-Πώς; -Απλά.

-Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το κάνεις! Πώς γράφεις ό, τι ακριβώς αισθάνεσαι; Πώς εκφράζεσαι μέσα από τις λέξεις; Πώς το κάνεις; Εγώ όσο κι αν προσπαθώ αυτό είναι το αποτέλεσμα: Τσαλακωμένα χαρτιά... Μουτζουρωμένες σκέψεις... Τίποτα δεν γίνεται όπως το νιώθω. Τίποτα δεν είναι όπως το θέλω. Ξεκινάω κάτι και δεν το τελειώνω. Σταματάω κάτι και δεν το ξαναρχίζω. Έχω μια ιδέα και μετά γίνεται αέρας. Έχω έναν αρχικό ενθουσιασμό και μετά γίνεται μια τελική απογοήτευση. Μου φαίνεται δύσκολο να γράψω, να εξελίξω, να χτίσω, να επιμείνω, να ολοκληρώσω, να χαρώ την δημιουργία. Όλα μένουν σε ένα στάδιο πρώτης ύλης... Ακατέργαστο, χωρίς νόημα, υλικό... Δεν έχω ιδέα πώς πρέπει να το επεξεργαστώ; Τι να το κάνω; Πώς να το συνεχίσω;

-Πρώτα από όλα... κανένα υλικό δεν είναι χωρίς νόημα. Και δεύτερον από όλα... δεν είμαι εγώ αυτός ο άνθρωπος για τον οποίο μιλάς... Δεν το κάνω. Δεν γράφω ΑΚΡΙΒΩΣ ό, τι αισθάνομαι. Δεν εκφράζομαι όπως και όσο θα ήθελα μέσα από τις λέξεις. Απλά δεν με πειράζει. Την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πόσο μακρυά είναι αυτό που γράφεις από αυτό που αισθάνεσαι (όσο συνειδητοποιημένος κι αν είσαι ή νομίζεις ότι είσαι), εκείνη την στιγμή, πλησιάζουν περισσότερο από ποτέ αυτό που συμβαίνει με αυτό που καταγράφεται. Είμαι ελαστική με την γραφή μου, δεν θα γίνει ποτέ η ζωή μου. Ένα κομμάτι της, ναι. Μια οπτική της, ναι. Μα αυτό που είμαι δεν είναι αυτό που γράφεται ακόμα κι αν είμαι εγώ που το γράφω. Δεν μπορώ να με μεταφέρω στο χαρτί. Ό, τι κι αν κάνω... Όσα κι αν γράφω... δεν μπορώ να με κάνω αθάνατη. Δεν μπορώ να με συνεχίσω. Απλά προσπαθώ να μείνει ένας απόηχος μου... (για αυτό προσπαθώ να κάνω όσο γίνεται πιο καθαρό τον ήχο...) Ένας αντίλαλος... (για αυτό προσπαθώ να γίνει όσο γίνεται πιο καθαρή η φωνή...) Ένας... δεν ξέρω τι... άνθρωπος (όσο γίνεται πιο κοντά σε αυτό που είμαι χωρίς να είναι απαραίτητα εγώ); Ένας ανθρώπινος απόηχος-αντίλαλος...