καράβι... το δικό του... Που απέκτησε όχι μόνο τον παλμό του μα και την ψυχή του... Πέρασαν χρόνια... Και, όπως όλοι, έφυγε από την ζωή... Εκείνος... Μα εκείνο; Υπάρχει ένας μύθος πως το μικρό καράβι με τα μεγάλα κόκκινα πανιά ακόμα ταξιδεύει... Υπάρχουν καπετάνιοι που το συναντάνε και ναύτες που υποκλίνονται όταν το δουν... Λένε πως βλέπουν το τιμόνι να γυρνάει... και πως ακούνε μια ανδρική φωνή να τραγουδάει... κάτι σε σχέση με ατελείωτους προορισμούς και με αθάνατα ταξίδια... Προς έκπληξη όλων... τα πανιά... δεν είναι χωρίς σύμβολο αλλά με... και είναι ένα σύμβολο καινούριο και απροσδιόριστο που δεν έχουν ξανασυναντήσει... Μα όποιος το δει... γνωρίζει τι σημαίνει... την ίδια την στιγμή που το αντικρίζει... Και αν το δεις κι εσύ... θα το ερμηνεύσεις όπως του αξίζει... Είναι το σύμβολο της αφθαρσίας... Υπάρχουν καράβια-άνθρωποι που όχι μόνο αντέχουν τον χρόνο μα τον νικάνε... Για αυτό λένε... πως όλα τα ρολόγια σπάνε... δίπλα από αυτό το καράβι... Σπάνε ή σταματάνε... Μα μπορεί να είναι και απλά ένας μύθος που έμεινε μέσα στα χρόνια για να μας θυμίζει... κάτι που δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς είναι... Μια δόση ελευθερίας; Μια αίσθηση πάθους; Μια ελάχιστη δύναμη; Μια περισσευούμενη προσπάθεια; Έναν απλό άνθρωπο; Ένα λιτό ιστιοφορό; Ένα θαραλλέο ταξίδι; Μια γενναία ζωή; Μια θλιμμένη μοναξιά; Μια μοναχική θλίψη; Ό,τι κι αν είναι... Οι μύθοι είναι μύθοι, οι ιστορίες είναι ιστορίες... κι εμείς είμαστε, για την ώρα, για τώρα, για όσο ακόμα γυρνάνε τα μη σπασμένα ρολόγια, εδώ, για να τις λέμε και για να τις ακούμε... και για να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε να πιστέψουμε... Αυτά που είναι αληθινά είναι αληθινά ανεξάρτητα από αυτά που πιστεύουμε... κι αυτά που δεν είναι δεν είναι... απλά δίνουν περισσότερη σκέψη στην ζωή μας... Και είναι οι ιδέες πλεούμενα σε μια ζωντανή θάλλασα... και καπετάνιοι... οι άνθρωποι...

(Αφιερωμένο σε αυτόν τον άνθρωπο που ονειρεύτηκα, στην ιστορία που είδα, και στο μικρό κόκκινο καράβι του που έπλευσε σε μη αληθινές θάλασσες...)







No comments:

Post a Comment